ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν ξέραμε ένα πράγμα εξ' αρχής είναι ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε ποτέ μαζί χωρίς ένας από τους δύο να χάσει τη δουλειά των ονείρων του. Να γίνω εγώ κτηνοτρόφος στο χωριό μαζί του ή εκείνος να τα αφήσει όλα και να γίνει σερβιτόρος στα μέρη που θα διδάσκω; Κανείς μας δεν πρέπει να στερηθεί τα όνειρά που με τόσο κόπο πέτυχε να πραγματοποιήσει. Και κανείς δεν πρέπει να στερείται την ευκαιρία να ζει τη ζωή του δίπλα στον άνθρωπο που αγαπά, κι όχι μακρυά του. Τελευταία φορά που το συζητησα μαζί του με σκοπό να βάλω ενα τέλος μου είπε κομπιασμένα περίπου: "Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε ημέρα από τη ζωή μου χωρίς εσένα. Κι αν χωρίσουμε, θα γίνουμε δυο ξένοι. Δε θα μπορέσω να σε ξεπεράσω ποτέ. Ησουν και θα είσαι πάντα η Ιθάκη μου" γύρισε στο πλάι και άκουγα τον λυγμό του..Τον παρακάλεσα να με κοιτάξει γιατι ένιωθα άσχημα.Δεν με κοιταζε, αλλά έβλεπα που έτρεχαν δάκρυα στα μάγουλά του σαν ρυάκια και λύγισα. Και αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω εγω που υποτιθεται ειμαι πιο ψυχρη γιατι ετσι δειχνω (αλλα ταυτοχρονα ξερω πως τον αγαπάω περισσότερο από ότι εκείνος εμένα). Νομίζω πως θα αρρωστήσω..Είναι ο άνθρωπος που αγαπώ εδω και τόσα χρόνια, ο άνθρωπος που αναζητούσα. Αγνός, αυθόρμητος, έξυπνος, όμορφος και τίμιος.. Αλλωστε που εχετε ξανακούσει τη σημερον εποχη δασκάλα με κτηνοτρόφο..Ποια δασκάλα θα γυρναγε να κοιταξει εναν τσοπάνη και ποιος τσοπάνης θα τόλμαγε να μιλήσει σε μια σπουδαγμένη; Οι γυναίκες και δη εκείνες με πανεπιστημιακή μόρφωση απωθούνται απο τετοιες δουλειες ενω οι κτηνοτρόφοι στα χωριά στην πλειονότητα τους ειναι συνυφασμένοι με την "χωριατιά", την οπισθοδρομικότητα, την αμορφωσιά. Μα ετουτος εδω με κερδισε με την πρωτη κουβέντα και επι 4 χρονια με κερδίζει κάθε μέρα και πιο πολύ. Μα πλέον είναι η ανάγκη μου να μείνω μαζί του μεγαλύτερη από κάθε άλλη ανάγκη.Όποιον άλλον και να ψάξω να βρω θα έχει ένα τεράστιο ελάττωμα. Δε θα είναι "αυτός". Δε θελω να βρω κανέναν αλλα δε θελω και να πονάω που δεν μπορώ να ζήσω μαζί του. Λυστε μου την απορία..Τι θα κάνατε στη θέση μου; Αισθανομαι ευαλωτη.