ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χμμμ χειμωνας 1987. Νεκροταφείο Χαλανδρίου η κηδεία της γιαγιάς μου (της μητέρας του πατέρα μου). Ολες κλαίνε η μάνα μου οι αδερφές του πατέρα μου ξαδέρφες κλπ. Οι άντρες οχι. Ο πατέρας μου ψύχραιμος ο παππούς έτοιμος να καταρρεύσει αλλά οκ ο θείος κρατάει τον παππού από το χέρι κι εμένα αρχίζουν να ανεβαίνουν σιγά σιγά λιιιιιιιιγα δάκρυα στα για τη γιαγιά που για 14 χρόνια γλύκανε τη ζωή μου όσο κανένας άλλος. Μια κεραυνοβόλα ματιά του πατέρα μου με έκανε να συνέλθω και να τα πνίξω όλα. Ο ξάδερφος δίπλα μου απαθής (αναίσθητος μια ζωή) οπότε υπέθεσα εκείνη την ώρα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι άντρες δεν κλαίνε κλαίνε μόνο οι γυναίκες. Έτσι πρέπει να είναι το έθιμο , η συνήθεια η θρησκεία κι εγώ δεν ξέρω τι. Πέρασαν μήνες για να κλάψω μόνος μου το καλοκαίρι στο χωριό μια μέρα που έλειπαν ολοι.Για τη γιαγιά που μύριζε σαπούνι και είχε στα χέρια της πάντα κάτι για μένα για τη γιαγιά που όποτε με μάλωναν με έπαιρνε κρυφά και με πήγαινε βολτα να ξεχάσω για μια γυναίκα που μας αγαπούσε .Χθες ηταν η κηδεία του πατέρα μου. Βλέποντας το 15χρονο γιο μου να κλαίει για τον παππού του τον άφησα να ξεσπάσει. Μια κουβέντα που πήγε να του πει ο θείος μου να συγκρατηθεί με έκανε έξαλλο αλλά ευτυχώς παρενέβη η γυναίκα μου και με συγκράτησε για να μην τον ξεχέσω (με το συμπάθειο).Λες και το κλάμα σε κάνει λιγότερο άντρα. Αν μη τη άλλο αυτός δεν θα το κουβαλάει τριάντα χρόνια μέσα του. Να είσαστε καλά όλοι.