Κάθε Ιούνιο, από τότε που γίνεται το Pride και στην Ελλάδα, πολλοί εκπλήσσονται και ξαναεκπλήσσονται. «Μα γιατί να μας λένε οι γκέι ότι είναι περήφανοι; Τότε να κάνουμε κι εμείς μια συγκέντρωση για να πούμε ότι είμαστε περήφανοι που είμαστε στρέιτ» είναι σκέψεις που συναντάμε συχνά τότε.
Η πιο περίπλοκη απάντηση είναι πως η μέρα εκείνη είναι μια επέτειος, μια μέρα τιμής για τα γεγονότα στο Stonewall, όταν επιτέλους οι λοατκι αποφάσισαν να μην σκύβουν ντροπιασμένοι το κεφάλι και να απαιτήσουν ίσα δικαιώματα.
Ηπιο απλή απάντηση είναι πως δεν χρειάζεται να κάνουν διαδήλωση ορατότητας οι στρέιτ, παρότι αν φυσικά ήθελαν θα μπορούσαν ωραιότατα να κάνουν. Δεν δέχονται διακρίσεις λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, δεν έχουν λιγότερα δικαιώματα, δεν τους απαγορεύεται απ' το κράτος ο πολιτικός γάμος, δεν τους σκοτώνουν γι' αυτό, δεν παθαίνουν κατάθλιψη ούτε οδηγούνται ενίοτε στην αυτοκτονία λόγω bullying, προκαλούν σχόλια του τύπου «Πού είναι ένας Χίτλερ να σας σκοτώσει όλους να τελειώνουμε» (αληθινό σχόλιο στο Facebook μας).
Και κυρίως ΚΑΝΕΙΣ δεν τους λέει ότι πρέπει να ντρέπονται για αυτό που είναι και να κρύβονται στις κρεβατοκάμαρές τους. Αν συμβεί οτιδήποτε απ' τα παραπάνω, κι οι στρέιτ αποφασίσουν να διαδηλώσουν απαιτώντας ανθρώπινα δικαιώματα, χιλιάδες γκέι θα κατέβουν στο δρόμο μαζί τους (όπως χιλιάδες στρέιτ κατεβαίνουν και υποστηρίζουν τα gay pride).
Μέχρι τότε δεν υπάρχει ανάγκη για στρέιτ pride, οπότε η δήθεν καλοπροαίρετη ερώτηση "γιατί να μην κάνουμε κι εμείς;" μπορεί να απαντηθεί απ' τους ίδιους που την κάνουν. Αλήθεια, γιατί δεν κάνετε; Κάντε, κι εμείς μαζί σας.
Μια επιπλέον απάντηση δίνεται μέσα απ' τα λόγια μίσους που ξεστόμισε πριν λίγους μήνες ο Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας Αλέξανδρος:
«Είναι άνθρωποι της ανωμαλίας και αυτή καταδικάζεται από τη ζωή και την κοινωνία...
Ο καθένας που έχει το κουσούρι του δεν μπορεί να το εμφανίζει δημόσια και να μην ντρέπεται.»
Αυτό το *δεν* θυμηθείτε, όταν αναρωτηθείτε γιατί νιώθει κάποιος την ανάγκη -πολλές φορές και με υπερβολές και με εορταστική διάθεση- να βροντοφωνάξει πως όχι, δεν ντρέπεται γι' αυτό που είναι και πως είναι μάλιστα περήφανος γι' αυτό.
Όταν ακόμα και οι υψηλά ιστάμενοι (άνθρωποι της Αγάπης υποτίθεται) σε θέλουν κρυφό, καταπιεσμένο και γεμάτο αυτολύπηση -πράγματα που ενίοτε οδηγούν σε αυτοκτονίες και κατάθλιψη- η μόνη απάντηση δίνεται δυνατά, και δημόσια.
