ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με απωθεί η ανάγκη που νοιώθουν πολλές γυναίκες να εισπράττουν επιβεβαίωση από τον σύντροφό τους υπό την μορφή υποκοριστικών τύπου "κοριτσάκι μου". Με απωθεί ο πανικός που νοιώθουν όταν περνάνε τα χρόνια και εντοπίζουν τα πρώτα σημάδια στο πρόσωπο και στο σώμα τους. Με εκνευρίζει η έλλειψη ωριμότητας και η αιώνια εξάρτηση της συναισθηματικής μας κατάστασης από τον τρόπο που μας βλέπουν οι άντρες. Πανικός μας πιάνει μπροστά στον καθρέφτη, και το μόνο που είναι ικανό να μας ηρεμήσει είναι τα σωστά λόγια από το στόμα εκείνου ( στην ανάγκη, από το στόμα του οποιουδήποτε). Ποιος φεμινισμός ρε και ποια μπλουζάκια και ποια συνθήματα. Με εκνευρίζουν επίσης οι άντρες που, όταν τους τα λέω αυτά, με θεωρούνε ξενέρωτη και δεν πιάνουν την ουσία. Μάλλον, δεν ΘΕΛΟΥΝ να την πιάσουν, γιατί τους αρέσει να έχουν δίπλα τους ένα "ανυπεράσπιστο και αθώο κοριτσάκι" που εξαρτάται τόσο από την κάθε παπαριά που θα του πούνε. Και καλά όταν μιλάμε στα αλήθεια για κορίτσια. Αλλά φίλτατοι, όταν μιλάμε για ώριμες γυναίκες, το πράγμα ξεφεύγει. Και, όχι, δεν εννοώ πως με ενοχλεί το να πει κάποιος την σύντροφό του "κοριτσάκι μου", ή όπως αλλιώς θέλει. Ανεξαρτήτου ηλικίας. Το τι λένε άλλωστε και το τι κάνουν δυο άνθρωποι ενήλικοι μεταξύ τους δεν με αφορά. Εκείνο που με αφορά ως γυναίκα, είναι η ύπαρξη της ΑΝΑΓΚΗΣ. Είναι το ότι βλέπω καθημερινά γυναίκες που ένα πράγμα μόνο είναι ικανό να τους φτιάξει την διάθεση: ένα κομπλιμέντο από το στόμα ενός άντρα. Όσο πιο υπερβολικό και ψεύτικο, τόσο το καλύτερο. Ντρέπομαι όταν γίνομαι μάρτυρας τέτοιων περιστατικών. Πρόσφατη περίπτωση: καθόμαστε σε ένα καφέ. Περνάει στον δρόμο μια γυναίκα πολύ περιποιημένη, γύρω στα 55 εικάζω. Κάποιος από την διπλανή παρέα της φωνάζει: "Βρε, εσύ είσαι Μαρία; Τρόμαξα να σε γνωρίσω! Αν δεν σε ήξερα θα σε περνούσα για καμιά μαθήτρια!" (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)Όπου η Μαρία βιώνει οφθαλμοφανέστατα κάτι σαν οργασμό. Έτσι ευτυχισμένη συνεχίζει τον δρόμο της. Από το τραπέζι της αντρικής παρέας ακούγονται ηλίθια συνωμοτικά γελάκια, και: "χα χα ρε μαλάκα, μου αρέσει που σε πιστεύουν κιόλας. Θα τις χαζέψεις ρε τις θείτσες, δεν τις λυπάσαι;".Γύρισα και τους έριξα μια δολοφονική ματιά. Αλλά μέσα μου είπα: καλά μας κάνουν. Τέλος.