ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζω εδώ και τέσσερις δεκαετίες στο εξωτερικό. Έξω γεννήθηκα. Από Έλληνες γονείς μετανάστες. Πολλές φορές συμπατριώτες μου που δεν έφυγαν ποτέ από την Ελλάδα, ρωτάνε, γιατί μερικοί από εμάς παρατάνε τις σίγουρες ζωές τους έξω για να ζήσουνε στην Πατρίδα. Δεν είναι καλύτερη η ζωή έξω; Τι μας κάνει λοιπόν και την εγκαταλείπουμε; Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει αυτό το φαινόμενο με δυο λόγια.Μπορώ με κάθε ειλικρίνεια να σας πω πως ποτέ δεν με κακομεταχειρίστηκε κανένας ντόπιος στην χώρα που ζω. Το αντίθετο. Ποτέ δεν ένοιωσα κανενός είδους ανασφάλεια. Έχω μια σίγουρη δουλειά, που, ακόμη και αν δεν αποδειχτεί ΤΟΣΟ σίγουρη, δεν έχω να φοβάμαι παρά το ότι στην χειρότερη θα πρέπει να μάθω να ζω με λιγότερα χρήματα. Κανένας Γιατρός δεν θα σου ζητήσει εδώ φακελάκι. Δεν έχεις να ανησυχείς αν χρειαστεί να πας στο νοσοκομείο. Θα πας και θα σε κοιτάξουν. Η πόλη που ζω είναι καθαρή, έχει πολύ πράσινο, πολλές ευκαιρίες να μάθεις καινούργια πράγματα σε κάθε ηλικία, σε προσιτές τιμές. Ναι. Η ζωή εδώ είναι καλύτερη. Πιο ανθρώπινη. Δεν θα τολμούσα να ισχυριστώ κάτι άλλο στους καιρούς που ζούμε. Απευθυνόμενη σε Έλληνες που ζούνε στην Ελλάδα της κρίσης.Αλλά...Θυμάμαι μια φορά, σε ένα ελληνικό μαγαζί έξω από το Αμβούργο..Ήταν περασμένη η ώρα, είχαμε μείνει λίγοι. Ένας Έλληνας ηλικιωμένος που καθόταν μόνος του, άρχισε να τραγουδάει το "Μάνα μου Ελλάς". Είχε πέσει ξαφνικά νεκρική σιγή. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον λυγμό στην φωνή του. Και την αντάρα που ξύπνησε μέσα μου.Ή σε εκείνη την συναυλία, στο Αννόβερο. "Σας φέρνω χαιρετίσματα από την Ελλάδα και την Κύπρο", μας είπε ο τραγουδιστής, και όλοι δακρύσαμε.Για αυτό παντού θα βρει κανείς "ελληνικά τετράγωνα", σε όλες τις πόλεις. Και μαλώνουμε τα παιδιά μας, "γκέτο το κάνατε" τους λέμε. Αλλά, κατά βάθος, τα καταλαβαίνουμε. Κι ας λέμε.Τα ελληνάκια μας. Τα περισσότερα που σπουδάζουν, ονειρεύονται να τελειώσουν και να πάνε να ζήσουν στην Ελλάδα. Κρίση ξε-κρίση. Γιατί; Πότε ζήσανε στην Ελλάδα για να την νοσταλγούνε; Δεν είναι καλύτερη η ζωή εδώ; Και όμως.Δεν ξέρω αν κατάφερα να εξηγήσω κάτι. Δεν ξέρω αν αυτό το "κάτι" έχει όνομα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά όταν σε μια ανύποπτη στιγμή-στην μέση του δρόμου- τύχει να με φτάσουν από κάπου μακριά οι ήχοι ενός κλαρίνου. Εκείνο που ξέρω είναι πως όσο ζω έξω, δεν αντέχω να διαβάζω Ελύτη. Το έχω αναβάλλει για όταν θα έχω εγκατασταθεί για πάντα στην Ελλάδα. Και, καμιά φορά, αναλογίζομαι πως ίσως η αλήθεια να κρύβεται στην ερώτηση που μου έκανε κάποτε μια φίλη Γερμανίδα: "Πού θέλεις να σε θάψουν όταν πεθάνεις;". "Στην Ελλάδα", της είπα, και χαμογέλασε."Εκεί χτυπάει η καρδιά σου",μου είπε. "Άκουσέ την".