Γερνώντας στην Αθήνα: κάτι σαν εφιάλτης

Γερνώντας στην Αθήνα: κάτι σαν εφιάλτης Facebook Twitter
Το θέμα δεν είναι ότι θα έχουμε περισσότερους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας στη χώρα μας αλλά το τι κάνουμε γι' αυτούς – εάν, δηλαδή, κάνουμε και κάτι. Φωτο: Konstantinos Tsakalidis / SOOC
8

Το Σάββατο 1 Οκτωβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων, μιας ομάδας συμπολιτών μας που μοιάζει να περνά απαρατήρητη από όλους. Οι διαφημιστές δεν ενδιαφέρονται για τις καταναλωτικές τους συνήθειες, οι δημοσιογράφοι δεν ψάχνουν να βρουν τις (καινούργιες) προτιμήσεις τους, δήμος και κράτος δεν σχεδιάζουν προγράμματα γι' αυτούς κ.ο.κ.

Όμως είναι εδώ, μαζί μας, και χρόνο με τον χρόνο γίνονται όλο και περισσότεροι. Τα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών αντιπροσωπεύουν σήμερα στη χώρα μας ποσοστό πάνω από το 20,7% του πληθυσμού και σύμφωνα με τις προβλέψεις το 2030 θα αποτελούν το 30%, ενώ το 2050 θα πλησιάσουν το 1/3 του πληθυσμού, δηλαδή τα τρία εκατομμύρια. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat και της Αιτιολογικής Έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το Ευρωπαϊκό Έτος Ενεργού Γήρανσης, το 2012 η Ελλάδα κατατάχθηκε όχι μόνο στις πρώτες θέσεις μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσον αφορά τον γηράσκοντα πληθυσμό της, αλλά και παγκοσμίως. Συγκεκριμένα, οι έξι πρώτες χώρες σε παγκόσμια κλίμακα που γηράσκουν ταχύτατα είναι η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Ιταλία.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του οργανισμού διαΝΕΟσις, από τη γενιά του 1956 και μετά ξεκίνησε μια προοδευτική και απρόσκοπτη μείωση της γονιμότητας, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. «Μεταπολεμικά δεν υπήρξε "baby boom" στην Ελλάδα, όπως συνέβη σε άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Η αύξηση του πληθυσμού τις τελευταίες δεκαετίες οφειλόταν αποκλειστικά στις κατά περιόδους μεταναστευτικές ροές και στη ραγδαία αύξηση του προσδόκιμου ζωής, το οποίο μέσα σε αυτό το διάστημα αυξήθηκε κατά 8 χρόνια για τους άντρες και κατά 10 χρόνια για τις γυναίκες. Από το 1951 μέχρι το 2011 ο πληθυσμός της Ελλάδας αυξήθηκε από τα 7,6 στα 11,1 εκατομμύρια κατοίκους. Από το 2011, όμως, και για πρώτη φορά μεταπολεμικά, ο πληθυσμός της χώρας μας άρχισε να μειώνεται».

Στην περσινή έκθεση της διεθνούς οργάνωσης Help Age International για την ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων η Ελλάδα χαρακτηρίζεται μία από τις χειρότερες χώρες για να ζουν πολίτες άνω των 60 ετών.

Το θέμα όμως δεν είναι ότι θα έχουμε περισσότερους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας στη χώρα μας αλλά το τι κάνουμε γι' αυτούς – εάν, δηλαδή, κάνουμε και κάτι. Στην περσινή έκθεση της διεθνούς οργάνωσης Help Age International για την ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων η Ελλάδα χαρακτηρίζεται μία από τις χειρότερες χώρες για να ζουν πολίτες άνω των 60 ετών και κατατάσσεται στην 79η θέση μεταξύ 96 χωρών όσον αφορά την κοινωνικο-οικονομική ευημερία, κάτω από τη Βενεζουέλα και τη Νότια Αφρική.


Αντίθετα απ' ό,τι θα ήθελαν πολλοί, οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας μένουν και στις hip γειτονιές μας – παγκοσμίως το 57% των ανθρώπων της τρίτης γενιάς μένουν σε πόλεις. Αν και η επιστροφή στις «ιδιαίτερες πατρίδες» θα έλυνε πολλά προβλήματα στα χωριά που αργοπεθαίνουν, για πολλούς ανθρώπους της τρίτης ηλικίας αυτό δεν αποτελεί λύση. Στην Ελλάδα του μνημονίου πολλοί από αυτούς στηρίζουν οικονομικά το νοικοκυριό των παιδιών τους με την κουτσουρεμένη τους σύνταξη και την πολύτιμη βοήθεια που παρέχουν όσον αφορά τη φύλαξη και την ανατροφή των εγγονιών τους.

Δεν χρειάζεται να γίνουμε γλαφυροί και να μιλήσουμε για «τιμημένα γηρατειά», τον παππού και τη γιαγιά που μένουν μόνοι τους και περιμένουν το τηλέφωνο από το εγγονάκι. Μπορούμε, όμως, να μιλήσουμε για ισότιμους πολίτες που οι Αρχές οφείλουν να προωθούν την ενεργή συμμετοχή τους στη ζωή της πόλης. Πώς μπορεί να εξασφαλιστεί αυτό; Μπορούμε να ξεκινήσουμε από τα βασικά: καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω ηλικίας, οικονομικές δημόσιες συγκοινωνίες, δημιουργία πράσινων δημόσιων χώρων, προώθηση της αλληλεπίδρασης διαφορετικών γενεών σε τοπικό επίπεδο.

Αντ' αυτών, τι έχουμε; Έκπτωτες διοικήσεις, όπως αυτές του Γηροκομείου Αθηνών, οι οποίες, όπως ισχυρίζεται ο Δήμος Αθηναίων, μετά από χρόνια κακοδιαχείρισης σε βαθμό κακουργήματος, έκαναν το άλλοτε υγιές και οικονομικά εύρωστο ίδρυμα να υπολειτουργεί...

Τrivia

Προσδόκιμο ζωής στην αρχαία Ελλάδα

Στην αρχαία Ελλάδα το προσδόκιμο ζωής ήταν τα 36 χρόνια για τις γυναίκες και τα 45 για τους άντρες. Από τα παιδιά που γεννιούνταν, μόλις τα μισά κατάφερναν να επιζήσουν και να περάσουν το στάδιο της βρεφικής ηλικίας.

Προσδόκιμο ζωής των Ελλήνων σήμερα

Το προσδόκιμο ζωής σήμερα στην Ελλάδα είναι τα 77,83 χρόνια για τους άντρες και τα 82,83 για τις γυναίκες (ολικό προσδόκιμο ζωής είναι τα 80,43 έτη).

Ελλάδα
8

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Ο ποταμός Κηφισός δε θα άντεχε πλημμύρες σαν αυτές του Ιανού, του Ντάνιελ και της Βαλένθια»

Ελλάδα / «Ο ποταμός Κηφισός δεν θα άντεχε πλημμύρες σαν αυτές του Ιανού, του Ντάνιελ και της Βαλένθια» τονίζει καθηγητής ΕΜΠ

«Το πρώτο μέλημά μας είναι να μην έχουμε θύματα και αυτό μπορεί να γίνει με την έγκαιρη και τεκμηριωμένη προειδοποίηση προς τους κατοίκους της περιοχής», τόνισε ο Ομότιμος καθηγητής ΕΜΠ, Αναστάσιος Στάμου
LIFO NEWSROOM

σχόλια

5 σχόλια
Πολύ σημαντικό θέμα. Μπράβο που γράψατε γι' αυτό. Οι έλληνες ηλικιωμένοι έχουν κακομάθει τα παιδιά τους χαρτζηλικώνοντας τα μεχρι τα 50, και εκτελώντας χρέη μπειμπυσίτερ, οικιακής βοηθού και μαγείρων για όσο κρατανε τα πόδια τους αντί να ασχοληθούν με τον εαυτό τους και την καλοπέρασή τους. Οπότε, γιατί ν'ασχοληθούν άλλοι μαζί τους;
Μάλλον δεν το έχεις πιάσει το (κακό) νόημα της ελληνικής οικογένειας...Ο ηλικιωμένος έλληνας γονέας, αυτό θεωρεί προσωπική καλοπέραση και ενασχόληση με τον εαυτό του. Χαρτζιλικώνοντας τα παιδιά του μέχρι τα 50+, εκτελώντας χρέη babysitter, οικιακής βοηθού και μαγείρων για όσο τους κρατούν τα πόδια τους!...
Εγώ τους προτείνω να ψηφίσουν όλοι ΚΚΕ. Κι εγώ αυτό θα κάνω μόλις πιάσω τα 70+. Θα σας φτιάξω εγώ.(Πλάκα πλάκα, προς τα εκεί οδεύουμε. Όσοι γέροι δεν θα ψηφίζουν τα ακροδεξιά κόμματα θα ψηφίζουν ΚΚΕ).
Δεν νομίζω ότι οι γέροι ψηφίζουν τα ακροδεξιά κόμματα. Αυτοί έζησαν κακές περιόδους και θυμούνται πολύ καλά τη χούντα ή τον εμφύλιο οι παλιότεροι.Οι νέοι που δεν έχουν εικόνες και αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια, είναι αυτοί που ψηφίζουν την ακροδεξιά.
Καλέ ποιά επιστροφή συνταξιούχων σε «ιδιαίτερες πατρίδες»??? Και προ κρίσης εδώ έμεναν - και δεν τους παρεξηγώ. Οι «ιδιαίτερες πατρίδες» είναι για νέους και υγιείς. Τι θα κάνει ένας συνταξιούχος αν αρρωστήσει στο χωριό? Πού θα κάνει τις θεραπείες, ποιος θα τρέχει για τα γραφειοκρατικά?
Νομίζω ότι είστε λίγο υπερβολικός, άλλωστε στα περισσότερα χωριά της Ελλάδας (δυστυχώς) η πλειοψηφία είναι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας και κάπως επιβιώνουν. Γραφειοκρατία δεν έχει το χωριό, ο γιατρός ναι είναι ένα θέμα. Σε αυτό όμως πρέπει να πιέσουμε το κράτος να ενισχύσει τις υπάρχουσες υποδομές και όχι να αποδεχόμαστε τη μοίρα του ελληνικού χωριού.