__________________
1.
Γεια σου Α μπα!
Είναι η δεύτερη φορά που σου στέλνω κάτι και η αλήθεια είναι ότι θέλω ν' ακούσω τη γνώμη σου στο πρόβλημά μου. Αισθάνομαι πως επειδή δε με ξέρεις θα είσαι αντικειμενική... Είμαι με μια κοπέλα εδώ και 2 χρόνια (κοπέλα κι εγώ). Γενικά, περάσαμε πολλά μαζί που θεωρούσαμε κι οι δυο πως μας έδεσαν. Έχω πολύ ευχάριστες στιγμές να θυμάμαι, αλλά και πολύ άσχημες. Ξέρω πως κάνω λάθη, είμαι κτητική κάποιες φορές κι άλλες πάλι εγωίστρια. Μόλις το εντοπίζω, ζητώ συγγνώμη και προσπαθώ για το καλύτερο. Κάτι που δε γίνεται από την άλλη πλευρά. Κι αυτό είναι που με πληγώνει. Δε δέχεται ποτέ τα λάθη της. Πάντα φταίω εγώ. Και ναι, φταίω πολλές φορές, αλλά όχι όλες. Θέλω κι εγώ μια φορά ν' αναγνωρίσει ένα της λάθος και να το λύσουμε, όχι να το παραβλέψουμε. Πολλές φορές, με την πρόφαση ότι δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό αυτό που έχουμε, με απομονώνει από τη ζωή που υποτίθεται πως χτίζουμε μαζί. Παύω να υπάρχω. Αν ζητήσω κάτι, δεν είναι πάντα σίγουρο ότι θα είναι εκεί, ενώ εγώ είμαι εκεί πάντα. Αισθάνομαι συνεχώς μπερδεμένη κι ερωτευμένη ακόμη παράλληλα. Όμως, αυτό που δεν αντέχω είναι να αισθάνομαι βάρος, παρείσακτη γι' αυτή. Καμιά φορά λέω τέλος μέσα μου, αλλά ξεκινά απ' την αρχή. Τι να κάνω πες μου!
-Loser
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτό που δεν πρέπει να κάνεις, είναι να αναλύεις τι δεν σου αρέσει και μετά να εύχεσαι να ήταν αλλιώς. Για πόσο ακόμα θα θέλεις να γίνει για μια φορά κάτι, που δεν έχει γίνει ποτέ; Για πόσο ακόμα θα περιμένεις να αλλάξει και να γίνει αυτή που θα ήθελες;
Είσαι μαζί της όχι για αυτό που είναι, αλλά για μια πολύ διαφορετική εκδοχή της, την οποία ούτε πλησιάζει, ούτε σκοπεύει να πλησιάσει. Δίνεις χρόνο, ενέργεια και συναίσθημα επιμένοντας και περιμένοντας ότι μπορεί κάποτε να γίνει αυτό που θέλεις, γιατί αυτό που θέλεις είναι το σωστό· επειδή εσύ είσαι η σωστή. Αν σου έλεγε κάποιος άλλος αυτή την ιστορία θα καταλάβαινες αμέσως πόσο απίθανο είναι και θα έλεγες «αφού δεν περνάει καλά, γιατί δεν χωρίζει;» Η απάντηση που δίνεις σε αυτή την ερώτηση είναι «αλλά ξεκινά από την αρχή». Ενδιαφέρουσα επιλογή λέξεων. Ξεκινά από την αρχή, αορίστως, σα να είναι πέρα από τον έλεγχό σου; Από μόνο του; Από μόνη της; Εσύ έχεις πάρει την απόφαση σου να απομακρυνθείς, αλλά η ιστορία αυτόματα ξεκινάει από την αρχή;
Εσύ, και μόνο εσύ είσαι υπεύθυνη για την ευτυχία σου. Η στάση που κρατάς τώρα είναι παθητική. Γνώρισες μια γυναίκα που δεν σου κάνει, δεν σου φέρεται καλά, δεν είναι εντάξει με την σεξουαλικότητα της καταρχάς, και συνεχίζεις αυτή τη σχέση δηλώνοντας «μπερδεμένη». Δεν βλέπω απολύτως κανένα μπέρδεμα. Αυτή κάνει τη δουλειά της, κι εσύ, όσο και αν δεν σε συμφέρει, κάνεις την δική σου, που είναι η εξής: δεν πας παρακάτω γιατί σου φαίνεται πιο δύσκολο από το να ελπίζεις εκεί που είσαι.
__________________
2.
Γεια Α,μπα!
Διαβάζω καιρό τη στήλη σου και θα πω κι εγώ με τη σειρά μου -το μπανάλ μεν, αληθινό δε-πως οι απαντήσεις σου είναι απλά καταπληκτικές. Ίσως βασικά να έπρεπε να είχα στείλει πιο νωρίς, γιατί ξέρω ότι υπάρχει καθυστέρηση-αλλά δεν το αποφάσιζα-κι εγώ δεν έχω χρόνο:βασικά, έχω μέχρι τον Φλεβάρη, οπότε ελπίζω να γίνει κάποιο θαύμα και να τη δημοσιεύσεις γρήγορα. Σ'ευχαριστώ προκαταβολικά λοιπόν, και συγγνώμη αλήθεια για το μέγεθος του κειμένου, αλλά είμαι σε κατάσταση πανικού.
Και τώρα να εξηγηθώ:
Είμαι (σχεδόν) 18 (συμπτωματικά τα κλείνω το Φλεβάρη) και αυτός είναι ο μήνας που πρέπει να κάνω αίτηση για να δώσω πανελλήνιες. Στην ουσία έχω ήδη μπει στο τρυπάκι: φροντιστήρια, τρέξιμο, συζητήσεις με τους συμμαθητές, ψάξιμο για σχολές κλπ κλπ.Α πλά ακόμα(!) δεν ξέρω τι θέλω.Κ υρίως δεν ξέρω αν θέλω.
Τα πάω σκατά. Διάβαζα μέχρι και τον Οκτώβρη. Μετά τέλος. Υπερφόρτωσα. Έσβησε η μηχανή. Δεν γράφω καλά σε τίποτα. Πάω να διαβάσω, τα καταφέρνω για 5' και μετά αυτόματα ασχολούμαι με κάτι άλλο, μηχανικά, σαν να αντιδρώ στην ιδέα του να διαβάσω.
Στο γυμνάσιο ήμουν καλή.19,9 σου λέει. Μόνο που εκεί το διάβασμα ήταν επιφανειακό. Δεν έμαθα ποτέ να διαβάζω όπως χρειάζεται για τις Πανελλήνιες. Μεγαλώνοντας ανέπτυξα μία διαφορετική νοοτροπία από αυτήν που με είχαν συνηθίσει. Κατέληξα να μην θεωρώ το παν το διάβασμα και να θέλω να βγαίνω έξω καθημερινά(σχεδόν).
Όλοι τώρα περίμεναν πράγματα από μένα: γονείς, φίλοι, συγγενείς. Σε κανενός το μυαλό δεν χωράει το ότι εγώ,η "άριστη μαθήτρια" παίζει να μην περάσω πουθενά. Οι φίλοι με κράζουν(καλά εδώ παίζει και το ότι μου λένε ότι έπρεπε να είμαι σε άλλη κατεύθυνση-βλέπε θεωρητική ενώ είμαι θετική και παίζει να'χουν δίκιο, αλλά είναι μεγάλη ιστορία).Οι γονείς μου δεν το έχουν πει ξεκάθαρα στους συγγενείς. Με κράζουν κάθε μέρα. Τσακωνόμαστε συνέχεια κι όλο πετάνε σπόντες, σε άκυρα χρονικά διαστήματα.
Αλήθεια, νιώθω πως δεν αντέχω άλλο. Πίεση από'δω, πίεση από'κει, χαμένα(;) λεφτά στο φροντιστήριο. Οι ίδιοι μου οι γονείς είναι σαν να με κάνουνε σκουπίδι. Οκ,παραδέχομαι πως φταίω κι εγώ. Νευριάζω και λέω άσχημα λόγια και φωνάζω. Αλλά γίνεται μωρέ να κρίνεις ολόκληρη τη ζωή ενός παιδιού από το αν θα δώσει πανελλήνιες ή όχι ή άμα θα τα πάει καλά σε αυτές? Να του λες πως τίποτα δεν θα κάνει στη ζωή του? Πως θα μείνει αγράμματο χωρίς πτυχίο? Πως είναι άχρηστο?
Νομίζουν πως απλά κάνω την επανάστασή μου και μου λένε πως δεν είναι αυτός τρόπος να αντιπαλέψω το..σύστημα. Νομίζουν πως παρασύρομαι(π.χ. απ' την κολλητή μου που δε θα δώσει) κι ότι δεν έχω δικιά μου γνώμη, λες και είμαι άβουλο πλάσμα. Το θέμα είναι ότι έχω και δεν μπορούν ή δεν δεν θέλουν να το καταλάβουν, γιατί αυτό που είμαι τώρα δεν τους αρέσει και δεν μπορούν να αποδεχτούν πως δεν έχω την εξέλιξη που νόμιζαν πως θα είχα. Θέλουν το καλό μου? Σίγουρα ναι, αλλά με τον τρόπο τους αυτόν μάλλον δείχνουν το αντίθετο..
Πραγματικά είμαι σε μια φάση που θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο ή στην καλύτερη να βάλω τα κλάματα .Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Να δώσω ή όχι?
Απ'την μία θέλω τόσο πολύ να ΜΗΝ δώσω. Αυτό το διάβασμα που απαιτείται δεν μπορώ να το κάνω. Δεν έχω τη νοοτροπία πλέον. Εναντιώνομαι και στον θεσμό των πανελληνίων(επικεντρώνεσαι σε 4 μαθήματα, ξεχνάς όλα τα άλλα, χάνεις την ουσία της μάθησης και την ουσία του σχολείου).Και ένας λόγος ακόμα που παρέλειψα να αναφέρω παραπάνω είναι πως το μεράκι μου εμένα είναι η μουσική, το θέατρο. Πάνω στη σκηνή νιώθω ζωντανή. Να μεταφέρω συναισθήματα στον κόσμο, να τον κάνω να κλαίει, να γελά, να τον προβληματίζω, έτσι βλέπω τον εαυτό να χαμογελά.Μ'αυτά θέλω να ασχοληθώ. Απλά οι γονείς μου είναι παλιάς σχολής.Πανελλήνιες & Σχολή με πτυχίο.Με κάνουν να νιώθω ότι δεν μπορώ να τους ανοιχτώ.Δεν τους έχω πει τίποτα κι ούτε πρόκειται μέχρι..να τα καταφέρω.Ανεξάρτητα από εξετάσεις ή μη,εγώ αυτά θα τα κυνηγήσω και το έχω πάρει απόφαση.(..)
Από την άλλη λοιπόν,νιώθω ότι πρέπει να δώσω. Βλέπεις από μικρούς έτσι μας μεγαλώνουν. Να νιώθουμε πως οι Πανελλήνιες είναι αυτοσκοπός, ο ύστατος στόχος. Έχει περαστεί στη συνείδησή μας το να δώσουμε.Ακόμα και στη δική μου. Νιώθω πολύ περίεργα στην ιδέα του να μην δώσω. Λες και θα κάνω έγκλημα και θα μπω στο μικροσκόπιο. Θα βούλωνα και το στόμα των δικών μου αν περνούσα. Κυρίως αυτό. Και θα μπορούσα ανενόχλητη να ασχοληθώ μ'αυτό που θέλω. Γιατί από τώρα δεν μπορώ. Ούτε να τους μιλήσω,ούτε να τσακωθώ άλλο. Έχω βρει μια σχολή,αλλά με τα χάλια που έχω, φοβάμαι πως δεν θα περάσω ούτε κι εκεί.
Και επιστρέφω στην αρχή. Αυτό είναι το θέμα μου. Ο χρόνος μου τελειώνει. Το ρολόι μετράει αντίστροφα. Πιστεύω θα είναι τα χειρότερα γενέθλια της ζωής μου.Πρέπει σε ενάμισι μήνα να έχω πάρει μια απόφαση και πραγματικά δεν ξέρω τι κάνω.Οι δικοί μου είναι πιθανό να με διώξουν απ'το σπίτι άμα δεν δώσω.Η μάνα μου λέει ότι δεν έχω στόχους.Ή ότι βάζω ό,τι να'ναι(!) στόχους(για τις διακοπές το καλοκαίρι,για ένα δίπλωμα οδήγησης) και όπως βάζω αυτούς γιατί δεν βάζω και τους σοβαρούς(τις εξετάσεις).Αυτό είναι το θέμα μου για τώρα:να δώσω να ησυχάσω?Μα απ'την άλλη αξίζει να βασανίζομαι?Είμαι τόσο μπερδεμένη,απελπισμένη,φοβισμένη(σε σένα το παραδέχομαι-η ανωνυμία είναι φοβερό πράγμα).
Εσύ που'σαι μεγάλη και σοφή και τα βλέπεις και μ'άλλο μάτι,δώσε λίγα απ'τα φώτα σου μπας και βγάλω καμιά άκρη.
Γιατί αλήθεια είναι όλα σκατά. Παντού σκατά. Κι απ'το πολύ σκατό ρε γαμώτο έπαψα να βλέπω το φως.
-Αναποφάσιστη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η λογική λέει το εξής: αν δώσεις, δεν ρισκάρεις κάτι. Αν δεν δώσεις, θα χάσεις μια ευκαιρία. Τώρα, μεταξύ μας είμαστε. Δεν θέλεις να δώσεις γιατί φοβάσαι την αποτυχία. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αν σταμάτησες από τον Οκτώβριο να διαβάζεις, αν τα πας χάλια από τότε, και αν όπως λες, δεν έχεις μάθει πώς να διαβάζεις για τις πανελλήνιες, οι φόβοι σου δεν είναι αβάσιμοι.
Έχεις κολλήσει στην αντιπαράθεση, στο ιδεολογικό μέρος, και έχεις αφήσει στην άκρη το συμφέρον σου και την ψυχραιμία. Πες ότι δίνεις εξετάσεις, και πες ότι περνάς κάπου. Τι θα πάθεις; Δεν είσαι ούτε υποχρεωμένη να πας, ούτε να πάρεις το πτυχίο. Ταυτόχρονα έχεις μια διέξοδο, μια ασχολία, και μια ευκαιρία να διευρύνεις τους ορίζοντες σου. Έχεις μεγαλώσει σε μια χώρα που οι πανελλήνιες κυριεύουν τα εφηβικά χρόνια των μαθητών, είναι αλήθεια. Ταυτόχρονα όμως έχεις μεγαλώσει σε μια χώρα που έχει δωρεάν ανώτατη παιδεία, και τώρα δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο μεγάλο δώρο και πλεονέκτημα είναι. Οι σπουδές, είτε θέλεις να αποκατασταθείς επαγγελματικά, είτε όχι, είναι μια σπουδαία ευκαιρία. Το τι θα την κάνεις είναι δικό σου θέμα.
Ας πούμε ότι δεν θέλεις με τίποτα να σπουδάσεις. Τότε τι θα κάνεις; Αν, όπως λες, έχεις αποφασίσει τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, τότε θα έπρεπε να προετοιμάζεσαι για τις εξετάσεις σε μια καλή δραματική σχολή. Δεν βλέπω να ασχολείσαι ούτε με αυτό. Τις εξετάσεις δεν θα τις γλιτώσεις, οπότε πρέπει να αποφασίσεις προς τα πού θα στρέψεις τις δυνάμεις σου.
Οι γονείς σου δεν θα αλλάξουν γνώμη με τις φωνές σου. Πιθανότατα δεν θα αλλάξουν γνώμη ποτέ. Αυτό δεν είναι το πρόβλημα σου. Το πρόβλημα σου είναι ότι δεν έχεις σχέδιο. Οι γονείς σου σε πιέζουν γιατί σε βλέπουν να αιωρείσαι χωρίς στόχο. Η Ελλάδα ζητάει από νέους ανθρώπους να έχουν πλήρες σχέδιο για τη ζωή τους στα 18, και είναι νωρίς. Όμως έτσι είναι. Η ζωή σου κάνει μια ερώτηση: τι θα κάνεις στη ζωή σου; Δεν είναι εντελώς απαραίτητο να ξέρεις 100% τι θέλεις, αλλά μια κατεύθυνση πρέπει να έχεις. Αν είσαι στη λάθος κατεύθυνση, όπως λένε οι φίλοι σου, δεν είναι «μια άλλη ιστορία». Είναι μια πολύ σοβαρή ιστορία. Αν ισχύει, να ξεκινήσεις από τώρα για του χρόνου.
__________________
3.
Γεια σου Α,μπα! Συγχαρητήρια για την στήλη σου κατά πρώτον, σε παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό και σε θαυμάζω.
Η δική μου απορία έχει να κάνει με το εξής φαινόμενο: τις τελευταίες μέρες έχει χιονίσει ασταμάτητα, σε πολλές πόλεις που δεν το συνηθίζει. Καταγόμενη από την Φλώρινα, είμαι συνηθισμένη σε τέτοια φαινόμενα (συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια που λέμε :P) μαζί με ότι αυτό συνεπάγεται (προβλήματα σε μετακινήσεις, όμορφα σκηνικά κλπ).
Εκνευρίζομαι αφάνταστα τώρα που βλέπω συνέχεια ανθρώπους είτε να είναι υπερβολικά χαρούμενοι με την εν λόγω κατάσταση (που ζουν στην πόλη όπου δουλεύω πλέον) είτε αρχίζουν να πρωτογνωρίζουν τέτοια προβλήματα. Του στυλ , ''εμένα μου λες'', ''σιγά το πράγμα'', ''όταν χιονίζει στη Φλώρινα κανενός δεν του καίγεται καρφάκι'' κλπ. Δεν μου φαίνεται λογικό όμως, αναγνωρίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιες καταστάσεις και είναι λογικό έως ένα σημείο να το παίρνουν κατάκαρδα ή να είναι μέσα στη τρελή χαρά αντίστοιχα. Παρόλα αυτά ένας αρκετά μεγάλος θυμός είναι μόνιμα εκεί. Σημειωτέον ότι γενικά δεν είμαι νευρικό άτομο, πιστεύω ότι είμαι σαν όλους τους άλλους.
Το σκεφτόμουν και αγχώθηκα γιατί κάποια στιγμή είχες πει ότι κάποιος θα πρέπει να ζητήσει βοήθεια ειδικού όταν κάνει κάτι χωρίς να ξέρει γιατί το κάνει, οπότε μπορείς να μου πεις γιατί με πειράζει τόσο; Και θα έπρεπε πιστεύεις να ψαχτώ ή δεν είναι και τόσο μεγάλο θέμα; Αναμένω απάντηση σου
-Snow White
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αυτό που λέω είναι «αν κάποια συμπεριφορά μας ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ» τότε η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος. Δεν λέω ότι κάθε φορά που δεν καταλαβαίνουμε μια αντίδραση μας πρέπει να πάμε σε ψυχολόγο. Ο εκνευρισμός σου για τα χιόνια στη Φλώρινα σου δημιουργεί προβλήματα με τους φίλους, με τους γονείς σου, με τις σχέσεις σου; Σε εμποδίζει να λειτουργείς στην καθημερινότητα; Αν θέλεις να πας σε ψυχολόγο βέβαια, πήγαινε. Δεν λέω ότι αποκλείεται να σου κάνει καλό.
Για την ερώτηση τώρα, θα πω το εξής. Λένε για τους Άγγλους, αλλά άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη. Οι Έλληνες ασχολούνται με τον καιρό σε σημείο εμμονής. Δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσω με μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωπο στην Ελλάδα και να μην με ρωτήσει πώς είναι ο καιρός εδώ, να μου πει πώς είναι ο καιρός εκεί, να πει για την πρόβλεψη, να κρίνει αν είναι εντάξει για την εποχή, και να αγανακτήσει αν κάνει πολύ κρύο, αν κάνει πολύ ζέστη, αν έχει πολύ αέρα, αν βρέχει πολύ ή λίγο. Ούτε αγρότες δεν ασχολούνται τόσο με τον καιρό. Οι Έλληνες όχι μόνο ασχολούνται καθημερινά, αλλά φτάνουν σε σημείο να εκνευρίζονται ο ένας με τον άλλον που δεν έχουν ακριβώς την ίδια αντίδραση στο ίδιο φαινόμενο. Οι μισές συζητήσεις στο facebook είναι κρίσεις για τις αντιδράσεις των άλλων όταν βρέχει, όταν δεν βρέχει, όταν κάνει ζέστη, όταν δεν κάνει αρκετή ζέστη. Ακριβώς αυτό που κάνεις εσύ δηλαδή, μόνο που στα χιόνια η αντιπαράθεση κορυφώνεται. Οι αντιδράσεις όταν χιονίζει είναι σα να έχουν έρθει εξωγήινοι και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο τι είναι αυτονόητο ότι πρέπει να κάνουμε.
Έχω την αίσθηση ότι όλη η χώρα θεωρεί νορμάλ μόνο τον «καλό καιρό», πάνω από τους 25 και μέχρι τους 32, χωρίς σύννεφα και χωρίς βροχή. Ό,τι άλλο συμβεί προς τα πάνω ή προς τα κάτω θεωρείται τεράστια ανωμαλία. Τότε όλη η χώρα πρέπει να μετακομίσει στην Καλιφόρνια, γιατί μόνο εκεί ξέρω να είναι έτσι ο καιρός όλο το χρόνο.
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Ίσως έχουμε πιστέψει τόσο πολύ τον μύθο του αίθριου ελληνικού καιρού και του ελληνικού ήλιου, που όταν η πραγματικότητα μας διαψεύδει, νιώθουμε ότι ο καιρός μας προσβάλλει προσωπικά. Οπότε καταλήγω ότι ο εκνευρισμός σου είναι σύμφωνος με την συλλογική συνείδηση του περιβάλλοντος σου, όχι κάτι ιδιαίτερο.
__________________
4.
Γεια σου Α-μπα
το πρόβλημά μου είναι το εξής: μετανάστευσα σε χώρα του εξωτερικού για δουλειά. Ενώ έκανα ένα χρόνο εντατικά τη γλώσσα, ήρθα εδώ και δε μπορώ να πω σχεδόν τίποτα (είμαι ένα μήνα ήδη που πάω κάθε μέρα στη δουλειά). Είναι η έβδομη γλώσσα που έμαθα και δυστυχώς νομίζω πως το έκαψα. Αισθάνομαι πως δε θα τα καταφέρω. Έχω ήδη ξοδέψει ό,τι είχα και δεν είχα στη μετανάστευση, για δυο μήνες δε θα πληρωθώ, οπότε δεν υπάρχει δυνατότητα να γυρίσω πίσω. Είμαι στη δουλειά πάρα πολλές ώρες και μένω 2 ώρες μακρυά οπότε δεν προλαβαίνω πια να κάνω άλλα μαθήματα. Προς το παρόν δεν παράγω -είμαι σε άμισθη 'ένταξη'- αλλά ενώ γύρω μου μιλάνε τη γλώσσα διαρκώς εγώ είμαι σαν ντουβάρι. Καταλαβαίνω ένα 50% αλλά το μόνο που μπορώ να πω είναι γεια και αντίο. Η δουλειά δυστυχώς απαιτεί πάρα πολλή κουβέντα (νοσοκομείο). Αισθάνομαι τρομερά άσχημα γιατί κανείς δε θέλει να αρρωστήσει και να πάει σε ένα γιατρό ή νοσηλευτή που δεν καταλαβαίνει τι λέει, χώρια που είναι πολύ επικίνδυνο. Από το Μάρτη θα αρχίσω να δουλεύω με πλήρη ευθύνη - μα αν δε μπορώ να μιλήσω στους ασθενείς, τι θα γίνει; Θα με διώξουν και θα έχω καταστραφεί οικονομικά.
Έχεις καμιά συμβουλή επιβίωσης;
Σ'ευχαριστώ πολύ
-Κατερίνα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν χρειάζεσαι άλλα μαθήματα, είσαι μέσα στη χώρα, η τριβή με τη γλώσσα και η ανάγκη που έχεις για να μάθεις είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι. Είναι τελείως άλλη διαδικασία να καταλαβαίνεις από το να μιλάς μια γλώσσα, αφού μιλάς έξι ήδη θα έπρεπε να το ξέρεις. Ένας χρόνος, όσο εντατικά μαθήματα και να έκανες, δεν μπορεί να είναι αρκετός για να δουλέψεις σε νοσοκομείο, αφού ξέρεις έξι γλώσσες, θα έπρεπε να το ξέρεις και να το περιμένεις. Αφού έχεις τόση άνεση με τις γλώσσες, θα έπρεπε και να ξέρεις ότι για να μάθεις να μιλάς, πρέπει πρώτα να σταματήσεις να φοβάσαι να κάνεις λάθος. Θα κάνεις πάρα πολλά λάθη, μέχρι να μάθεις το σωστό. Μην περιμένεις να μάθεις να μιλάς. Απλώς μίλα. Μίλα συνέχεια, κάθε μέρα με ντόπιους, όσο πιο πολύ μπορείς.
(Άλλη μια περίπτωση που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η χώρα μένει μυστική.)
__________________
5.
Είμαι 36 στα 37, με σχέση και συγκατοίκηση εδώ και 2 χρόνια, ο σύντροφος μου στα 39. Πάμε στα γενέθλια της ανιψιάς του σε κάποιο μαγαζί όπου είμαι περικυκλωμένη στο τραπέζι από τους γονείς, θείους, πεθερικά, αδέρφια του. Γλυκύτατοι άνθρωποι, καθημερινοί, κοινωνικοί, κλασική (μεγάλη) Ελληνική οικογένεια. Κάθε φορά που τους βλέπω, η μαμά του τα ίδια, πότε θα κάνεις παιδί, άντε τι περιμένετε κτλ. Ευγενικά απαντάω πάντα και με το χαμόγελο ότι δεν είναι η ώρα ακόμα, δεν προλαβαίνουμε, θα δούμε κτλ. Αλλά εκείνη την μέρα ήθελα να φύγω τρέχοντας και να βγω στους δρόμους φωνάζοντας φτου ξελευθερία σαν παιδί!
Η μαμά του δίπλα μου, έχοντας όλες τις απαντήσεις τύπου κάντο και θα το κρατάω εγώ, θα το παίρνεις Σαββατοκύριακα!!! ο χρόνος περνάει, άντε τι περιμένετε και άλλα, όλη την ώρα, η νύφη του τα ίδια, κάτι άσχετοι θείοι και θείες που με συστήνανε ανελλιπώς σαν έπαθλο (α να η κοπέλα του γιού μου, ναι ναι μαζί μένουν), τα ίδια σχόλια σε μένα μόνο (ο σύντροφός μου ακριβώς απέναντι μου στο τραπέζι και δεν έλεγε κουβέντα) χωρίς καν να τους ξέρω και να με ξέρουν. Βλέπετε ήταν παιδικό πάρτι οπότε ποιο κατάλληλο περιβάλλον δεν μπορούσαν να βρουν. Και ένιωθα την πίεση να ανεβαίνει, και να νιώθω άσχημα και άβολα και να νευριάζω αλλά να μην θέλω να βάλω φρένο μην και ακουστώ αγενής.
Το υπέμεινα για χάρη του συντρόφου μου εξάλλου ήταν παιδικό πάρτι μεσημέρι πόσο θα κρατούσε.
Σε κάποια φάση και ενώ είδα και άλλους αρκετούς να φεύγουν, σηκώνομαι με μια απότομη κίνηση από το τραπέζι και του λέω πάμε; Ευτυχώς λέει ναι και έτσι κι αλλιώς ολοι θα φεύγαμε και θα πηγαίναμε και τους γονείς του στο σπίτι. Πηγαίνοντας προς την έξοδο, χαιρετάω την νύφη του και τον αδερφό του, ο οποίος γυρίζει και μου λεει την πιο απαίσια και κάφρικη ατάκα που έχω ακούσει ποτέ, επί λέξη: Ελα, μην το καθυστερείς άλλο, ένα σφίξιμο είναι, απλά μην τον αφήσεις να βγει.
Μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω τι άκουσα και έχω (δυστυχώς) παγώσει ενώ συνεχίζω να κατευθύνομαι προς την έξοδο ακολουθώντας το φως σαν ζόμπι.
Σκέφτομαι ξανά και ξανά τι άκουσα, ποιος νομίζει οτι είναι, είναι δυνατόν να το είπε αυτό, μα καλά τι μαλάκας θεε μου και ενω είμαι στον αυτόματο πιλότο, μπαίνω στο αμάξι πίσω με την μαμά του και την αδερφή του, η μαμά του με παίρνει αγκαλιά και λέει στην αδερφή του, το κοριτσάκι μας Μαρία..... μα who the fuck are you people>??? Ήθελα να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου και να βγω εξω τρέχοντας.
Γυρνώντας σπίτι, τα λέω όλα στην μαμά μου με λυγμούς, με νεύρα με δεν θέλω να τους ξαναδώ, θέλω να χωρίσω και άλλα δράματα και με συμβουλεύει το εξής απλό, μίλα στον σύντροφό σου και απαίτησε σεβασμό από την οικογένεια του, κόψτους τον βήχα, βάλε τα όριά σου, μην παγώνεις όταν ακούς καφρίλες να απαντάς.
Μίλησα στον σύντροφό μου, μου είπε οτι άκουσε αυτό που είπε ο αδερφός του και το θεωρεί απαράδεκτο και θα του κάνει παρατήρηση, και θα πεί και στους δικούς του να μαζευτούν. Δεν ξέρω αν το έκανε, δεν ξέρω αν θα το κάνει, δεν ξέρω αν με καλύπτει η αντίδρασή του και η αλήθεια είναι οτι από τότε δεν τους έχω ξαναδεί από επιλογή όχι γιατί έτυχε. Με τρώει να τον ρωτήσω αν τους μίλησε πάντως και μάλλον θα το κάνω. Αυτό με τον αδερφό του δεν μπορώ να το ξεχάσω. Δεν πιστεύεις α-μπα μου οτι είναι και δικό του θέμα να τους βάλει φρένο; Εγώ αν η δικιά μου οικογένεια συμπεριφερόταν έτσι, θα είχα απαιτήσει να σταματήσουν.
-Freedom
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ναι, πιστεύω ότι είναι κυρίως δικό του θέμα να τους βάλει φρένο. Αυτός έχει την άνεση μαζί τους, είναι η δική του οικογένεια που σε φέρνει σε δύσκολη θέση, και πρέπει να σε προστατεύσει. Αν αντιδράσεις εσύ έντονα ενώ αυτός κάθεται και κοιτάει, τότε θα φανείς εσύ προβληματική και όχι αυτοί.
Η απάθεια του σε αυτές τις επιθέσεις και η απίστευτη χοντράδα του αδερφού του, όμως, για μένα χτυπάνε ένα καμπανάκι που δεν σου χτύπησε. Δεν είναι πολύ πιθανό να έχουν πάρει τόσο πολύ θάρρος από μόνοι τους, χωρίς να έχει δώσει ο δικός σου το περιθώριο να το κάνουν. Αν αντιδρούσε, αν αντιδρούσε όσο έντονα αρμόζει να αντιδράσει, αν σε υπερασπιζόταν ή αν έκοβε την κουβέντα μπροστά σε όλους, θα έλεγα ότι η οικογένεια αυτή είναι προβληματικά παρεμβατική. Τώρα όμως υποψιάζομαι ότι ο φίλος σου είναι συνένοχος, όχι επειδή δεν αντιδράει μόνο, αλλά επειδή κάτι κάνει και ενθαρρύνει. 'Θα του κάνω παρατήρηση' είναι εξαιρετικά ήπια κουβέντα για αυτό που άκουσες, και το γεγονός ότι δεν σου λέει αν έκανε αυτή την κουβέντα με κάνει να υποψιάζομαι τα χειρότερα. Ναι, φυσικά και να τον ρωτήσεις. Αλλά κυρίως να τον ρωτήσεις τι πιστεύει αυτός για το θέμα, ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές. Θέλει παιδί μαζί σου, εδώ και τώρα; Πιστεύει ότι περνάει ο καιρός, και σε βλέπει απρόθυμη; Δεν ξέρει τι θέλει και αφήνει τη μαμά του και τους υπόλοιπους να απευθύνονται σε σένα, επειδή θεωρούν ότι αυτός είναι άβουλο πλάσμα και δεν θα πάρει ποτέ του μια απόφαση;
Όπως πάντα, το πρόβλημα το έχεις πρώτα με τον φίλο σου, και μετά με την οικογένεια του φίλου σου. Φαίνεται ότι το ξέρεις, αλλά δεν ξέρω αν το ξέρεις σε όλο το μήκος και το πλάτος που συμβαίνει. Πρέπει να μιλήσετε.
__________________
6.
Βρε α-μπα έχω ένα πρόβλημα. Έχω μια φίλη που έχει μπλέξει με ένα χειριστικό καθίκι. Όπως καταλαβαίνεις τα πράγματα πάνε διαρκώς χάλια με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις παλιότερα. Τον τελευταίο καιρό είναι μόνο χάλια. Θα μου πεις πως δεν μπορώ να κάνω κάτι, το θέμα είναι όμως πως για κάποιο λόγο έχω γίνει το μοναδικό της αποκούμπι. Με παίρνει μου ζητάει παρηγοριά, τα λέμε, δείχνει να καταλαβαίνει όταν προσπαθώ να της εξηγήσω την ανησυχητική κατάσταση που βλέπω(και επιβεβαιώνομαι διαρκώς δυο χρόνια τώρα). Έχω περάσει από χειριστική-κακοποιητική σχέση και αναγνωρίζω το σκηνικό δεν επιδιώκω όμως εγώ αυτές τις συζητήσεις. Εκείνη κάθε φορά μου λέει είσαι η μόνη που μπορώ να της τα πω κι εγώ στεναχωριέμαι που υποφέρει και της μιλάω. Όταν παλιότερα ήταν φάσεις που ήταν καλά της έλεγα απλώς πως χαίρομαι για εκείνη. Έχω όμως κουραστεί γιατί κάθε φορά που πείθει τον εαυτό της πως αυτός είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος και απλά δεν την θέλει γιατί δεν είναι αρκετά καλή (σε τέτοιο βαθμό την έχει κουρελιάσει) τα βάζει μαζί μου. Και πάλι κάνω πίσω και δεν συνεχίζω. Όταν ζορίζεται πάλι με παίρνει και ξαναλέμε τα ίδια. Πριν λίγο καιρό πολύ διακριτικά της πρότεινα να ζητήσει βοήθεια για να διαχειριστεί την κατάσταση. Το προσπέρασε και μου είπε θα τα καταφέρω μόνη μου. Της έχω υποσχεθεί πως θα είμαι εκεί όποτε θέλει να μιλήσει αλλά πια δεν αντέχω . Έλα όμως που πάει ολοένα και χειρότερα. Τελευταία κλαίει και παρακαλάει να πεθάνει και επιπλέον πλάθει τρομερά σενάρια στο μυαλό της. Έχω κουραστεί, την αγαπάω αλλά δεν μπορώ να είμαι το στήριγμα της, χρειάζεται βοήθεια. Τι να κάνω;
-αδελφή ψυχή
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι εγκατάλειψη να αφήνουμε κάποιον στα δύσκολα, αλλά αν ο άλλος δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του στα δύσκολα, δεν είναι εγκατάλειψη, είναι αυτοσυντήρηση. Φυσικά κι έχεις κουραστεί, είναι μάταιο και ομόκεντρο αυτό που συμβαίνει. Αν και ήταν πολύ τρυφερό εκ μέρους σου, όπως φαίνεται κακώς είπες ότι θα είσαι εκεί ό,τι και να θέλει να πει, γιατί το πήρε ως πάσο να σε χρησιμοποιεί δοχείο αποβολής συναισθήματος. Τροποποίησε το και πες της ότι θα είσαι οπωσδήποτε εκεί όταν αποφασίσει να βοηθήσει τον εαυτό της.
Βρες εσύ έναν ψυχίατρο ή έναν ψυχολόγο, και πες της ότι θα κλείσεις ραντεβού για να πάει και ότι αν θέλει, θα τη συνοδέψεις. Πες της ότι δεν μπορείς να βοηθήσεις άλλο γιατί χρειάζεται ειδικό. Να μην είσαι διακριτική, πες το όπως θα έλεγες σε κάποιον ότι δεν γίνεται να παραπονιέται άλλο που κουτσαίνει, δεν μπορείς να τον γιατρέψεις, δεν μπορεί να γιατρευτεί μόνος του, πρέπει να δει το πόδι ένας γιατρός. Δεν είναι ζήτημα ικανότητας αν θα τα καταφέρει μόνη της. Δεν τα καταφέρνουμε όλα μόνοι μας, ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες και χρειαζόμαστε την βοήθεια των άλλων. Αν το προσπεράσει, κάθε φορά που θα σε παίρνει τηλέφωνο να τη ρωτάς αν σκέφτηκε αυτό που της είπες. Αν σου λέει όχι, να επιμένεις ότι αυτό μόνο μπορεί να κάνει και ότι εσύ δεν μπορείς να τη βοηθήσεις άλλο. Χρειάζεται αυστηρότητα, αλλά δεν γίνεται να κουβαλάς άλλο αυτό το βάρος. Μην την αφήνεις άλλο να σε χειραγωγεί με το «δεν έχω άλλον να τα πω». Αν θέλει, έχει, και μάλιστα κάποιον που έχει εκπαιδευτεί για να τη βοηθήσει.
_________________
7.
Κατά πόσο είναι θεμιτό ή έστω καλή ιδέα να επικοινωνήσω με τον ψυχίατρο του πρώην μου για να τον ενημερώσω ότι μου κάνει δηλώσεις περί της πρόθεσής του να αυτοκτονήσει; Ξέρω ότι είναι πολύ κυκλοθυμικός και ακραίος χαρακτήρας και συχνά δραματοποιεί καταστάσεις για να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου, αλλά έχω αρχίσει να ανησυχώ για το πού σταματάει η δραματοποίηση και ξεκινά η αλήθεια..
Φοβάμαι να ενημερώσω συγγενείς ή φίλους του σε περίπτωση που είναι μία ακόμα "τρέλα" για να ξαναείμαστε μαζί και σκέφτηκα απλώς ότι ο ψυχίατρος θα τηρήσει εχεμύθεια (παρ' ότι οικογενειακός του φίλος).
Σε ευχαριστώ!
- Μ.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πάντα παίρνουμε στα σοβαρά τις δηλώσεις για αυτοκτονία. Δεν είναι δική σου ευθύνη να αποφασίσεις τη σοβαρότητα, είναι σοβαρό από μόνο του. Να ενημερώσεις και συγγενείς και φίλους του, και τον ψυχίατρο του, όσο πιο γρήγορα γίνεται.
σχόλια