Μειδίαμα . Μου αρέσει η ροή της σκέψης σου. Θα μπορούσε να είναι κάποιο λογοτεχνικό απόσπασμα αυτό που έγραψες. :)
16.5.2017 | 14:54
Είναι αυτες οι στιγμες
που νιώθεις ένα απέραντο κενό και όμως νιώθεις να έχεις συμφιλιωθεί μαζί του, να έχει γίνει ο καλύτερος σου φίλος. Η ενηλικίωση δεν είναι τελικά τίποτε άλλο από την συνειδητοποίηση ότι η καθημερινότητα είναι μοναχά μια συνεχής υπερπήδηση εμποδίων η οποία τελικά οδηγεί στο αναπόφευκτο, στο τέλος, στο κενό. Και όμως, παρόλα αυτά δεν σε τρομάζει, μόνο προχωράς με μειδίασμα και ανακούφιση συνάμα γνωρίζοντας ότι αυτό το παράλογο θα έχει νωρίτερα ή αργότερα τελειώσει. Με αυτά στο νου οι μέρες γίνονται αναπόφευκτα λαμπρότερες. Και τα λάθη μας νωθρά, σχεδόν γήινα. Ρίκος
4
