ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
4.5.2017 | 17:33

Πατέρας

Πριν λίγο καιρό πέθανε η γιαγιά μου (η μητέρα του πατέρα μου) και δεν κρύβω πως ανησυχούσα καιρό για αυτό. Ο πατέρας μου βλέπετε έχει προβλήματα καρδιάς και ενώ είναι 53 χρονών γαιδούρι -μετά συγχωρήσεως- μερικες φορές είναι πιο ευαίσθητος και από μικρό παιδί. Από τις πρώτες μέρες μέχρι και τώρα δύο μήνες μετά προσπαθώ να του συμπαραστέκομαι και να περνάω όσο χρόνο μπορώ μαζί του και η αλήθεια είναι πως βλέπω ότι το αντιμετώπισε παραδόξως πιο ήπια από ότι περίμενα. Είχε, βέβαια, μερικές κρίσεις στεναχώριας, όπου καθόταν απλώς αμίλητος και ακόμα υπήρχαν φορές που μου εξομολογήθηκε ότι δεν έχει συνηθίσει ακόμη στην απουσία της και μου εκδήλωσε το παράπονο πως, ενώ προσπαθεί να τα βγάλει όλα από μέσα του, αδυνατεί να κλάψει. Δόξα τω θεώ αυτά πέρασαν και εκείνος έμοιαζε να είχε πια αποδεχτεί τον θάνατο της αγαπημένης του μητέρας. Όμως, εδώ και λίγες μέρες, η θεία του και τα αδέρφια του τον καλούνε όλο και πιο συχνά στο νεκροταφείο ή στο πατρικό του σπίτι και ενώ ξεκινάει να πάει με χαρά που θα δει τους συγγενείς του, γυρνάει πάντα στεναχωρημένος στο σημείο που ακόμη και η μητέρα μου φοβάται για την υγεία του. Και έρχομαι εδώ να ζητήσω την γνώμη σας. Τι πιστεύετε πως πρέπει να κάνουμε στην προκειμένη περίπτωση; Θα ήταν προτιμότερο να δράσουμε κάπως, ή να τον αφήσουμε να το ξεπεράσει μόνος του;
10
 
 
 
 
σχόλια
Το πένθος είναι φυσικά σεβαστό. Απολύτως. Αν όμως δεν είναι μόνο πένθος, τότε να φορτωθούν τα παιδιά το πρόβλημα είναι out of the question. Εδώ μέσα οι περισσότεροι νομίζουν ότι ψεκαζόμεθα οπότε το να γίνουν αυτά αντιληπτά είναι αδύνατο. Γεια σας κ χαρά σας.
Το γαϊδούρι μάλλον εσύ είσαι. Ποτέ δεν εκφραζόμαστε έτσι για τους γονείς μας, πόσω μάλλον όταν περνούν μια περίοδο πένθους. Δεν απευαισθητοποιούμαστε επειδή μεγαλώνουμε... Δε σταματάμε να πληγωνόμαστε, να αισθανόμαστε με κάθε χρόνο που περνάει... Δε σημαίνει ότι επειδή είναι 53, δε νιώθει...Συλλυπητήρια για την απώλειά σας...
Ο θάνατος των γονιών μας δεν ξεπερνιέται ποτε κατά κάποιο τροπο σε οποία ηλικία και αν γίνει(εκτος και αν ο γονιος σου ειναι σε πολυ μεγαλη ηλικια )Απλα το αποδεχεσαι και συνεχίζεις την ζωή σου κουβαλώντας το μέσα σου. Ο χρονος απαλύνει ελάχιστα τον πόνο αλλά είναι κάτι που το κουβαλας. Είναι λογικό να είναι έτσι ο πατέρας σου γιατί είναι φρέσκο ακόμη. Μην ανησυχείς με τον καιρό θα γίνουν όλα ....
Scroll to top icon