ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και κάποιες μέρες, αντικαθιστώ την μητέρα μου, η οποία έχει κάνει μία επέμβαση, στις αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες, όπου βοηθάει τον πατέρα μου. Εκεί λοιπόν που "βάραγα" στρούγκα (σ.σ. για όσους δεν γνωρίζουν, στρούγκα είναι αυτός που "χτυπάει" τα ζώα για να περάσουν στον κτηνοτρόφο και να τα αρμέξει - βλάχικη λέξη :P - δεν ξέρω πως αλλιώς μπορεί να λέγεται) δεν ξέρω τι έπαθαν ξαφνικά τα κριάρια (4) και είχαν βάλει στόχο μία προβατίνα. Την κηνυγούσαν και τα 4, σε όλο το κοπάδι ενω εγώ παράλληλα φοβόμουν μην πέσουν πάνω μου, αφού επέφτεταν πάνω και στα υπόλοιπα πρόβατα. Εν τω μεταξύ η προβατίνα, έτρεχε πανικόβλητη και τρομαγμένη για να τα αποφύγει. Εγώ σκεφτόμουν, ότι αυτό είναι βιασμός και το συγκεκριμένο ήταν ομαδικός βιασμός. Είχα σκαλώσει. Και όταν τα κριάρια έβλεπαν την προβατίνα μουγκριζαν αγριαμένα και την κυνηγούσαν. Ομολογώ ότι εγώ φοβόμουν γιατί δεν θέλει και πολύ να πέσει πάνω σου ένα κριάρι να σε τρυπήσει με τα κέρατα και να σε πετάξει κάτω. Ο γονείς μου βέβαια δεν φοβούνται. Αυτό που μου είπαν είναι πως δεν πρέπει να χτυπάω τα κριάρια, διότι είναι πονηρά και μπορεί να μου τη φέρουν κάποια άλλη μέρα απο εκεί που δεν το περιμένω, όπως έχει συμβεί με τον πατέρα μου αλλά και σε κάποιους άλλους.Συγγνώμη για αυτό το βαρετό και βλάχικο κείμενο, μπορεί να μην έχει τόσο ενδιαφέρον όσο οι υπόλοιπες εξομολογήσεις αλλά είπα να μοιραστώ κάποιες εμπειρίες μου.