ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα.Μονίμως το ανέβαλλα, αλλά έφθασε η ώρα. Αν και είμαι της άποψης, ότι πρέπει να «leiden ohne zu klagen», υπέθεσα ότι ίσως η ανωνυμία ελαφρύνει κάπως τον εγωισμό της γκρίνιας.Εικοσιοκτώ χρόνια χωρίς σεξ. Η σωστή έκφραση βέβαια είναι «εικοσιοκτώ χρόνια χωρίς σχέση». Σαφώς βέβαια, δεν περιμένει κανείς να ξεκινήσει τις σχέσεις από ενός έτους, οπότε το δράμα μετριάζεται ουσιαστικώς. Ομολογώ πως δεν το περίμενα. Πάντοτε μονολογούσα, μετά από κάθε αποτυχία, πως «τί στο καλό, δεν θα τριανταρήσω κιόλας μέχρι τότε». Αλλοίμονο- and then one day you find, ten years have gone behind you...άτιμοι Pink Floyd. Έχω ζήσει στο εξωτερικό δύο χρόνια (σε ευρωπαϊκό έδαφος, αδιάφορο πού), μετά πίσω στην Ελλάδα, τώρα στη Downing Street (εντάξει, σχεδόν, έχουμε και μια φιλοδοξία)...έχω φάει χυλόπιτα σε τόσες γλώσσες, ώστε πλέον ξέρω τί να περιμένω, τουλάχιστον στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.Νιώθω...γερασμένος- αυτή είναι η κατάλληλη έκφραση. Κουρασμένος και παραιτηθείς- σχεδόν. Αραιά και που, κάτι σκιρτά, μα έχω διαπιστώσει πια με βεβαιότητα, πως, όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, τόσο στενεύουν οι επιλογές του (όχι μόνο στα ερωτικά, αλλά και στα εργασιακά, στα πολιτικά...παντού). Όλοι κι όλες κάνουν τα κουμάντα τους- νόμος. Εγώ δεν το έκανα και πληρώνω το τίμημα. Προσπαθώ όμως, έστω και αναιμικά, για την τιμή των όπλων.Θα μπορούσα βέβαια να ήμουν άρρωστος, ανάπηρος, άπορος, χωρίς γονείς, χωρίς μόρφωση. Η αχαριστία είναι τεράστιο αμάρτημα κι η ταπεινότητα σε φέρνει πάντα στα ίσα σου, το έχω εμπεδώσει πια πλήρως. Όπως επίσης, λόγω της μακροχρονίου αγαμίας, ο ελεύθερος χρόνος μου έχει επιτρέψει να μάθω πράγματα που, για άλλους, απαιτείται μια ζωή ολόκληρη. Τραπεζικά, εθνολογικά, γλωσσικά, πολιτικά, λογοτεχνικά, μουσικά, μεταφυσικά, ψυχολογικά, θρησκευτικά...και τί δεν έχω μελετήσει. Από μικρός θαύμαζα ανθρώπους σαν τον Γκαίτε και τον Ντα Βίντσι, εξ’ου κι η αχόρταγη λύσσα για την γνώση και το άπειρο της βούλησης. Δεν ξέρω αν σας λέει κάτι η έκφραση «Φαουστικός άνθρωπος»...ε, αυτό ακριβώς. Η μοναξιά είναι θείο δώρο, για όσους ξέρουν να αντλήσουν μέσω αυτής της αλήθεια της προσωπικής τους φύσης και προσωπικότητος. Έχω περίεργα όνειρα: το πιάσιμο της αιωνιότητος, την υπέρβαση του χρόνου, την τελείωση του εγώ μου...τέτοια πράγματα.Ιδίως το καλοκαίρι, η αγαμία πονάει τα χείριστα. «Το έχω χάσει το τραίνο;», αναρωτιέμαι συχνά. Δεν νομίζω. Πάντα υπάρχει χρόνος. Αγάπη μού έχει δοθεί, δεν παραπονούμαι επί τούτου- ίσως όχι υπό την μορφή ολοκληρωμένης σχέσης, εντάξει...αλλά κι η άδολη Αγάπη που έλαβα τις λίγες εκείνες στιγμές αξίζει όσο κάθε άλλη. Πάνε όμως αυτά πλέον, τελείωσαν. Δυστυχώς, πρέπει να φροντίσω τον βιοπορισμό μου. Θεέ μου, πόσο ανούσια είναι η ζωή, χωρίς να την μοιράζεσαι με κάποια...τί κρίμα να μην γνωρίζω, πώς είναι να ξυπνάς με μια δεύτερη καρδιά κοντά σου. Να κάνεις οικογένεια και να αγαπάς την γυναίκα σου και τα παιδιά σου...με την αγάπη κοντά σου, μπορείς να πας στο μέτωπο αρματωμένος και να θωρήσεις τον θάνατο κατάφατσα, γιατί ξέρεις ότι η ζωή σου είναι μικρή, μα η ελευθερία μεγάλη- δύσκολο, αλλά γι’αυτό ηρωικό. Αχ, Αλέξανδρε Μεγάλε, πόσο λίγο σε καταλαβαίνουν...και πόσο ζηλεύω την δόξα σου...Μάλλον χαμένος χρόνος. Πάντως εξακολουθώ να λατρεύω τις γυναίκες- αυτές μάλλον δεν με λατρεύουν. Δε βαριέσαι. Καλό σας βράδυ.