ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγο καιρό πέθανε η γιαγιά μου (η μητέρα του πατέρα μου) και δεν κρύβω πως ανησυχούσα καιρό για αυτό. Ο πατέρας μου βλέπετε έχει προβλήματα καρδιάς και ενώ είναι 53 χρονών γαιδούρι -μετά συγχωρήσεως- μερικες φορές είναι πιο ευαίσθητος και από μικρό παιδί. Από τις πρώτες μέρες μέχρι και τώρα δύο μήνες μετά προσπαθώ να του συμπαραστέκομαι και να περνάω όσο χρόνο μπορώ μαζί του και η αλήθεια είναι πως βλέπω ότι το αντιμετώπισε παραδόξως πιο ήπια από ότι περίμενα. Είχε, βέβαια, μερικές κρίσεις στεναχώριας, όπου καθόταν απλώς αμίλητος και ακόμα υπήρχαν φορές που μου εξομολογήθηκε ότι δεν έχει συνηθίσει ακόμη στην απουσία της και μου εκδήλωσε το παράπονο πως, ενώ προσπαθεί να τα βγάλει όλα από μέσα του, αδυνατεί να κλάψει. Δόξα τω θεώ αυτά πέρασαν και εκείνος έμοιαζε να είχε πια αποδεχτεί τον θάνατο της αγαπημένης του μητέρας. Όμως, εδώ και λίγες μέρες, η θεία του και τα αδέρφια του τον καλούνε όλο και πιο συχνά στο νεκροταφείο ή στο πατρικό του σπίτι και ενώ ξεκινάει να πάει με χαρά που θα δει τους συγγενείς του, γυρνάει πάντα στεναχωρημένος στο σημείο που ακόμη και η μητέρα μου φοβάται για την υγεία του. Και έρχομαι εδώ να ζητήσω την γνώμη σας. Τι πιστεύετε πως πρέπει να κάνουμε στην προκειμένη περίπτωση; Θα ήταν προτιμότερο να δράσουμε κάπως, ή να τον αφήσουμε να το ξεπεράσει μόνος του;