ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λένε(ή γράφουν) κάποιοι ότι είναι πολύ εύκολο να βρεις φίλους ή κάποιον σύντροφο αν το θες πραγματικά. Και μάλιστα μού έχουν πει (και μού έχουν γράψει) ότι κόσμο για να μιλήσεις μπορείς να βρεις και στο πάρκο ή στο δρόμο και μπορείς να κάνεις γνωριμίες. Και το παρουσιάζουν σαν κάτι πανεύκολο κι ανώδυνο.(ή έστω με ελάχιστο βαθμό δυσκολίας). Θέλω να κάνω μια φιλική προτροπή. Αν θέλετε ακούστε τη. Μην λέτε αυτό το ''αρκεί να το θες πραγματικά''. Αυτό το ''πραγματικά'' συνθλίβει την καρδιά αυτού ή αυτής στον οποίο απευθύνεστε. ναι, συγνώμη για το πομπώδες ύφος, το ρήμα ''συνθλίβει'' είναι το κατάλληλο, εγώ αυτό αισθάνομαι, έτσι ακριβώς. Είμαι σίγουρος ότι έτσι θα νιώθουν κι αρκετοί που είναι στη θέση μου. Αν θέλετε, μη λέτε αυτό το ''πραγματικά''. Κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά θέλει ο άλλος, κανείς δεν είναι σε θέση να το γνωρίζει αυτό.Η εποχή μας είναι καχύποπτη. Επίσης όλοι (σχεδόν) οι άνθρωποι είναι μπροστά από μια οθόνη. Ακόμα κι εγώ που σας γράφω τώρα. Ακόμα και στο δρόμο, όλοι τα κινητά τους κοιτάζουν. Ή ακόμα και αν υπάρχουν κάποιοι που δεν τα κοιτάζουν, πόσο εύκολα πιστεύετε ότι μπορείς να επικοινωνήσεις με τον άλλο, να του πιάσεις κουβέντα χωρίς να σε θεωρήσει ''παράξενο'' ή ''περίεργο'';Να σας πω κάτι τελευταίο, που αφορά εδώ το γλυκό μικρόκοσμο των πολυαγαπημένων μας εξομολογήσεων. Πριν λίγες μέρες έγραψα μια εξομολόγηση που έλεγε ότι κάποιες γυναίκες που βλέπω στα μέσα μαζικής μεταφοράς που χρησιμοποιώ καθημερινά είναι μια όαση, πανέμορφες και μπράβο και χαίρομαι που τις βλέπω και μού φτιάχνουν τη διάθεση και τη μέρα μερικές φορές. Ούτε τους μιλάω, ούτε τους κολλάω, ούτε κοιτάζω να κάτσω δίπλα τους, ούτε ενοχλώ κανέναν. Μια ζωή ντροπαλός ήμουν κι ευγενικός κι έτσι εξακολουθώ να είμαι. Κι όμως γι' αυτή μου την εξομολόγηση έπεσαν αρκετές αρνητικοί ψήφοι, θεωρώντας με προφανώς αυτοί που ψήφισαν αρνητικά ότι είμαι κάποιος που κολλάει στους άλλους και στις άλλες. Κι όμως, δεν με ξέρετε, δεν έχετε κανένα λόγο να με πιστέψετε, αλλά η διακριτικότητα με συνόδευε και με συνοδεύει πάντα στη ζωή μου. Ποτέ δεν έκανα κάτι που να ξεφύγει, ούτε σε νεαρότερη ηλικία, ούτε τώρα που έχω περάσει τα τριάντα. οπότε αν για μια απλή εξομολόγηση, πέφτουν τόσες αρνητικές ψήφοι, που στο κάτω-κάτω διαδίκτυο είναι και επικρατεί ανωνυμία, τότε πώς είστε σίγουροι ότι εκεί έξω στην πραγματική ζωή κάποιος που θα γνωρίσεις στο δρόμο ή στο πάρκο(όπως λέτε κάποιοι) ή οπουδήποτε θα κάτσει να μιλήσει μαζί σου, θα είναι δεκτικός ή δεκτική και ίσως καταλήξετε και φίλοι; Δεν γίνονται αυτά. Και το ότι η εποχή μας, έχει γίνει βίαιη και το ότι σχεδόν καθημερινά ακούμε τόσες άσχημες ειδήσεις και τόσα αποτρόπαια συμβάντα, ενισχύει την καχυποψία μας και την εσωστρέφειά μας. Οπότε τίποτα δεν είναι εύκολο. Όσο για το τι θέλει πραγματικά κάποιος, αφήστε τον ίδιο να το γνωρίζει καλύτερα. Καλό βράδυ και να είστε όλοι καλά.