__________________
1.
Αγαπητη Λένα,
Αυτο που θελω να σου πω δεν ειναι ερώτηση, αλλά ένας προβληματισμός μου. Σου γράφω γιατί μου αρέσει το γεγονός ότι αρκετές φορές στις απαντήσεις σου επικεντρώνεσαι σε διαφορετικά πράγματα από ότι εγώ και δεν χαϊδεύεις τα αυτιά κανενός. Λοιπόν, εγώ είμαι 18 χρονών και στη μη ευχάριστη θέση των Πανελληνίων. Έχω ένα σωρό όνειρα για το μέλλον, δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να κάνω, αλλά έχω μια γενικότερη ιδέα του πως θέλω να είμαι. Ωστόσο, φοβάμαι πάρα πολύ μήπως μια μέρα ξυπνήσω στα 40 μου βολεμένη σε μια δουλειά που δεν με τρελαίνει, έχοντας κάνει πράγματα που δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα βλέποντας τα όνειρα που έχω τώρα ως αφελείς φιλοδοξίες του κάποτε. Θέλω πάρα πολύ να βγω στον έξω κόσμο ούσα ανεξάρτητη από όλες τις απόψεις, να σκάσω με λίγα λόγια την φούσκα μου, να ζήσω καταστάσεις που θα με σοκάρουν, που θα με ξεβολέψουν, να ζήσω εμπειρίες, να ασχοληθώ πιο πολύ με όλα αυτά που με ενδιαφέρουν και αγαπώ και φοβάμαι μην περάσω την ζωή μου απλά περιμένοντας αυτή την στιγμή. Αυτό. Απλά θέλω την δική σου ματιά πάνω σε αυτό. Ευχαριστώ πολύ, Δέσποινα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σαν τι ματιά να είχα πάνω σε αυτό; Κάνε αυτά που πρέπει για να μην πάθεις αυτά που φοβάσαι. Καλή τύχη.
__________________
2.
Ποια ή διάφορα μεταξύ ψυχολόγου και ψυχιάτρου; Ποτέ απευθύνεται στον ένα και πότε στον άλλο; Σε περίπτωση υπερβολικής και αναιτιολογητης ζήλιας σε ένα ζευγάρι και μεγάλων αλλαγών στη συμπεριφορά (π.χ. τη μία: έχεις γκόμενα, γίνεται χαμός και την άλλη: το ξέρω ότι παραλογίζομαι, σου έχω μαυρίσει τη ζωή, συγνώμη) που πρέπει να απευθυνθούν; Υ.Γ: παντρεμένοι με μωρό... Ευχαριστώ σε περίπτωση που απαντήσεις...
-Bugs bunny
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Για ξεκάθαρες ερωτήσεις όπως την πρώτη, μπορείς να ψάχνεις στη google. Δεν είναι ζήτημα άποψης ή γνώμης για να ρωτάς εμένα. Εδώ διαβάζουμε τα εξής:
Ο ψυχίατρος είναι ο μόνος επαγγελματίας ψυχικής υγείας που μπορεί να δώσει φάρμακα (όπως και ο παιδοψυχίατρος), γιατί είναι ο μόνος μεταξύ των παραπάνω επιτηδευματιών που είναι γιατρός.
Ο ψυχολόγος έχει τελειώσει μια σχολή ψυχολογίας, εντός ή εκτός Ελλάδος. Το κράτος που αναγνωρίζει το πτυχίο του, του επιτρέπει να παρέχει ψυχολογική θεραπεία, δηλαδή ψυχοθεραπεία, αλλά δεν είναι καθόλου απαραίτητο να έχει σπουδάσει κάποιο είδος ψυχοθεραπείας πριν να ανοίξει το γραφείο του. Πέραν της ψυχοθεραπείας, οι ψυχολόγοι χρησιμοποιούν διαγνωστικά τεστ και άλλες μεθόδους εξέτασης και διάγνωσης και μπορούν να ειδικευτούν περαιτέρω σε διάφορους κλάδους ψυχολογίας (στο παρακάτω σχήμα αναγράφονται κάποιοι από αυτούς).
Ο ψυχοθεραπευτής έχει εκπαιδευτεί σε κάποιο είδος ψυχοθεραπείας, ή αλλιώς, ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης (όπως η συστημική, η ψυχαναλυτική, η γνωστικοσυμπεριφορική κ.α.). Μπορεί και πρέπει να δηλώνει ότι είναι ψυχολόγος μόνο αν έχει την απαραίτητη άδεια από το Υπουργείο Υγείας – και φυσικά το απαραίτητο πτυχίο ψυχολογίας.
Ο ψυχαναλυτής δεν είναι απαραίτητα ψυχολόγος. Μπορεί να έχει πτυχίο φιλοσοφίας, ή να είναι ήδη ψυχίατρος. Ωστόσο, έχει κάνει μια ιδιαίτερα εντατική εκπαίδευση, πολλών χρόνων, στην ψυχανάλυτική θεωρία και πρακτική, ώστε να μπορεί να παρέχει τις υπηρεσίες του. Η ψυχανάλυση είναι ένα είδος ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης. Διαφέρει συνήθως από την ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία στην ένταση της εκπαίδευσης του ψυχαναλυτή και ενίοτε στον τρόπο της πρακτικής, αν και βασίζεται στην ίδια ψυχαναλυτική θεωρία
Ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει προβλήματα στο γάμο του μπορεί να πάει σε σύμβουλο γάμου, αλλά αν ο ένας δεν θέλει και αντιστέκεται, τότε ο άλλος δεν χρειάζεται να κάθεται με σταυρωμένα χέρια, μπορεί να αναζητήσει θεραπευτή για τον εαυτό του, για να μάθει πώς να διαχειρίζεται την κατάσταση. Το ποιον ειδικό πρέπει να αναζητήσεις εξαρτάται κυρίως από σένα. Πρέπει να διαβάσεις και να μάθεις, για να καταλάβεις τι πιστεύεις ότι σου πάει καλύτερα, και μετά να ξεκινήσεις την αναζήτηση. Η ανεύρεση του κατάλληλου ειδικού είναι μέρος της θεραπείας σου. Μακάρι να είσαι τυχερή από την αρχή.
__________________
3.
Ειμαι 28 χρονων και δεν ηθελα ποτε ουτε θελω να κανω παιδια.
Θα ξεκινησω απο το καλο: Ξερω οτι ειναι εμπειρια ζωης να βλεπεις ενα ανθρωπινο ον να εξελισσεται και να μεγαλωνει, και να εισαι εσυ η αιτια για ενα μερος αυτης της εξελιξης. Δε θα πω και το κλισε για διαιωνιση ειδους.
Απο την αλλη: Οταν λεω δε θελω, εννοω οτι δε με συγκινει ουτε με συγκινουσε ποτε η θεα ενως μωρου, τα βρισκω ενοχλητικα, φασιαριοζικα και μπελαλιδικα. Βλεπω παιδια σε ενα μερος και παω πιο περα να κατσω για να εχω την ησυχια μου.
Επισης, το θεωρω τεραστια και τρομακτικη ευθυνη. Δε καταλαβαινω τους ανθρωπους που κανουν παιδια επειδη ''ετυχε''. Τι ετυχε? Η μεγαλυτερη ευθυνη της ζωης σου? Επιπλεον,δε ξερω αν θα μπορουσα ποτε να διαχειριστω τη περιπτωση που κανω παιδι(γιατι φανταζομαι θα υπαρχει καποιος δεσμος μεταξυ μας, μπορει μεγαλος δεσμος, δε το αρνουμαι) και αυτο παθει κατι. Και τελος, δε μπορω να σκεφτω την αλλαγη στη καθημερινοτητα μου, να μη δουλευω, να μην ταξιδευω, να μη κανω τα χομπι μου, η το πιο απλο, να μη μπορω να παω στη παραλια να διαβασω χωρις να εχω αυτο το αγχος στο μυαλο μου. Σκεφτομαι παραπανω εγωιστικα απο το κανονικο?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όχι.
__________________
4.
Είμαι 25 και αυτός 40. Κάτι για να με ξεμπλοκάρει από το ότι είναι στο κουρμπέτι εδώ και 20 τουλάχιστον χρόνια ενώ εγώ μονάχα 5;
Έχει άπειρες εμπειρίες (φαίνεται) και ξέρει πώς να σε κάνει να νιώθεις μοναδική. Κάτι για να μη νιώθω κομπλεξικά λόγω ηλικίας;
-εικοσπεντάρα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι κάποια ικανότητα το να είσαι σαράντα χρονών, για να την θαυμάζεις. Οι «άπειρες» εμπειρίες φαίνονται έτσι από εκεί που βρίσκεσαι. Ρώτα έναν άλλον σαραντάχρονο να σου πει ποιος σαραντάχρονος έχει άπειρες εμπειρίες. Κομπλεξικά να νιώθεις με τον 25άρη που έχει άπειρες εμπειρίες.
Η ικανότητα να κάνεις τον άλλον να νιώθει μοναδικός είναι ταλέντο που έχουν κάποιοι άνθρωποι από μικροί. Είναι ύπουλη ικανότητα και όχι απαραίτητα αξιοθαύμαστη. Όπως μπορεί να το κάνει με σένα, μπορεί να το κάνει με οποιονδήποτε.
Προσπάθησε να μην εκπληρώνεις ΟΛΑ τα κλισέ 25χρονης που γνωρίζει μεγαλύτερο άντρα. Καλύτερα σκέψου γιατί ένας σαραντάχρονος θέλει να είναι με 25χρονη.
__________________
5.
Μυρτώ, έφαγα φόλα... Βγαίνουμε μαζί 2 χρόνια τώρα, εγώ αλλού, αυτός έδειξε ενδιαφέρον, εγώ το κράτησα σ φιλικό επίπεδο και τώρα που ξεμπερδεψα είπα why not.. Ε μόλις εφαγα τη φόλα μου.. Σκέφτεται μια άλλη, αδιέξοδη κατάσταση, δεν λειτουργεί ούτε με ταμα στην Παναΐα, τη δε ξέρω ποια...και τώρα τι ? Συνεχίζω φιλικά ή ξεκινάω το φλερτ και οτι βγει? Και ποια είναι τα όρια του φλερτ κα ξεφτίλας ? Είμαι πολύ κορόιδο που σκέφτομαι να ξαναζεστάνω τη σούπα ?
-Δημητρα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι σαφές ότι είσαι κάπως μπερδεμένη.
__________________
6.
Αγαπητη αμπα. Συγχαρητήρια για τη στηλη σου γινομαι πιο αντικειμενική και ψύχραιμη διαβαζοντας την .
εχω εντοπισει ενα πολυ μεγαλο προβλημα που εχω. Δε βαζω ορια. Αυτο σαν αποτελεσμα εχει να να πεφτω συνεχεια θυμα εκμεταλλευσης απο τους αλλους. αν κανω ενα προχειρο απολογισμο βρισκω απειρα παραδειγματα στα οποια με εκμεταλλευτηκαν ειτε φιλοι ειτε συγγενεις ειτε συντροφοι ( οκ, ενας συγκεκριμένος πρωην. Τωρα το βρήκε μπροστα του απο αλλου).
Τι κανω για να διορθωθω απο δω και περα; εχω μεινει στασιμη στην κατασταση αυτη του "εχω εντοπισει το προβλημα ". Θελω παρα πολυ να αλλαξω γιατι το ξερω πως βαθεια μεσα μου δεν ειμαι ετσι . νιωθω σα να προδιδω τον ιδιο μου τον εαυτό. Ακομη πεφτω θυμα εκμεταλλευσης. Σημερα πχ. πηρα ταξι για να γυρισω σπιτι και με χρεωσε παραπανω απ οσα ειχαμε συμφωνησει γιατι ειχε λεει κινηση. (δε μενω ελλαδα, εδω καπως ετσι γινεται, προσυμφωνεις ποσα θα πληρωσεις) τελωσπαντων τα εδωσα αλλα νιωθω πολυ μαλακω και ηλιθια. ειναι σα να φοβαμαι να τσακωθω ενω ο αλλος παντως ειναι προκλητικοτατος και παει γυρευοντας για τσακωμο.
Αυτο πιστευω οτι οφειλεται στο περιβαλλον που μεγαλωσα. οι γονεις μου ειδικα δεν με υπολογισαν ποτε ως ανθρωπο, θεωρουσαν οτι απλα ειμαι ενα αντικείμενο που μιλαει. παντα σε ο,τι συνεβαινε μεσα στο σπιτι εδιναν δικιο στη μεγαλη μου αδερφη η οποια ειχε καταφερει να περναει το δικο της με την χιλιομασιμενη τσιχλα του "τη μικρη την αγαπατε περισσότερο " εμενα αυτο το πραγμα με εκανε να εσωτερικευσω το οτι οι αλλοι εχουν παντα δικιο, εγω εχω παντα αδικο, ακομη και οταν καταφορα με αδικουσαν ελεγα οτι μαλλον δεν καταλαβα κατι καλα εγω . Η μαμα μου που... το επαιζε και προοδευτικη δεν το εντοπισε ποτε αυτο το προβλημα ( την κατηγορω γιατι ειναι πιο μορφωμενη απο τον μπαμπα,ο οποιος που και που με υπερασπιζοταν αμυδρα)
Πως προχωραω στο επομενο βημα για να κανω επιτελους αυτη την αλλαγη; μηπως ειναι πολυ αργα να αλλαξω;;; ειμαι σχεδόν 30. σορρυ για το ατοναλ αλλα γραφω απο κινητό .
-Σάνυ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αργά δεν είναι, αλλά όταν θέλουμε να αλλάξουμε έναν τρόπο συμπεριφορά μας, κάτι που έχει δημιουργηθεί σε μικρή ηλικία και έχει ενσωματωθεί πια, και μας δημιουργεί προβλήματα, η μόνη λύση που έχουμε είναι να απευθυνθούμε σε ειδικό.
_________________
7.
Αγαπητή Α μπα,
Με τον σύντροφό μου διανύουμε τον έβδομο χρόνο της σχέσης μας.
Είμαστε μαζί από τη Γ' Λυκείου, ενώ είχε προηγηθεί μία μακροχρόνια φιλία. Καθ' όλη την κοινή μας πορεία είχαμε, λόγω σποδών σε διαφορετικές πόλεις, να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που καλείται "σχέση από απόσταση". Μετά από πολλή προσπάθεια,υποχωρήσεις, ένα διάστημα χωρισμού και αμέτρητα χιλιόμετρα αποφασίσαμε να ζήσουμε κάτω από την ίδια στέγη στην πόλη που εγώ κατοικούσα και είναι και ο τόπος καταγωγής και των δυο μας- τουλάχιστον για τις περιόδους που βρισκόμασταν και στο ίδιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος. Βρήκαμε αμέσως τους ρυθμούς μας , όλα έμοιαζαν σαν να ακολουθούν τη φυσική ροή των πραγμάτων και δε σου κρύβω πως η σχέση μας αναβαθμίστηκε σε όλα τα επίπεδα κατά τα δύο τελευταία χρόνια, που είναι και τα χρόνια της συμβίωσης.
Είμαστε παρόμοιοι χαρακτήρες με κοινά όνειρα και φιλοδοξίες. Εκείνος είχε πάντοτε την επιθυμία να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό, κάτι που διαπίστωσα ότι ενδιαφέρει εξίσου και εμένα. Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση έγκειται στο γεγονός ότι ο σύντροφός μου έχει την οικονομική δυνατότητα να φύγει από την Ελλάδα, πράγμα που έχει δρομολογηθεί και θα πραγματοποιηθεί σε περίπου 3 μήνες. Αντιθέτως, εγώ αδυνατώ να ακολουθήσω. Οι οικονομικές συγκυρίες με ανάγκασαν να αφήσω για λίγο το όνειρο του εξωτερικού στην άκρη και να κυνηγήσω, κατόπιν πολλών απογοητεύσεων, μία εναλλακτική λύση εντός συνόρων- ήτοι μεταπτυχιακό στη Θεσσαλονίκη πάνω ακριβώς στον τομέα που επιθυμούσα από την αρχή της ακαδημαϊκής μου πορείας. Παράλληλα, θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο ως άτομο, καθώς μου δίνεται η ευκαιρία να ασκώ το επάγγελμα που σπούδασα και μάλιστα με πολύ καλές απολαβές. Αυτή η φυσική απόσταση που θα δημιουργηθεί εκ νέου μεταξύ μας με τρομάζει γιατί δεν ξέρω αν μετά από τόσο καιρό θα αντέξουμε αυτά τα δύο επιπλέον χρόνια και ιδιαίτερα τώρα που πρόκειται να δυσχεραίνουν την κατάσταση τα καχεκτικά ωράρια εργασίας και μελέτης και των δύο πλευρών.
Και οι δύο βρισκόμαστε θα έλεγα σε μία περίοδο άρνησης και αποφεύγουμε να κάνουμε οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από το θέμα. Ταυτόχρονα, ο σύντροφός μου αναμένει μία απάντηση από μένα μιας και την προηγούμενη Πρωτοχρονιά- ναι, σχεδόν ένα χρόνο πριν!- μου ζήτησε να παντρευτούμε. Όπως καταλαβαίνεις βρίσκομαι σε δίλημμα. Τα αισθήματά μου για εκείνον δυναμώνουν με τον καιρό: τον ερωτεύομαι και τον θαυμάζω σε κάθε ευκαιρία. Είναι για μένα ο κολλητός μου, ο εραστής μου, η οικογένειά μου. Το ίδιο ισχυρίζεται πως νιώθει και αυτός. Παρόλα αυτά φοβάμαι ότι αυτή η απουσία του ενός από την καθημερινότητα του άλλου για τόσο μεγάλα διαστήματα θα ευτελίσει τη σχέση μας. Και το μέγα ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι : Και τώρα τι κάνουμε; Του ζητάμε να μη φύγει και να συμβιβαστεί και αυτός με τις ευκαιρίες που τυχόν προκύψουν στην Ελλάδα; Πηγαίνουμε μαζί του και τα παρατάμε όλα ή τον παντρευόμαστε και γινόμαστε η Πηνελόπη που περιμένει καρτερικά τον Οδυσσέα της; Και ενώ όλα μέσα μας φωνάζουν την τρίτη επιλογή, ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι σε 2χρόνια θα έχουν αλλάξει τα πάντα και ότι ίσως ο μόνος λόγος ύπαρξης αυτής της σχέσης θα είναι αυτή η υποχρέωση της αναμονής;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν είσαστε τόσο δεμένο ζευγάρι και με τόση κατανόηση, θα το συζητήσετε και θα δείτε ποια απόφαση έχει τα περισσότερα πλεονεκτήματα, όχι για τώρα αλλά μακροπρόθεσμα, και για τους δυο σας.
Αν είσαστε τόσο δεμένο ζευγάρι και με τόση κατανόηση, δυσκολεύομαι πώς γίνεται να υπάρχει μετέωρη μια πρόταση γάμου επί ένα χρόνο. Πώς το δέχεται αυτός μετά από εκατό χρόνια γνωριμίας, και πώς το επιτρέπεις εσύ, μετά από τόσο μεγάλη κίνηση εκ μέρους του.
Αν είσαστε τόσο δεμένο ζευγάρι και με τόση κατανόηση, είναι πολύ περίεργο που αποφεύγετε μια τέτοια συζήτηση. Η εκτίμηση μου είναι ότι ευθύνεται η αναπάντητη πρόταση γάμου. Αν δεν ξέρεις αν δεν θέλεις να τον παντρευτείς (με ό,τι συνεπάγεται αυτό, ναι;) τότε οι άλλες ερωτήσεις δεν έχουν και πολύ νόημα.
ΥΓ. Όταν αλλάζεις χώρα, δεν τα «παρατάς όλα» για να πας μαζί του. Αφήνεις κάποια πράγματα, αλλά έχεις ευκαιρίες για άλλα τόσα και άλλα τόσα.
