__________________
1.
Γεια σου βρε Α,μπα! Καιρό σε διαβάζω και ήρθε η ώρα μου να ζητήσω βοήθεια. Είμαι 22 στα 23, πρόσφατα αποφοίτησα και εργάζομαι πάνω στον τομέα μου, για την ώρα χαμηλόμισθη όπως συνηθίζεται στην Ελλάδα, με μισθό που δεν μου δίνει την δυνατότητα να συντηρηθώ μόνη μου. Με τους γονείς μου τα πήγαινα πάντα σχετικά καλά, με την έννοια ότι τα προβλήματα δεν αργούσαν ποτέ να ξεπεραστούν αλλά πάντα με δική μου υποχώρηση με την αίσθηση ότι κάνω λάθος, και με ψυχολογικό εκβιασμό. Σήμερα, μιλούσα με τον πατέρα μου και του έλεγα ότι θα χρειαστώ χρήματα για να πάρω φωτογραφίες από την αποφοίτησή μου και μέσα στην πλάκα του λέω "έλα μωρέ έτσι και αλλιώς από μένα γάμους και πανηγύρια δεν θα δεις ας έχουμε από το πτυχίο". Αυτό ήταν, το τι ακολούθησε δεν μπορώ ούτε να στο περιγράψω. Φωνές, βρισιές, απειλές... να φωνάζει πως αυτά περίμενε από το παιδί του και καλύτερα να πάρει ένα πιστόλι να σκοτωθεί. Η μάνα μου να επιμένει ότι θα πάθει τίποτα εξαιτίας μου και να μου λέει, αν μας αγαπάς πήγαινε ζήτα συγγνώμη. Αλλά δεν μπορώ να πάω να ζητήσω συγγνώμη πάλι ρε Α,μπα! Όχι πάλι! Το θεωρώ τόσο γελοίο! Τι να πάω να πω? Συγγνώμη, μην φοβάσαι, θα παντρευτώ?!?! Εμένα με σκέφτεται κανείς πώς νιώθω με το να ακούω συνέχεια φωνές και να δέχομαι πιέσεις? Ξέρω πως και οι 2 χρειάζονται ψυχολόγο και το ξέρω χρόνια τώρα δεν περίμενα να το μάθω αλλά βλέπω ότι τα πράγματα σοβαρεύουν και με τα μυαλά που έχουν δεν θα δεχτούν να πάνε. Εγώ είχα πάει κρυφά από τον πατέρα μου (η μητέρα μου το ήξερε και το χε πάρει κατάκαρδα που κάνω ψυχανάλυση γιατί νόμιζε ότι είμαι τρελή), με είχε βοηθήσει αρκετά αλλά δυστυχώς δεν είχα την δυνατότητα να συνεχίσω. Ξέρω ότι μπορώ να βρω και δωρεάν αλλά προτιμώ να μαζέψω χρήματα να ξαναπάω στην ίδια που με είχε πιάσει από μία δύσκολη φάση της ζωής μου και με ξέρει ήδη.Αλλά το πρόβλημα παραμένει... ο πατέρας μου περιμένει πότε θα παντρευτώ γιατί τώρα που σπούδασα αυτό μου μένει. Και οκ το πα πλάκα, αλλά αν δεν τύχει να παντρευτώ ποτέ τι θα γίνει? Δεν έχω αυτά στο μυαλό μου, θέλω να κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου και.. πφφ... απλά πνίγομαι και αντί να νιώσω ότι έχω δίκιο, ζω μέσα στην παράνοια των γονιών μου που με πλύση εγκεφάλου με κάνουν να πιστεύω στο τέλος ότι εγώ κάνω λάθος... Κάνω?
-παιδί σε απόγνωση
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εγώ λέω, μέχρι να μαζέψεις τα λεφτά για να πας στην ψυχολόγο που σου αρέσει, να κλείσεις ένα ραντεβού στον δήμο σου. Θα σε βοηθήσει, δεν χρειάζεται να καθυστερείς για να έχεις το τέλειο, επίσης δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στον δήμο, μπορεί να είναι ακόμα πιο τέλεια εκεί. Αυτή τη φορά μην το πεις σε κανέναν από τους δύο γονείς, δεν ξέρω γιατί το είπες στη μητέρα σου τότε. Περιμένεις ακόμα να σε δεχτούν για να νιώσεις ότι παίρνεις την σωστή απόφαση; Πρέπει να το ξεπεράσεις αυτό. Όσο κάνεις θεραπεία, θα μαθαίνεις καλύτερα πώς να χειρίζεσαι τους γονείς σου, τι να λες και τι να μην λες, πώς να αντιδράς στα ξεσπάσματα τους. Τώρα νιώθεις ανήμπορη γιατί νομίζεις ότι είναι ευθύνη και υποχρέωση σου να τους κρατάς ευχαριστημένους. Όταν καταλάβεις ότι αυτό ούτε είναι δική σου δουλειά, ούτε γίνεται, θα αποκτήσεις μια συναισθηματική απόσταση που είναι απαραίτητη όταν ενηλικιώνεσαι (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα σταματήσεις να τους αγαπάς, ή ότι θα απομακρυνθείτε ψυχικά).
Μέχρι να γίνει αυτό, κοίτα να δεις πώς θα γίνει να αποκτήσεις περισσότερα χρήματα για να φύγεις από το σπίτι, είτε με συγκάτοικο είτε με σύντροφο.
__________________
2.
Όποτε διαβάζω κάποιο άρθρο σχετικά με τη Lena Dunham και την Amy Schumer, από κάτω θα βρω δεκάδες τα σχόλια που υποστηρίζουν το πόσο πάρα πολύ αντιπαθητικές είναι (σπάνια, πολύ σπάνια, ένα θετικό σχόλιο). Μα είναι;! Εμένα μου ψιλοάρεσε το Girls και το Tiny Furniture της συνονόματής σου, και λατρεύω το χιούμορ της Amy αλλά κι έτσι να μην ήταν, σιγά μην τις μισούσα κιόλας. Αναρωτιέμαι αν τα σχόλια έντονου μίσους είναι επειδή ο κόσμος τις θεωρεί άσχημες στην εμφάνιση -και το γράφουν- (γιατί ως γνωστόν.. για να αρέσει η κωμωδία τους πρέπει να είναι όμορφες;! Εγώ πάντως μια χαρά τις βρίσκω.), επειδή μιλούν άνετα για το σεξ (τι να πω εδώ;) ή για άλλο λόγο που δεν καταλαβαίνω.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το Tiny Furniture μου άρεσε πολύ, το Girls στην αρχή μου άρεσε απλώς αλλά αναπτύχθηκε και έγινε καλύτερο από πολλές πλευρές, η τελευταία σεζόν ήταν υπέροχη. Την Amy την έχω δει δυο φορές λάιβ, ήταν καλή και στις δύο, την πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη που υποθέτω εκεί παιζόταν περισσότερα για αυτήν ήταν πραγματικά δυναμίτης. Το σόου της στην τηλεόραση έχει δυνατές και αδύναμες στιγμές, και η ταινία της όπως έμαθα δεν είναι καλή. Τα βιβλία τους δεν τα έχω διαβάσει. Σε γενικές γραμμές, τις παρακολουθώ με ενδιαφέρον.
Υπάρχει γενικώς μια επικριτική στάση στις πολύ διάσημες γυναίκες, και όταν πρόκειται για γυναίκες που δεν προσαρμόζονται στους αποδεκτούς κανόνες (όμορφες, με συζύγους, με παιδιά, με συγκρατημένες απόψεις, μονογαμικές, «νοικοκυρές», μετρημένες αλλά και κουλ, αρκεί να μην είναι υπερβολικά κουλ, με έφεση στην φιλανθρωπία και στα στερεοτυπικά κλισέ περί ευτυχίας) τότε η επιθετικότητα απέναντί τους πολλαπλασιάζεται. Επιτρέπουμε στις γυναίκες να πετυχαίνουν, αρκεί να δείχνουν ταπεινό χαρακτήρα – αν δείξουν αδυναμίες, λάθη, η επιτυχία δεν γίνεται ανεκτή με τον ίδιο τρόπο, ενώ υπάρχουν άντρες κωμικοί που έχουν κάνει σπουδαίες καριέρες με τον αυτοσαρκασμό για την εμφάνιση τους και για τις υποτιθέμενες αποτυχίες τους (και καλά κάνουν, απλώς θα έπρεπε και οι γυναίκες να έχουν την ίδια ευκαιρία). Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, αλλά μετά τις Amy Poehler και την Tina Fey έχει ανοίξει ο δρόμος για πολλές γυναίκες κωμικούς, ή για γυναίκες που δεν είναι φτιαγμένες για τους ρόλους συζύγου/συντρόφου/μητέρας/μοναχικής διανοούμενης.
__________________
3.
Αγαπητή α μπα,
Σου είχα στείλει και μια άλλη ερώτηση πιο σοβαρή που δεν απάντησες, αλλά δεν πειράζει, γιατί αφενός σε κάποιους πρέπει να μην απαντήσεις κι αφετέρου μου ψιλοαπαντηθηκε απ τις ίδιες τις καταστάσεις..
Τώρα θα σε ρωτήσω κάτι πιο ανάλαφρο κι αν θες απάντησε μου: λοιπόν ποια είναι η γνώμη σου σχετικα με το να βαζουμε ή να μην βάζουμε φωτογραφίες των παιδιών μας στο facebook?
Θα σου πω γιατί σε ρωτάω.. Εγώ είμαι γενικά σαν άτομο συνεσταλμενη και κάπως έτσι είναι και το facebook μου (έχω ανεβάσει ελαχιστες φορές πράγματα, κάνω accept σε tagged που θα μου κάνουν αν νιώθω άνετα να φανούν, ευχαριστώ για χρόνια πολλά, και γενικά φαίνομαι λίγο, με φίλους ή τον άντρα μου). Πρόσφατα έφτιαξα instagram και ενθουσιάστηκα γιατί μπορώ να βάζω μόνο τοπία και να θεωρείται νορμαλ.
Έχω λοιπόν ένα παιδί 4 χρονών για το οποίο δεν έχω βάλει ποτέ τίποτα. Λίγο που δε βάζω καλά καλά ούτε τον εαυτό μου, λίγο που δεν θέλω να κάνω επίδειξη του τύπου "κοιτάξτε τι ευτυχισμένη μανούλα είμαι", λίγο που φοβάμαι τους παιδεραστές, λίγο που νιώθω πολύ ιδιωτικές τις φωτογραφίες του παιδιού μου, λίγο δεν ξέρω κι εγώ τι..
Πρόσφατα λοιπόν μια γνωστή μου στο φεισμπουκ, άτομο που εκτιμώ, μποέμ τύπος γενικά, πολλά ενδιαφέροντα, ταξίδια κλπ έγινε μαμά.. Κι ανεβάζει συνέχεια φωτογραφίες όπως και οποιαδήποτε άλλη facebook friend μου.
Και σκέφτομαι: αν ακόμα κι αυτή, που έχει κάνει τόσα πράγματα στη ζωή της, μόλις έκανε παιδί ένιωσε ότι καταξιωθηκε και δε χορταίνει να το δείχνει, μήπως τότε εγώ έχω πρόβλημα? γιατί δε βάζω κι εγώ μια φορά το παιδί μου? Έχω άλλωστε άπειρες και πανέμορφες φωτογραφίες και θα μου κανουν like κι οι πέτρες. Έστω μια πόζα που να μην πολυφαινεται για να μην την κλέψει και κανένας ανώμαλος. Μήπως δε νιώθω αρκετά περήφανη για το παιδί μου? Ή που έγινα μαμά? Ή για τη ζωή μου γενικά? Εντάξει αυτές είναι ερωτήσεις για ψυχολόγο, απλά θα ήθελα τη γνώμη σου όσο γίνεται με όσα σου ειπα για το αν φέρομαι νορμαλ, μην και τυχόν είναι κατι εξωφθαλμα περίεργο με τη συμπεριφορά μου και δεν το καταλαβαίνω..
Και τελοσπαντων επειδή το στένεψα, είχα δεν είχα, σε εμένα το θέμα, επανέρχομαι. Εσύ τι πιστεύεις σχετικά με το να ανεβάζουμε τις φωτογραφίες των παιδιών μας στο φεισμπουκ και υποδηλώνει εντέλει αυτό κάτι για μας τους ίδιους?
-facebook user and mother of 1
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν θα έλεγα ότι είναι ερώτηση για ψυχολόγο. Φερόμαστε στο φέισμπουκ όπως φερόμαστε και εκτός φέισμπουκ. Δεν αλλάζουμε χαρακτήρα ονλάιν. Μπορεί να καταβάλουμε προσπάθειες για να φαινόμαστε καλύτεροι, αλλά αυτό το κάνουμε και στην πραγματική ζωή. Τελικά όποιος μας ξέρει, καταλαβαίνει πότε παριστάνουμε ότι είμαστε καλά και πότε είμαστε πραγματικά καλά.
Κάνεις αυτό που κάνεις επειδή είσαι αυτή που είσαι. Για την ονλάιν συμπεριφορά σου δεν θα προβληματιζόμουν καθόλου, προβληματίζομαι όμως που αμφιβάλλεις τόσο πολύ για τον εαυτό σου για κάτι τόσο ανούσιο σε σημείο που να ρωτάς αν αυτό που κάνεις είναι «νορμάλ». Δεν ξέρεις ποια είσαι; Δεν ξέρεις ποιοι είναι οι άλλοι; Δεν καταλαβαίνεις γιατί βάζουν φωτογραφίες ενώ εσύ όχι; Σου είναι απαραίτητο να κάνεις ό,τι κάνουν οι υπόλοιποι για να νιώθεις ότι είσαι κανονική; Αναφέρεις την λέξη «νορμάλ» περισσότερες φορές από όσο δικαιολογείται, ειδικά για ένα τέτοιο θέμα. Οπότε σου ανταποδίδω την ερώτηση: χρειάζεσαι έγκριση άλλων για να νιώθεις νορμάλ;
__________________
4.
Σκεφτομαι να κανω διδακτορικό στην Αγγλια (όχι σε χώρα της Ευρώπης που συνήθως γράφουν!!!) Λοιπόν διαβαζω παντου πραγματα που πρεπει να προσέξει κανεις και ειναι πραγματα τα οποία αγνοούσα, οπως τα διαφορα παιχνίδια πολιτικής μες το πανεπιστήμιο που οσο να ναι ο καθηγητής εχει το πανω χέρι... Δεν ξερω αν μπορω να το παίξω το παιχνίδι. Αλλα στην τελική ποσο σημαντικός λογος μπορει να ειναι αυτος για το να παω ή οχι;
-Zioran
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοείς, και δεν καταλαβαίνω αν εννοείς ότι αυτό που δεν καταλαβαίνω ισχύει μόνο στην Αγγλία ή στα διδακτορικά, γενικώς. Να κάνεις διδακτορικό επειδή θέλεις να κάνεις διδακτορικό, αυτός είναι ο σημαντικός λόγος για να το κάνεις. Κάθε χώρα έχει ιδιαιτερότητες, καμία δεν είναι τέλεια, όλες έχουν από μερικά πλεονεκτήματα. Παιχνίδια πολιτικής παίζονται από τον παιδικό σταθμό μέχρι τον οίκο ευγηρίας, άλλωστε ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον. Ό,τι και να κάνεις, και πρόεδρος της Αμερικής να γίνεις, κάποιος άλλος θα έχει το πάνω χέρι. Ξαναλέω, δεν καταλαβαίνω και πολύ καλά τι θέλεις να πεις. Μου φαίνεται κάπως αφελής η ερώτηση. Μπορεί να εννοείς κάτι που δεν φαίνεται εδώ.
__________________
5.
Αγαπητή Λένα,
Είμαι γυναίκα, 20 ετών και το "πρόβλημα" μου είναι η απουσία έκφρασης της σεξουαλικότητάς μου. Μεγάλωσα σε μια συνηθισμένη οικογένεια, στην οποία δεν υπήρχαν ταμπού σχετικά με το θέμα του σεξ, με σωστή ενημέρωση από την παιδική μου ηλικία. Η σεξουαλική μου αφύπνιση έγινε κανονικά κατά την εφηβεία, αλλά νομίζω ότι μέχρι τώρα ο εγκέφαλός μου είναι κολλημένος σε αυτή τη φάση (!). Δεν έχω κάνει ποτέ σεξ, όχι γιατί δεν είχα την ευκαιρία αλλά γιατί δεν ήθελα, κι ούτε μέχρι στιγμής έχω θελήσει να προχωρήσω με κάποιο άτομο σε ερωτικό επίπεδο, γιατί δε με ελκύει κανένας (το μόνο που υπάρχει είναι το φαντασιακό επίπεδο). Στο σημείο αυτό, να πω ότι είμαι ετεροφυλόφιλη. Ό,τι έχω κάνει όλο κι όλο είναι κάτι γελοία χαμουρέματα στο λύκειο –απλά για να δοκιμάσω και για να μη φανώ ξενέρωτη κλπ-, ενώ στη μέχρι τώρα ενήλική μου ζωή έχω δεχτεί φλερτ κάποιες φορές, το οποίο απέρριψα ευγενικά. Οι φίλοι μου είναι άνδρες και γυναίκες και ουδέποτε μου έχουν δείξει αμφισβήτηση ή έχουν αντιδράσει περίεργα στο ότι δεν είμαι σεξουαλικά δραστήρια (όλο αυτό είναι καθαρά δικός μου προβληματισμός που έχει προκύψει τελευταία). Δεν είναι ότι θεωρώ πως στα 20 είναι "αργά" για να μην έχει κάνει κάποιος σεξ, ούτε ότι έχω εξιδανικεύσει τη σεξουαλική πράξη, ή ότι έχω τρελά θέματα με την εμφάνιση και την αυτοπεποίθησή μου! Μήπως όμως έχω βαθιά ταμπού σχετικά με τη γυναικεία φύση και σεξουαλικότητα...? Αλλά ΠΟΣΟ βαθιά μπορεί να είναι κρυμμένα?? Και από πού στο διάολο μπορεί να προκλήθηκαν;
Από 17-19 ετών έχω κάνει ψυχοθεραπεία (για άσχετο πρόβλημά μου) με πολύ καλό ψυχίατρο με τον οποίο έχω αναπτύξει σχέση εμπιστοσύνης, και το μόνο που μου είχε πει σχετικά με το θέμα σεξ (σχεδόν καθόλου δεν το είχαμε αγγίξει) είναι ότι δεν είμαι διαθέσιμη και "ανοιχτή", ότι έχω "κατεβασμένα ρολά", κάτι προφανέστατο διότι εκείνη την περίοδο είχα άλλα προσωπικά προβλήματα, τα οποία έχω πια λύσει και αισθάνομαι πολύ καλά με τον εαυτό μου. Παλιότερα, μου πέρασε απ το μυαλό και το ενδεχόμενο "μήπως είμαι απλά ασέξουαλ και θα περάσω όλη μου τη ζωή έτσι;", το οποίο έχω απορρίψει (απ' όσο προσπαθώ να αναλύσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου θεωρώ ότι αν ήμουν ασέξουαλ, βαθιά μέσα μου θα το ήξερα μέχρι τώρα. Οι ταμπέλες γενικά δε με αφορούν, απλά τώρα το λέω έτσι για να συνεννοηθούμε). Σε αυτή τη φάση το θεωρώ ανούσιο να ξεκινήσω συνεδρίες αποκλειστικά για το θέμα της σεξουαλικότητάς μου, γιατί δεν είναι ένα θέμα που με απασχολεί στην καθημερινότητά μου σε βασανιστικό βαθμό. Όλοι οι υπόλοιποι τομείς της ζωής μου είναι μια χαρά. Εσύ πώς βλέπεις την όλη κατάσταση; Μήπως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, πρέπει να σταματήσω να παίρνω τόσο στα σοβαρά τον εαυτό μου, να χαλαρώσω και θα το βρω στην πορεία;
Σε ευχαριστώ που διάβασες όλο αυτό! <3
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ισχυρίζεσαι ότι είσαι ήδη χαλαρή με το θέμα, όλα καλά λες ότι σου πάνε, πόσο πιο πολύ να χαλαρώσεις πια για να το βρεις στην πορεία;
Δεν είναι καθόλου ανούσιο να ξεκινήσεις συνεδρίες αποκλειστικά για το θέμα της σεξουαλικότητας σου, και φυσικά σε απασχολεί στην καθημερινότητά σου σε μεγάλο βαθμό, δεν είναι ξεχωριστό μέρος της ύπαρξής σου, είναι πολύ βασικό. Όχι δεν είναι πιο απλά τα πράγματα. Δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση, θα πρέπει να την βρεις με θεραπεία.
__________________
6.
Ειμαι μεσα στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ και πηγαίνουμε Αθήνα. Ακούω την μουσική μου και ολα καλα μέχρι του ο μπροστινός μου με μια απότομη κίνηση κατεβάζει το κάθισμα του προς τα πισω για να κοιμηθεί πιο άνετα με αποτέλεσμα να μου χτυπήσει τα γόνατα καθώς οπως ειπα το έκανε πολυ απότομα και με δύναμη. Και αναρωτιέμαι καθώς προσπαθώ να στριμώξω τα πόδια μου στο πια κατα πολυ περιορισμένο χώρο του κανω παρατήρηση ή οχι ; η μόνη λύση ειναι να σηκώσει και πάλι την θέση του αλλα δεν ειναι και αυτουνου δικαίωμα του να την κατεβάσει απο το λεοφορειο του παρέχει αυτή την δυνατότητα ;
Εχω άλλες 3 ωρες ταξίδι!
- Εκνευρισμενη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Θα μπορούσες να διαμαρτυρηθείς για το απότομο του πράγματος, αλλά όχι για το γεγονός ότι έκανε πίσω το κάθισμα. Όταν συμβαίνει αυτό, κάνε προς τα πίσω και το δικό σου για να ανακτήσεις τον χαμένο χώρο.
_________________
7.
Ειμαι 28 χρονων .Εχω ενα μειονεκτημα αισθητικης φυσης που με πληγωνει βαθια. Κατα καιρους λεω θα παω σε ψυχολογο αλλα καθως εχει ηρεμησει η φαση μεσα σου το αμελησα. Αλλα ειναι ακομα εκει η στενοχωρια γι αυτο απλα καπως ξεχασμενη. Ο λογος που ηρεμησα ειναι πως το εκμυστηρευτηκα στο αγορι μου μετα απο χρονια(ειανι ενα προβλημα που κρυβεται καπως και εχω γινει καλη σε αυτο σχετικα) και ο συντροφος μου το αποδεχτηκε. Και ηρεμησα. Που καποιος με δεχεται ετσι. Ξερω οτι ειναι παροδικο και δεν εχω αντιμετωπισει- λυσει το προβλημα απλα το καλυψα , με παρηγορησα για λιγο και το εβαλα στην ακρη. Καμια φορα απελπιζομαι γιατι φοβαμαι μηπως γινει χειροτερο με τα χρονια καθως υπαρχει περιπτωση να επιδεινωθει με μια ενδεχομενη γεννα. Η ερωτηση μου εχει να κανει με το εξης: φοβαμαι μεσα σ ολα πως ο ψυχολογος ισως με κανει να μη ντρεπομαι γι αυτοκαι αρχιζω να το δειχνω. Και τρελαινομαι στην ιδεα πως θα εκτιθεμαι ετσι. Τι πιστευεις γι αυτη τη σκεψη μου; Εγκλωβισμενη
- Αγαπημενη μου αμπα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πιστεύω ότι ο εγκλωβισμός σου δίνει ασφάλεια που φοβάσαι να εγκαταλείψεις. Σου δίνει δικαιολογίες να μην ζήσεις, σου δίνει δικαιολογίες για να αποφεύγεις αυτό που είσαι, σου δίνει δικαιολογίες για να είσαι στενοχωρημένη και να μην προσπαθείς αρκετά. Αυτό που σε πληγώνει ταυτόχρονα σε τρέφει, και αυτή τη στιγμή, σε καθορίζει. Φοβάσαι τη λύτρωση γιατί χωρίς αυτό το βάρος, δεν ξέρεις ποια είσαι. Ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει πρώτα να αντιμετωπίσεις αυτά τα θέματα, που είναι τα ουσιαστικά. Το αισθητικό θέμα είναι βέβαιο ότι το έχεις γιγαντώσει στο κεφάλι σου και είναι αρκετά πιο ασήμαντο. Όταν καταφέρεις όλα τα προηγούμενα, θα το φέρεις στις σωστές του διαστάσεις.
σχόλια