ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 32 και ως τώρα έχω γνωρίσει μόνο 2 άνδρες ερωτικά. Στα 24 μου γνώρισα ένα παιδί και ενώ ήξερα οτι δεν θα οδηγήσει πουθενά επειδή μου είχε ξεκαθαρίσει εξαρχής οτι δεν θέλει δεσμούς μαζί μου απλά υπήρχε η έλξη και απο τις 2 μεριές, έγινε το μοιραίο λέγοντάς του απλά να μην είναι απότομος και ίσως κατάλαβε τι εννοούσα, μέχρι που είδε το αίμα και σιγουρεύτηκε. Δεν το μετάνιωσα που έγινε έτσι, ξεπέτα η πρώτη μου φορά, και μπορώ να πω οτι ήταν καλός και περιποιητικός και προσεχτικός μαζί μου. Μέχρι τότε είχα βγει ραντεβού αλλά δεν είχε προχωρήσει με κανέναν μέχρι αυτό το σημείο.Πέρασαν χρόνια συνεχίζοντας τις γνωριμίες μου αλλά κανένας δεν με άγγιζε, μέχρι που γνώρισα τον δεύτερο. Αρκετά διεκδικητικός μαζί μου, με πυγμή, να μου δείχνει οτι με θέλει, ώσπου αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, τουλάχιστον να το προσπαθήσουμε. Και μέσα σε αυτούς τους μήνες άρχισε να αλλάζει, το σεξ γινόταν μηχανικά εκ μέρους του περιμένοντας εμένα να φωνάζω απο ηδονή και όποτε δεν γινόταν θύμωνε, σαν τα μικρά παιδάκια, κατηγορώντας με οτι δεν μου αρέσει σαν άνδρας. Απομακρυνόταν απο εμένα, άρχισε να με φιλάει και σπάνια λέγοντάς μου την καταπληκτική φράση οτι δεν με φιλάει για να μην φουντώσει και οτι με τα φιλιά ανάβει! Αναμενόμενο ήταν να έρθει το τέλος, ένα τέλος που αυτός το διάλεξε και οχι με τις καλύτερες συνθήκες...Αν κρίνω απο το ερωτικό-συναισθηματικό μου παρελθόν, θα πω οτι έχω μάθει πως είναι να είσαι μόνη σου χωρίς κάποιον σύντροφο δίπλα σου και απλά το έχω συνηθίσει. Είναι φορές που σκέφτομαι οτι και η υπόλοιπη ζωή μου θα παραμείνει το ίδιο με αυτην που έχω ζήσει μέχρι τώρα, και οτι απλά πρέπει να κοιτάξω το επαγγελματικό μέλλον και τίποτα άλλο. Να βγάλω εντελώς απο το μυαλό μου τους έρωτες, να μην ζηλεύω για τα ερωτευμένα ζευγάρια που βλέπω.. Κι ας υπάρχουν βράδυα που ξεσπάω σε κλάμματα στο κρεβάτι μου, εκεί που δεν με βλέπει κανείς.Θα μου πει κάποιος οτι δεν είναι λύση αυτό, ότι όλα μπορούν να αλλάξουν στο λεπτό, οτι όσοι έχουν δεσμό τώρα δεν τους εγγυάται κανείς οτι δεν θα μείνουν μόνοι τους, και θα πω πως δεν είναι λύση το να αποδέχεσαι την μοναξιά σου αλλά φτάνεις σε ένα σημείο που απλά δεν το παλεύεις άλλο, το αποδέχεσαι...Και για όσους λένε οτι ''ποτέ δεν είναι αργά'', έχω να πω οτι για μερικά πράγματα είναι όντως αργά...