Είναι δύσκολο πολύ,αυτό που περιγράφεις...ποιος θέλει να βρεθεί εκτεθειμένος σε μια περίοδο που είναι ευάλωτος;Δυστυχώς,υπάρχουν πολλοί που περιμένουν στη γωνία ,για να κλωτσήσουν αυτόν που είναι κάτω...Ειδικά αν κάποιος έχει απογοητευτεί,πληγωθεί ή προδοθεί,το θέμα της εμπιστοσύνης περνάει κρίση...η αναδίπλωση είναι αναπόφευκτη,γιατί φυσικά,υπάρχουν και πιο"εσωτερικοί"παράγοντες...η ανασφάλεια,το αίσθημα της αποτυχίας,οι συγκρίσεις που γίνονται μεταξύ των ατόμων(δες τον/την φίλη σου,έκανε δεύτερο παιδί-κι εσύ είσαι μόνος/χωρίζεις κ.ο.κ.),η αυτοκριτική,η αποδοχή ευθυνών...είναι πολλές οι διεργασίες που γίνονται και οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να το ζουν μόνοι τους ή να το μοιράζονται με λιγοστούς έμπιστους ανθρώπους...Εγώ προσωπικά,όταν λυγίζω,προτιμώ να ξανασηκωθώ πριν με πάρουν χαμπάρι,ακόμα και οι οικείοι...φυσικά,υπάρχουν και στιγμές που η αλήθεια μας κάνει μπαμ...αλλά μάλλον δεν είναι και για χόρταση...με το να δείχνεις δυνατός,συμβαίνει μαγικά και το να γίνεσαι δυνατότερος... :)
19.6.2017 | 15:41
Ανθρώπινες σχεσεις
Διαβάζοντας τις εξομολογήσεις σας,εχω καταλάβει ότι τελικά όλοι πονάμε με τον ίδιο τρόπο.σε όλους μας κάτι μας λείπει,στους χωρισμούς μένουμε κενοί μέσα μας.Γιατί δεν δείχνουμε αυτήν την αλήθεια και στην καθημερινότητα μας;Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε το ότι μπορεί να λυγισουμε κάποια στιγμη;
1
