ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχθές, την ώρα που γυρνούσα σπίτι και κοιτούσα το φεγγάρι,μια αυτόκλητη σκέψη εισέβαλε στο κεφάλι μου, αναρωτήθηκα μήπως κάποιος κάπου το χαζεύει την ίδια στιγμή με μένα και χωρίς να το ξέρει μοιράζεται μαζί μου κάτι κοινό, κάτι δικό μας. Κι αν δεν τον συναντήσω ποτέ, αν περάσουμε δυο ζωές παράλληλες σ'αυτόν τον κόσμο, αν ζήσουμε κι οι δυο δυστυχισμένοι; Αν αυτός είναι στην άλλη άκρη του κόσμου κι εγώ εδώ; Μόνο να μην είναι στο διπλανό τετράγωνο, ένας τέτοιος χλευασμός της τύχης θα ήταν ακόμη και για τα δικά της δεδομένα "απάνθρωπος"... Και κατέληξα πως όλα αυτά είναι γελοιότητες, ένα φωτάκι στον ουρανό δεν είναι ικανό να ενώσει δύο μοίρες.. Η κοινότοπη μελαγχολία της πανσελήνου ανέσυρε συνειρμικά στη μνήμη μου το καλοκαιρινό παιδικό μου νανούρισμα,το θλιμμένο τραγούδι του γκιώνη... Σήμερα, είμαι πλέον εθισμένη στην ηδονική μελαγχολία, την απολαμβάνω περισσότερο από τη χαρά, είναι το ουίσκι του αλκοολικού εαυτού μου. Έχω εθιστεί και στη μοναχικότητα, κι ας αποζητώ την παρέα των ανθρώπων, η παρουσία τους συχνά με ενοχλεί, με αποσυντονίζει, μου γίνεται φορτική. Κι ας λατρεύω το φως του ήλιου, κι ας λατρεύω τις μελωδίες, δεν υπάρχει για μένα ηχηρότερη και διαπεραστικότερη κραυγή από τη νεκρική σιγή της νύχτας. Μ' αρέσει να περπατἀω μόνη ανάμεσα σ' ένα ετερόκλητο πλήθος "ξένων", αισθάνομαι όλους τους ανθρώπους "οικείους", όσο αισθάνομαι και τους "φίλους" μου "ξένους", όσο αισθάνομαι και τον "εαυτό" μου "άγνωστο". Ταξιδεύω στο κουρασμένο, ανυπόμονο, αδιάφορο, ανήσυχο,ήρεμο, φοβισμένο, γελαστό, βλέμμα των περαστικών, αναγνωρίζω μέσα του ένα κομμάτι του εαυτού μου. Στο μετρό ή στο λεωφορείο προτιμώ τους μοναχικούς επιβάτες, αυτούς με το αόριστα καρφωμένο στο κενό μονότονο βλέμμα, αυτό δηλαδή με τις μεγαλύτερες σημασιακές διακυμάνσεις. Ελπίζω κάποτε να είμαι κάποια, κάπου να είναι το σπίτι μου, κάτι να είναι δικό μου, να έχω μια δουλειά, μια σταθερή παρέα, ένα στέκι, ένα χόμπι, κάποιες συνήθειες. Θέλω διαρκώς να φεύγω, να αλλάζω πρόσωπο και προσωπικότητα, πασχίζω να ξεφύγω άγνωστο από τί...Θέλω διαρκώς να εναλλάσσω ταυτότητες ψάχνοντας μία που να μου ταιριάζει η φωτογραφία της..Φοβάμαι και κάτι άλλο, κάτι γελοίο πάλι, πως στην κηδεία μου θα μιλούν όλοι σα να με ήξεραν, τί υποκριτικό σε έναν κόσμο όπου κανείς δε μαθαίνει κανέναν; Μα ποιός -θεός ή άνθρωπος- να νοιαστεί για κάποιον που δεν είναι καταγεγραμμένος στα μητρώα;