"Έλληνες, αποδημητικά πουλιά,
που πετάτε προς τις χώρες
του Βορρά.''
Ξεχειμώνιασμα έτους 2017. Μετά την Αριάδνη υποδεχόμαστε τις όψιμες Αλκυονίδες ημέρες. Κι αναμένουμε την άνοιξη, να ανθίσει και να ευωδιάσει για να ανταμώσουμε ύστερα, το καλοκαίρι. Όμως, οι καρδιές μας θα είναι, ακόμα, παγωμένες. Μα γιατί;
Η οικονομική μας ανάπτυξη τρέχει σε μια κλίμακα με τάση πτωτική και ταχύτητα υλιγγιώδη. Από πίσω, ακολουθεί και η ψυχική μας ευρωστία. Μεμψίμοιροι, κενόδοξοι, μεγάλοι μα και μικροί, συνειδητοποιούμε φωναχτά πως όλοι γύρω μας είναι οι αίτιοι του κακού. Καμία κυβέρνηση δε μας συναισθάνεται, καμία Ελλάδα δε μας κρατά στη ζεστή της αγκαλιά. Όλοι τους έχουν μερίδιο ευθύνης. Όλοι εκτός ΗΜΩΝ.
Ψάχνουμε το μυστικό για τη λύση του γρίφου αλλού , σε χώρες διαφορετικές, σε άλλες πολιτικές σκηνές , σε νοοτροπίες ξένες. Όμως, το μυστικό βρίσκεται εδώ , εντός μας, στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε, ζούμε, αγαπάμε, στον τρόπο με τον οποίο τιμούμε τον πολιτισμό μας.
Σταματήσαμε να συνομιλούμε, να αφουγκραζόμαστε ο ένας τον καημό του άλλου. Κατά μόνας καταστρώνουμε σχέδιο διαφυγής. Καρτερούμε το Σεπτέμβρη, ώστε να αποδημήσουμε. Να αναχωρήσουμε για κλίματα πιο ψυχρά, πιο βόρεια, πιο σκοτεινά. Κι όσο ο χρόνος περνά, σε πολυπληθέστερα κοπάδια αποδημούμε. Αφήνουμε πίσω μας μια χώρα ηλιόλουστη και καρπερή. Τη γη που μας ανέθρεψε , μας ψυχαγώγησε και μας αγάπησε. Μια γη , η οποία, μελλοντικά, θα κατοικείται από μεσήλικες και ηλικιωμένους. Η νεότητα αλλάζει ηλικία. Τα πενήντα πέντε έτη θα αποτελούν τα νέα είκοσι πέντε έτη. Η Ελλάδα θα ερημώσει, διότι δεν την πονούμε. Διότι δεν καλλιεργούμε μέσα μας την ιδέα της προσωπικής και εσωτερικής αλλαγής. Και φύγαμε για χώρες κρύες, για χώρες παγωμένες. Παράδοξο. Αναζητούμε, εκεί, μια φωλιά, ώστε να ζεστάνουμε τις καρδιές μας.
Και η ΚΡΙΣΗ. Η τρομερή, αυτή, γεμάτη φόβο και θλίψη, λέξη αποτελεί ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Ευκαιρία για ενδοσκόπηση. Ευκαιρία για αλλαγή. Αλλαγή της νοοτροπίας που αποκτήσαμε, να ψάχνουμε παραθυράκια στους νόμους , να σπουδάσουμε, όλοι, την τέχνη του γιατρού και του δικηγόρου , να κληρονομήσουμε την επιχείρηση των γονέων μας , να δρούμε και να σκεπτόμαστε ως μονάδα κι όχι ως ομάδα , να ΒΟΛΕΥΟΜΑΣΤΕ. Όμως , όσες χώρες κι αν αλλάξουμε το βόλεμα και η κρίση θα μας ακολουθεί. Κι αυτό, γιατί πρόκειται πρωτίστως για κρίση ηθικής. Οπότε, μήπως πρωτού αγοράσουμε «το εισιτήριο της σωτηρίας» , να δώσουμε άλλη μια ευκαιρία σε αυτόν τον τόπο και στον εαυτό μας ; Μήπως αν κλείσουμε κάθε συσκευή μιζέριας, αν ανοίξουμε το παράθυρο και αν απολαύσουμε τον ήλιο ; Αν συνομιλούμε , αν δημιουργούμε , αν ανευρίσκουμε εναλλακτικές μορφές εργασίας σε πεδία σχετιζόμενα με την ελληνική μας καταβολή ; Ομαδικότητα -συνεργασία – σύμπλευση- συντονισμός – συμπολίτες – συνοδοιπόροι. Αν ακούσουμε βαθύτερα τη γη μας , δε θα μας προδώσει. Κι αν δουλέψουμε σε βάθος με τη συνείδησή μας , θα βγούμε κερδισμένοι.
Ψάχνουμε το μυστικό για τη λύση του γρίφου αλλού , σε χώρες διαφορετικές, σε άλλες πολιτικές σκηνές , σε νοοτροπίες ξένες. Όμως, το μυστικό βρίσκεται εδώ , εντός μας, στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε, ζούμε, αγαπάμε, στον τρόπο με τον οποίο τιμούμε τον πολιτισμό μας. Να μην ερημώσει η Ελλάδα , να μην κατακερματιστεί.
