ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είδα κάποια βίντεο στο youtube και διάβασα κάποια άρθρα που λένε ότι για να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση και να κάνεις νέες γνωριμίες και διάφορα τέτοια, να κοιτάς να προσεγγίζεις και άγνωστους και να τους μιλάς, να είσαι ανοιχτός και διάφορα τέτοια. Αυτό μου θύμισε και μια παρόμοια ηλίθια συμβουλή που μου είχε δώσει παλιά ο ψυχολόγος μου και μου την είχε προτείνει μάλιστα ως άσκηση αυτοπεποίθησης και θάρρους και νέων γνωριμιών. Το είχα δοκιμάσει λοιπόν λίγες φορές(το είχε προτείνει και ο σπουδαγμένος ειδικός άλλωστε, γαμώ τα πτυχία του) να προσεγγίσω κάποια άγνωστη και να της πιάσω κουβέντα για κάποιο θέμα ή να της πω ότι μου αρέσει και ήταν οι πιο ηλίθιες στιγμές της ζωής μου. Χώρια που ξεφτιλίστηκα, οι περισσότερες συνέχιζαν να κοιτάνε το κινητό τους, ρίχνοντάς μου απλώς μια ματιά για λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο και κάποιες άλλες έβγαλαν εκείνη τη στιγμή το κινητό τους και άρχισαν να τηλεφωνούν, διακόπτοντάς με λέγοντάς μου ότι ξέχασαν να τηλεφωνήσουν σε μια επείγουσα δουλειά. Κάποιες απλώς μόλις πήγα να πλησιάσω δίπλα τους, απλώς εξαφανίστηκαν από δίπλα μου.Στην τελευταία μου επίσκεψη στο ψυχολόγο(πριν κάποια χρόνια πήγα μια τελευταία φορά και από τότε του είπα ότι δεν πρόκειται να ξαναπάω και δεν ξαναπάτησα ποτέ, βλέποντας την τεράστια απόσταση μεταξύ λόγων και πράξεων, όχι του συγκεκριμένου ψυχολόγου, της ζωής γενικότερα) του είπα αυτό που μου συνέβη και τον ρώτησα, μιας και δεν θα ξαναπήγαινα ποτέ, αν ο ίδιος επικροτεί στ' αλήθεια αυτή τη μέθοδο προσέγγισης και τον έκανα να αμφισβητήσει τα ίδια του τα μέχρι πρότινος λεγόμενα. Παραδέχτηκε το άβολο της κατάστασης και μου είπε ότι ούτε ο ίδιος θα το έκανε ποτέ. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν ψυχολόγο και κανέναν άνθρωπο. Απλά θέλω να αναδείξω την χαώδη διαφορά μεταξύ των εύκολων λέξεων και ''συμβουλών'' που γλιστρούν απερίσκεπτα από το στόμα μας και των πράξεων που είναι πολύ δύσκολες. Σχεδόν ποτέ όσα λες δεν καταφέρνεις να τα κάνεις πράξη. Κι εγώ ο ίδιος, αν εκεί που κάθομαι στη στάση του λεωφορείου ή στο σινεμά ή σε ένα μαγαζί έρθει κάποια και με προσεγγίσει(λέμε τώρα, ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας) άβολα θα αισθανθώ. Εδώ μερικές φορές έρχονται κάτι γιαγιάδες και παππούδες και μου πιάνουν την κουβέντα και μου λένε κάτι δικά τους(τον πόνο τους ή ασυναρτησίες κάποιες φορές) εκεί που περιμένω στη στάση του λεωφορείου και επειδή δεν θέλω να τους προσβάλλω, και λόγω της ηλικίας τους, κάθομαι και τους ακούω και κουνάω το κεφάλι μου ότι δήθεν συμφωνώ μαζί τους και θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί, αισθάνομαι υπερβολικά άβολα. Οπότε αγαπητοί φίλοι υπάρχει χαώδης διαφορά μεταξύ λόγων και πράξεων. Εκτός αν στην εποχή μας εννοούμε ως ''προσέγγιση'' και ''επικοινωνία'' τη σούρα μέσα σε ένα κλαμπ και τις βιαστικές συνευρέσεις στις τουαλέτες των bars και των clubs, όπου μιλάει στην ουσία το αλκοόλ. Αλλά έχουμε περάσει τα τριάντα, ποτέ δεν ήμουν αυτού του είδους διασκέδασης και γνωριμιών, οπότε σκούρα τα πράγματα. Τέλος πάντων. Άντε γειά μας, καλή ανάσταση και καλά πασχαλινά μεθύσια(και ό,τι άλλο προκύψει)