__________________
1.
Mamihlapinatapei (Yagan,γλώσσα ιθαγενών στην Tierra del Fuego):
το βλέμμα μεταξύ δύο ανθρώπων που επιθυμούν να ξεκινήσουν κάτι ερωτικό, αλλά κανείς τους δεν έχει το θάρρος να κάνει την πρώτη κίνηση. Το συναρπαστικό όσο και τρομακτικό συναίσθημα, όταν δεν έχει προηγηθεί καμιά ερωτική εκδήλωση, αλλά και οι δύο γνωρίζουν ότι αυτό θα συμβεί πολύ σύντομα.
- g
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μάλιστα.
__________________
2.
Είμαι κοπέλα, 23 και ήδη από τα 16 μου πασχω από αλωπεκία και ψωρίαση (χρόνια, μη μεταδοτική αυτοάνοση ασθένεια που επηρεάζει το δέρμα και τις αρθρώσεις-όχι ψωρα παιδιά, τονίζω ψωρίαση). Εχω ζησει φρικτά πριν μου συμβεί (και μάλλον γι αυτό συνέβη) και φρικτά αφού. Η αντιμετώπιση του κόσμου κι αν με δυσκολεύει. Προσπαθώ να το κρύβω αλλά υποφέρω. Εχω περάσει καλοκαίρια και καλοκαίρια με μακρυμανικα, ζακετες και τους τριγύρω να ρωτάνε πως δε σκαω.
Με την αλωπεκία εκεί που νομιζω οτι παει, δε θα ξαναχασω τμήμα των μαλλιών μου, παλι τα χανω. Τουφες ολόκληρες(βλ. γυροειδη). Το περιβαλλον μου δε με νιώθει, με έχει κανει σάκο του μποξ. Τι να κάνω; πως να το παλεψω, πως να κερδίσω; είμαι πολύ θετικός άνθρωπος, μονο αυτό με έχει σωσει. Βέβαια αυτό δεν αναιρεί το γεγονος οτι έχω κατάθλιψη. Συνήθως έχουμε και κατάθλιψη, προσφορα του καταστηματος, δωρο με αυτα τα αυτοανοσα (όχι οτι οι περισσοτεροι δεν έχουν απο λίγο). Ναι, γιατί δε μας έφτανε που χάνουμε τις τρίχες μας και που είμαστε λες και έχουν σβήσει 27 πακέτα τσιγάρα στο κορμι μας.
Γράφω για ενα θέμα σαν αυτό, γιατί τους λίγους μήνες που ανακάλυψα και διαβάζω τη στήλη, δεν έχω δει κανέναν να μιλάει γι αυτο. Πολλοί έχουν πει για "εξανθήματα" για "ψυχοσωματικά" αλλά κανείς δε τα ονομάζει. Και τους νιώθω γιατί ούτε εγώ τα ονομαζω, ντρέπομαι. Οσοι ρωτάνε, αποφεύγω να πω τη διάγνωση.
Μου έχει κλέψει μικρές χαρές, όπως το καλοκαιρινό μπάνιο (η ψωρίαση), όπως τα φορεματακια το καλοκαίρι, όπως το πιάσιμο των μαλλιών(η αλωπεκία).
Οσοι ρωτάνε, ρωτάνε με θράσος. "Τι είναι αυτό;" και "πως το επαθες;" και "κολλάει;' και κοιτάνε με ενα βλέμμα λες και θα τους κολλησω εμπολα και θα πεθάνουν και θα γυριστεί το walking dead με πραγματικά ζόμπι.
Ακούω τον κοσμο να μιλάει πολλές φορες για τη ψωρίαση, λες και είναι κολλητική, να λυπάται για ολους εμας. Να νομίζει ότι είμαστε άρρωστοι. Εχω βαρεθεί να εξηγω πως δεν είναι κολλητικο και ακριβως τι είναι. Εχω βαρεθεί τα βλέμματα.
Κοσμε, ενημερώσου.
- Sinner
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ούτε εσύ ρωτάς κάτι, αλλά ίσως η δημοσίευση είναι καλή αφορμή για ενημέρωση. Εσύ όμως ελπίζω να κάνεις κάτι για την κατάθλιψη, γιατί εκτός από την αλωπεκία και την ψωρίαση, αναφέρεις και φριχτή ζωή, που το περνάς κάπως στο ντούκου. Μην αμελείς την ψυχική σου υγεία λόγω των σωματικών προβλημάτων, άλλωστε και μόνη σου λες ότι πιστεύεις ότι είναι αλληλένδετα. Γιατρό θέλει το ένα, γιατρό θέλει όμως και το άλλο.
__________________
3.
Είμαι 52 χρονών, φαντάζομαι αρκετά μεγαλύτερη από όσους σχολιάζουν και είναι αναγνώστες της στήλης. Παρακολουθώ τη στήλη καθημερινά, μου αρέσουν πολύ οι απαντήσεις της Λένας και τα σχόλια των αναγνωστών.
Είμαι μία χωρισμένη, εργαζόμενη γυναίκα με πολλά ενδιαφέροντα. Έχω επίσης κι ένα γιο που είναι παντρεμένος. Από την αρχή προσπάθησα να κρατήσω μία ζεστή στάση απέναντι στη νύφη μου, να μην μπλέκομαι στα πόδια τους, παρά μόνο όταν το ζητάνε. Εκείνη πάλι, ίσως επειδή έχει δει πολλές ελληνικές ταινίες, ή έχει ακούσει ότι οι πεθερές είναι στρίγγλες με αντιμετώπιζε καχύποπτα και έβγαζε διάφορα μανιφέστα ότι «εμείς θέλουμε έτσι» «εμείς το κάνουμε αλλιώς» κάνοντάς μου σαφές ότι αυτοί οι δύο είναι οικογένεια κι εγώ... κάτι άλλο. Έχουν δημιουργηθεί διάφορες καταστάσεις και μου έχει φερθεί πολύ άσχημα και ύπουλα αλλά ποτέ δεν την «κάρφωσα» στον γιο μου για να μην ταράξω την οικογενειακή του γαλήνη. Αυτό συνεχίζεται, κι εγώ, ίσως επειδή είμαι χαμηλών τόνων, πληγώνομαι και περισσότερο σκάω επειδή δεν μπορώ να μιλήσω για να μην τους δημιουργήσω πρόβλημα.
Δεν έχω ερώτηση. Απλά ήθελα να πω, ότι καλά θα ήταν οι άνδρες να μπορούν να διαχωρίσουν την αγάπη για τη γυναίκα τους και την αγάπη για τη μάνα. Δεν προδίδουν τη γυναίκα δείχνοντας κάποια στοργή και στη μάνα. Επίσης κάποιες από τις νέες κοπέλες να μην είναι τόσο επιθετικές με τις πεθερές, είναι κι αυτές απλά γυναίκες, με διάφορα βιώματα και προπαντός μάνες. Στο κάτω-κάτω αυτό που ενώνει, και είναι πολύ σημαντικό, τη νύφη με πεθερά είναι η κοινή αγάπη για τον ίδιο άνθρωπο και η προσπάθεια για την ευτυχία του.
Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι οι περισσότερες κοπέλες που είναι τώρα νύφες σε λίγα χρόνια θα γίνουν πεθερούλες!
Με ειλικρινή αγάπη
- Η άλλη πλευρά
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κάτι έχει σήμερα η φουρνιά και κανείς δεν θέλει να ρωτήσει κάτι.
Αγαπητή αναγνώστρια, όταν λες «οι άντρες δεν προδίδουν την γυναίκα δείχνοντας στοργή και στη μάνα» δεν εννοείς τον γιο σου; Γιατί δεν προσπαθείς να επικοινωνήσεις μαζί του, αν νιώθεις ότι δεν σου δείχνει στοργή, αντί να επικεντρώνεσαι στη νύφη σου; Αν η νύφη σου σου φέρεται ύπουλα και άσχημα, γιατί δεν την αντιμετωπίζεις στα ίσια, από άνθρωπο σε άνθρωπο, αντί να συγχαίρεις τον εαυτό σου που δεν την καρφώνεις στο γιο σου; Δεν χρειάζονται ούτε υπόγειες συμπεριφορές, ούτε πλάγιες συμπεριφορές, ούτε αυτοθυσίες. Τα προβλήματα που σου δημιουργούν οι άλλοι πρέπει να τα συζητάς με αυτούς που σου τα δημιουργούν. Είσαι ακόμα πολύ νέα για να μιλάς με συγκατάβαση και στωικότητα. Έχεις ένα γιο, και έχεις μια νύφη, είσαι μητέρα, είσαι πεθερά, κάθε σχέση στη ζωή σου χρειάζεται την δική της συντήρηση και φροντίδα. Όπως θέλεις να ξεχωρίζει ο γιος σου την αγάπη για την γυναίκα από την αγάπη για την μάνα, έτσι κι εσύ πρέπει να κάνεις το ίδιο.
__________________
4.
Βρε Αμπά, πότε έγιναν όλοι τόσο εγωκεντρικοί; Όλοι νομίζουν ότι αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα της γης και στεναχωριούνται που ο Εαυτούλης τους περνάει δύσκολα (πατ πατ). "Είμαι άνεργος", "Δουλειά είναι αυτή με 500€ το μήνα;", "Ήρθε και το ΤΕΒΕ." Σε όλα αυτά όταν είμαι στις καλές μου απαντάω κάτι τύπου "Δεν είσαι μόνος/-η σου. Το πρόβλημα είναι κοινωνικό και το αντιμετωπίζουμε όλοι και όλες." αλλά τίποτα, καμία κοινωνιολογική φαντασία. Στη δε προτροπή "Δραστηριοποιήσου και πάλεψε με τα μέσα που διαθέτεις και θα νιώσεις αισιοδοξία." έχω το βρισίδι στο τσεπάκι: "Πότε έγινες τέτοιο κομμούνι;" και στην επίκληση στο συναίσθημα "Σκέψου ότι εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, σε συνθήκες ανελευθερίας και καταπάτησης της αξιοπρέπειάς τους" λαμβάνω "Άει στην ιεραποστολή της Μητρόπολης." Για να μην πω για τα προσωπικά... Κανείς δεν έζησε πιο συνταρακτική ερωτική ιστορία από αυτόν/-η. Θέλω να σηκωθώ και να τσιρίξω ότι δεν είναι τόσο μοναδικοί/-ες όσο νομίζουν, να ξεπεράσουν το κακό που τους έκαναν οι ρομαντικές κομεντί του Χόλυγουντ. "Δεν είστε ιδιαίτερο ζευγάρι και ξέρω τι ζείτε. Χαρά μου να σου δώσω την άποψη μου αλλά την πεντηκοστή πρώτη φορά που θα πω τα ίδια, θέλω να σου κάψω την ψυχή!". Τα λέω δημόσια μέσω της στήλης σου: Παιδιά αν δεν σας ικανοποιεί η δουλειά σας, τα λεφτά που παίρνετε ξημεροβραδιαστείτε μέχρι να βρείτε μια λύση (άλλη δουλειά, αύξηση). Δουλέψτε οπουδήποτε, γίνετε εθελοντές, διαβάστε ένα παραμύθι στα παιδάκια στα ιδρύματα της χώρας αν σας πνίγει η ανεργία σας. Οι διπλωματικές- πτυχιακές και λοιπές εργασίες δεν γίνονται μόνες τους, πρέπει να κάτσετε να τις γράψετε. Στις σχέσεις μας μιλάμε στον/στην σύντροφό μας. Δεν έχουμε σχέση με τις φωνές στο κεφάλι μας.
Τα έβγαλα από μέσα μου, αλλά στην επόμενη κοινωνική μου συναναστροφή θα είναι το ίδιο. Θέλω να πάω για καφέ και να μιλήσω για σινεμά, λογοτεχνία, το νέο επίτευγμα της NASA και να μην ακούω γκρίνια για τη μίζερη ζωή τους. Κακό είναι; Φταίνε οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι ή εγώ; Είμαι η Ξινούλα και δεν είμαι καλά!
- Ξινούλα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η λέξη «κομμούνι» θεωρείται ακόμα βρισιά;
__________________
5.
ρε αμπα βαριέμαι τρομερά. Βαριέμαι να κάνω το οτιδήποτε. Έχω να διαβάσω βαριέμαι, να πάω να κάνω μάθημα βαριέμαι, να σηκωθώ από το κρεβάτι να κάνω βόλτα το σκυλί δεν έχω όρεξη. Γενικότερα αν δεν είναι κάποιος να με τραβήξει να πάω κάπου να κάνω κάτι.. βαριέμαι/ δεν έχω όρεξη. Παλιά δεν ήμουν έτσι έβγαινα με την μικρή βόλτα μια ώρα και, έψαχνα αφορμή να βγω με τους φίλους μου, διάβαζα και ήμουν πολύ καλή φοιτήτρια, είχα δουλεία τα πάντα. Από τότε που γύρισα όμως στο σπίτι τον γονιών μου σιγά σιγά μου βγαίνει μια μόνιμη κούραση, ένα αίσθημα που με κάνει να μην έχω όρεξη για τίποτα. Πήρα και κάποια κιλά. Καμιά ιδέα για το τι να κάνω να μην βαριέμαι τόσο πολύ?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πες τα στην Ξινούλα από πάνω!
Πέρα από την πλάκα, που δεν ήταν και πολύ πετυχημένη, αυτά που λες εδώ είναι καλύτερο να τα πεις σε έναν ψυχολόγο, γιατί είναι δύσκολο να αξιολογηθεί το «βαριέμαι». Ό,τι και να σημαίνει η βαρεμάρα, είτε εννοείς ennui, είτε ατονία, ανηδονία, ή κάτι πιο βαρύ και εσωτερικό, καλό θα σου κάνει η κουβέντα. Μην το αφήσεις, είναι πολύ σοβαρό το θέμα.
__________________
6.
Ειμαι 26 ετων!Απο τς πανελληνιες και μετα ασχολουμαι συνεχως με το σωμα και τα κιλα μου!Μια ειμαι πολυ αδυνατη με κοπο και ιδρωτα και μια παχαινω αποτομα γιατι παθαινω κρισεις βουλιμιας!Τους τελευταιους τρεις μηνες εχω συνεχη επεισοδια βουλιμιας με αποτελεσμα να εχω παχυνει και να μην αισθανομαι καθολου καλα με τον εαυτο μου!Δεν μπορω να σταματησω να τρωω!!Θελω να ειμαι αδυνατη!Μονο ετσι νιωθω την αποδοχη των ανθρωπων!Βοηθησε με...τι να κανω??
- ευγενια
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον επαγγελματία που μπορεί να σου τη δώσει με υπεύθυνο και αποτελεσματικό τρόπο. Μην προσπαθήσεις να το λύσεις με συμβουλές από δω κι από κει, από το ίντερνετ, ή μόνη σου. Δεν λες πού μένεις, αν μένεις στην Αθήνα, υπάρχουν ειδικά κέντρα για διαταραχές διατροφής. Αν όχι, πρέπει να βρεις έναν ψυχολόγο που ξέρει από διαταραχές διατροφής. Αν ούτε αυτό, βρες έναν ψυχολόγο. Και αν έχεις υποστηρικτικούς γονείς, πες τους το και ζήτα και την δική τους βοήθεια. Διάβασε και αυτό.
_________________
7.
Γιατί ο καλός δεν είδε ποτέ καλό; Είτε σε φιλικό/ερωτικό/επαγγελματικό η οποιονδήποτε άλλο τομέα νιώθω ότι δίνω το 100% και δεν λαμβάνω τίποτα πίσω.. με απογοητεύει το ότι είμαι πάντα εκεί για όλους και κανείς εκεί για εμένα.. που δεν βρίσκω έναν άνθρωπο να βρίσκεται στο πλευρό μου.. να με θέλει για αυτό που είμαι και να μη με βλέπει σαν ένα κομμάτι κρέας που θα προσφέρει κάποια λεπτά σαρκικής απόλαυσης.. κάνω Εγώ κάποιο λάθος ή πρέπει να συμβιβαστώ με τους ρυθμούς της εποχής μας;
-Μαίρη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μαίρη, μεταφράζω πρόχειρα από το βιβλίο "Fear, Phobias and Frozen Feet".
«Το Σύνδρομο «εγώ η καημενούλα» δεν έχει στόχο να κάνει τους άλλους να σε συμπονέσουν, αυτή είναι μια από τις παρενέργειες του Συνδρόμου. Το Σύνδρομο έχει στόχο να κάνει τους άλλους να αναγνωρίσουν όλα όσα προσπάθησες να κάνεις, να σε θαυμάσουν, να σε σεβαστούν. Συνήθως λες στον άλλον να μείνει μεταξύ σας και μετά μπλα.. μπλα.. τα λες όλα. Οι άλλοι συμπάσχουν, σου λένε πόσο υπέροχη είσαι, και υποσυνείδητα, ξέρεις ότι είναι θέμα ανθρώπινης φύσης να διαδοθούν τα νέα. Ο ακροατής θα πει σε όλους τι θυσίες έχεις κάνει για να βοηθήσεις κάποιον, και όλοι θα είναι υποστηρικτικοί.
Αυτό που δεν συνειδητοποιούν οι ακροατές, είναι ότι αυτοί που έχουν το Σύνδρομο δεν θέλουν τις συμβουλές τους. Δεν ενδιαφέρονται για συμβουλές και εννιά φορές στις δέκα δεν θα τις ακολουθήσουν. Οι άνθρωποι με το Σύνδρομο τρέφονται από την ενέργεια του Ακροατή και τον ξεζουμίζουν, χρησιμοποιούν αυτή την ενέργεια για να ανανεώσουν τις μπαταρίες τους και να ανακτήσουν δυνάμεις.
Δυστυχώς, πολλές καλές φιλίες τελειώνουν κατά τη διάρκεια της φάσης του Συνδρόμου «εγώ η καημενούλα», όταν οι ακροατές κουράζονται και δεν αντέχουν άλλο να ακούν προβλήματα, να δίνουν συμβουλές που δεν εισακούονται, και να ακούν τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά. Είναι οπωσδήποτε εξουθενωτικό. Όσο και καλός φίλος να είσαι στην πραγματικότητα, το Σύνδρομο «εγώ η καημενούλα» μπορεί να σκοτώσει μια καλή φιλία.»
Εγώ συμπληρώνω τα εξής: ίσως φοβάσαι ότι ο κόσμος είναι ένα πολύ σκληρό και επιθετικό μέρος, και η ανάγκη σου για προστασία και αγάπη είναι κάτι που σε κάνει ιδιαίτερα ευάλωτη κι έτσι δεν μπορείς να βρεις έναν τρόπο να την εκφράσεις ανοιχτά και με σαφήνεια. Έτσι προσπαθείς να την εκβιάσεις δημιουργώντας τύψεις και ενοχές στους γύρω σου, απαριθμώντας πόσα καλά έκανες και δεν πήρες πίσω. Η συμπεριφορά αυτή τραβάει ακριβώς τους ανθρώπους που θα έπρεπε να αποφεύγεις. Η συμπεριφορά σου σε έχει παγιδέψει σε έναν κύκλο ανατροφοδότησης που σε σπρώχνει όλο και πιο βαθιά στην αυτολύπηση, γιατί αυτό που κάνεις επιβεβαιώνει αυτό που κάνεις. Αυτά είναι τα κακά νέα. Τα καλά νέα είναι ότι η συμπεριφορά είναι δική σου υπόθεση και αν θέλεις, και αν μπορείς, την αλλάζεις. Πήγαινε σε έναν ψυχολόγο, για να μάθεις πώς.
