__________________
1.
Α μπα μου, θελω να σ ρωτησω αν πιστευεις/εχεις διαβασει οτι στις λεσβιακες σχεσεις υπαρχει μεγαλυτερο ποσοστο ζηλιας και ανασφαλειας μεταξυ των συντροφων. Εγω διαβασα προσφατα ενα τετοιο αρθρο, το οποιο επιβεβαιωνε την υποψια μου αυτη και σκεφτηκα μηπως τελικα το στανταρ της ζηλιας και της ανασφαλειας στις λεσβιακες σχεσεις ειναι πιο χαμηλα απο τις στρειτ/γκει σχεσεις. Εχεις διαβασει κατι τετοιο και συ? Εχω γκουγκλ και μπορω να το ψαξω παραπανω και δε βαριεμαι, απλως με νοιαζει κ η δικη σου οπτικη, ακομη και ενα μικρο σχολιακι σου γιατι λατρευω να το ακουω!! υ.γ. προφανως ειμαι σε μια κατασταση αντιστοιχη αλλα προς το παρον με ενδιαφερει η θεωρητικη απαντηση, δεν ειναι δηλαδη οτι δε σ εκθετω πραγματα γιατι ειμαι μυστικοπαθης ή whatever.
Φιλια!!
-σίλια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν έχω διαβάσει τέτοιο «άρθρο», αλλά αν διάβαζα κάτι τέτοιο, θα κοίταζα ποιος το γράφει, σε τι δεδομένα βασίζεται για να το γράψει, αν είναι αποτέλεσμα μελέτης ή αποψάρα, αν είναι μελέτη, τι είδους μελέτη είναι, πώς μετρήθηκε κάτι τόσο αόριστο όπως το «ποσοστό ζήλιας και ανασφάλειας», πόσοι συμμετείχαν στην έρευνα, ποιοι ήταν οι ερευνητές, και τα λοιπά και τα λοιπά. Σε πρώτη ανάγνωση μου φαίνεται περί μπούρδας, εξαιτίας όλων των παραπάνω, και μάλιστα μπούρδας με μια καλή δόση μισογυνισμού μέσα. Μην αποκαλείς «άρθρο» οτιδήποτε είναι τυπωμένο ή δημοσιευμένο στο ίντερνετ. Για να είναι κάτι άρθρο υπάρχουν προϋποθέσεις.
Μολαταύτα, μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να προκύψει μια τέτοια άποψη. Οι λεσβίες είναι γυναίκες, και οι γυναίκες μεγαλώνουν μαθαίνοντας να αμφισβητούν συνέχεια τον εαυτό τους και να αμφιβάλλουν για το τι πιστεύουν, και έχουν μάθει επίσης να εκφράζουν την αβεβαιότητα τους και την «ανασφάλεια». (Εννοώ ότι και οι άντρες έχουν ανασφάλειες, αλλά τις εκφράζουν με εντελώς άλλο τρόπο). Δύο γυναίκες σε ερωτική σχέση ίσως να πολλαπλασιάζουν την έκφραση αμφιβολίας και της λεγόμενης «ανασφάλειας». Δε νομίζω ότι είναι θέμα σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά στερεοτυπικής έκφρασης φύλου.
__________________
2.
Αγαπητή Α, μπα μου σ'ευχαριστώ πολύ που υπάρχεις και με έχεις βοηθήσει τόσες πολλές φορές με τον τρόπο σκέψης σου. Θα ήθελα να μοιραστώ και εγώ την κατάσταση μου και να ακούσω την γνώμη την δική σου και των σχολιαστών. Πρόσφατα χώρισα από μια σχέση 7 χρόνων- στην οποία συγκατοικούσαμε τα 5- με δική μου απόφαση. Ο λόγος χωρισμού είναι η κούραση μέσα στην σχέση και ότι έβλεπα τον εαυτό μου να ξενοκοιτάει, ακόμα και σήμερα δεν είμαι σίγουρα αν έπραξα σωστά καθώς η σχέση μας ήταν δεμένη και υπήρχε πολύ αγάπη η οποία ως ένα βαθμό υπάρχει ακόμα. Η ιδιαιτερότητα όμως της ιστορίας μου είναι ότι με το πρώην αγόρι μου δουλεύουμε μαζί και όχι μόνο αυτό εκείνος με είχε προτείνει στην εταιρεία, στην οποία η γνώμη του μετράει πολύ. Εδώ και δύο χρόνια δουλεύουμε μαζί σε διπλανά τμήματα με αποτέλεσμα τους τελευταίους 5 μήνες που έχουμε χωρίσει να βρισκόμαστε συνέχεια κάτι το οποίο νομίζω μας πληγώνει και τους δύο. Εδώ λοιπόν ζητάω την γνώμη σας, η δουλεία μου μου αρέσει πολύ δεν θέλω να την χάσω αλλά δεν μ'αρέσει να τον φέρνω σε δύσκολη θέση (μπορεί να λέει ότι δεν τον φέρνω αλλά τον ξέρω και το βλέπω ότι είναι χάλια). Υπάρχει περίπτωση να συμβιώσουμε ένα ζευγάρι τόσων χρόνων μέσα στο ίδιο περιβάλλον εργασίας; γενικά συμβαίνει; πως πρέπει να το διαχειριστώ;
-τύψεις
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ως ενήλικας, όπως κάνει κι αυτός.
Σε συνέχεια της πρόσφατης ερώτησης, που κάποια ρώτησε αν πρέπει να παρατήσει μια δουλειά επειδή κάποιος την φλερτάρει, αναρωτιέμαι: κορίτσια, βρίσκετε τόσο εύκολα δουλειές για να τις εγκαταλείπετε προκειμένου να μην φέρετε σε δύσκολη θέση έναν άντρα; Δεν είσαι η μαμά του, ούτε είναι δική σου δουλειά για να κάνεις επίβλεψη. Σου λέει ότι μπορεί να το διαχειριστεί. Αυτό που υποθέτεις βλέποντας τον μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά μπορεί να είναι και δική σου προβολή επειδή νιώθεις μοιραία, ή επειδή έχεις τύψεις. Εγώ λέω να τον αντιμετωπίσεις ως άνθρωπο που ξέρει τι θέλει, και να τον αφήσεις να το χειριστεί μόνος του το πρόβλημα, αν υπάρχει πρόβλημα δηλαδή. Ξέρεις, έχουμε ακούσει κι άλλες ιστορίες από γυναίκες που ανησυχούσαν για τα συντρίμμια που άφησαν πίσω, και ο άλλος είχε ήδη προχωρήσει και δεν το είχαν καν μυριστεί. Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να σε προβληματίζει τώρα είναι το γεγονός ότι δεν είσαι σίγουρη για τον χωρισμό, και όχι το πώς θα δουλεύετε μαζί στο μέλλον. Οι «τύψεις» με τις οποίες υπογράφεις, είναι και απέναντι στον εαυτό σου.
__________________
3.
Βλέπω πως σε ερωτήσεις για τα στερεότυπα των φύλων απαντάς αρκούντως πολιτισμένα, με την έννοια ότι σε όλες τις απαντήσεις σου έχω την εντύπωση ότι απαντάς όπως θα απαντούσες αν ζούσες σε οποιαδήποτε χώρα. Η απάντησή σου αφορά στα στερεότυπα που έχουμε ενσωματώσει αλλά ο τρόπος που τα παρουσιάζεις είναι σα να είναι το ίδιο βαθιά σε όλο τον κόσμο, ανεξαρτήτως χώρας, κουλτούρας και ιστορίας. Γι'αυτό μιλάω για πολιτισμένη απάντηση. Όμως δεν είναι σωστό αυτό, έτσι δεν είναι; Δεν γίνεται να μην λαμβάνεις υπόψη σου ότι απαντάς σε έλληνες που κατά κατά ύριο λόγο ζούνε στην Ελλάδα και όχι σε γάλλους ή σε γερμανούς ή σε σουηδούς ή σε ελβετούς ή σε ιταλούς κλπ.
Κατά την γνώμη μου οι απαντήσεις σου χάνουν αρκετή από την ουσία. Και αυτό γιατί εστιάζουν στην πατριαρχία που είναι κάτι που εφαρμόζεται παντού σε όλο τον κόσμο ισόποσα (;). Πάντως δεν κάνεις διαχωρισμό, εκτός κι αν αναφέρεσαι σε τρίτες χώρες, εκεί δείχνεις την διαφορά (όμως η διαφορά δεν είναι μόνο αυτή και δεν είναι η μόνη έντονη διαφορά). Έτσι δημιουργείται μία ψευδαίσθηση ομοιότητας, ενότητας και ισορροπίας όσον αφορά στο τίμημα δηλ ότι υποφέρουμε το ίδιο σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Αλλά δεν είναι έτσι.
Γιατί δεν τολμάς να θίξεις το θέμα της ελληνικής κουλτούρας, της ελληνικής νοοτροπίας στο θέμα της πατριαρχίας;
- γιατί είσαι τόσο άτολμη σε αυτό το θέμα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δηλαδή κατά τη γνώμη σου ποια είναι η ιδιαιτερότητα της ελληνικής νοοτροπίας που αποφεύγω να θίξω;
Αγαπητή φίλη, είμαι Ελληνίδα που μεγάλωσε στην Ελλάδα. Όσα και να διαβάσω, όσο και να μείνω σε άλλη χώρα, οι καταβολές μου εξακολουθούν να είναι ελληνικές. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να πιστεύεις ότι μου ξεφεύγει η Ελλάδα, ή ότι μπορώ να την αποφύγω τόσο πολύ ώστε «να μην τολμάω» να την θίξω. Ξέρω πολύ καλά ότι δεν απευθύνομαι σε Ιταλούς ή Σκανδιναβούς, όπως ξέρω πολύ καλά ότι δεν ξέρω τίποτα για την Ιταλία και την Σκανδιναβία σε βάθος, ώστε να εντοπίσω τις διαφορές της πατριαρχίας σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Μόνο την Ελλάδα ξέρω, και αρχίζω να καταλαβαίνω κάτι λίγα για ορισμένες περιοχές της Αμερικής. Αλλά και όταν λέμε «Ελλάδα», η Ελλάδα είναι μήπως μία; Δεν υπάρχουν τεράστιες διαφορές κοινωνικές μέσα στη χώρα, όπως και γεωγραφικές;
Ταυτόχρονα, η πατριαρχία μπορεί να εκφράζεται διαφορετικά σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, σε διαφορετικές χώρες, και με διαφορετικό τρόπο διείσδυσης, όμως ένα πράγμα είναι: η ανισότητα των φύλων. Μπορείς να είσαι υπέρ της ισότητας χωρίς να ξεχωρίζεις αναγκαιότητα και χωρίς να δίνεις εχέγγυα εντοπιότητας.
Για να πω την αλήθεια όμως, δεν έχω καταλάβει καθόλου τι θέλεις να πεις.
__________________
4.
Γίνεται να δίνεις πιο σύντομες απαντήσεις γιατί μέχρι να διαβάσω την απάντηση έχω ξεχάσει την ερώτηση; Κατά τα άλλα είσαι θεά!!!
Κάτια
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
WTF.
__________________
5.
Αγαπημένη μου Α Μπα,
Ήρθε η σειρά μου να κάνω ερώτηση της κατηγορίας "Μήπως είμαι υπερβολική;" Ανήκω στους 30άρηδες που αναγκάστηκαν να γυρίσουν σπίτι τους, μετά από κάποια χρόνια που έμενα μόνη μου. Προοπτική να ξαναφύγω δεν υπάρχει, δεν μπορώ να το έχω καν ως μακροπρόθεσμο στόχο. Στο θέμα μας. Από το σπίτι φεύγω το πρωί και γυρίζω απόγευμα - βράδυ, ανάλογα με τις ασχολίες που έχω. Έχω το δικό μου δωμάτιο, τη δικιά μου τηλεόραση, το δικό μου pc. Να σημειώσω εδώ ότι με τους γονείς μου έχω διαφορετική σχέση, με τον ένα τα πάμε αρκετά καλά, με τον άλλον χειρότερα. Όμως ρε συ, τις περισσότερες μέρες βαριέμαι να πω μέχρι και τα τυπικά, πώς ήταν στη δουλειά, τι θα κάνω αύριο, τι θα φάω κτλ. Όσο έμενα μόνη μου μιλάγαμε στο τηλέφωνο κάθε μέρα και λέγαμε ακριβώς αυτά. Αλλά από κοντά όλοι αυτοί οι διάλογοι φαντάζουν ανυπόφοροι. Εγώ θέλω να γυρίζω σπίτι, να λέω γεια σας τι κάνετε και μετά να μπαίνω στο δωμάτιό μου, να κάνω το μπάνιο μου, να βλέπω τηλεόραση, να ετοιμάζω το φαΐ μου. Ξέρω τι θα μου πεις. Γιατί δεν το κάνεις; Γιατί αν είμαι στην κουζίνα θα πρέπει να μιλήσω με τον μπαμπά μου, γιατί όταν με τη μαμά βλέπουμε την ίδια εκπομπή έρχεται και τη βλέπει μαζί μου. Φαντάσου τώρα που σου γράφω θέλω να στείλω μια φωτογραφία σε ένα παιδί που μου αρέσει, όχι τίποτα πονηρό, αλλά είναι η μαμά στο δωμάτιο και επειδή θα αρχίσει τις ερωτήσεις κερδίζω χρόνο μέχρι να φύγει. Και η αλήθεια είναι πως δε θα ρωτήσει από αδιακρισία, θα ρωτήσει για την κουβέντα, όπως θα ρωτούσα και εγώ Έχω τύψεις πως θα γίνω κακιά αν τους πω πως θέλω να περιορίσω τις επαφές μας στο ελάχιστο, ξέρω πως θα ακούσω και πολύ γκρίνια, όχι την ίδια από τους δύο, αλλά θα υπάρξει και στεναχώρια και έλλειψη κατανόησης.
Από μικρή ήθελα πολύ να μείνω μόνη μου. Το πραγματοποίησα μετά από πολλούς καυγάδες και κλάματα γιατί δεν είχα τη δυνατότητα να σπουδάσω σε άλλη πόλη. Όταν χρειάστηκε να γυρίσω η συμπεριφορά των γονιών μου ήταν αρκετά καλύτερη από ότι την άφησα και όπως καταλαβαίνεις αυτό μου δημιουργεί περισσότερες τύψεις. Πώς να το χειριστώ; Μήπως είμαι υπερβολική που θέλω να ζούμε σαν απλοί και διακριτικοί συγκάτοικοι;
-Generation NINJA
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είσαι υπερβολική, αλλά η μόνη λύση που έχεις για να αλλάξουν πραγματικά τα πράγματα είναι να ξαναφύγεις. Δεν μας λες γιατί δεν είναι ούτε μακροπρόθεσμος στόχος, αλλά πρέπει να βρεις τρόπο να τον κάνεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένας τρόπος. Πιστεύω ότι η αδυναμία σου να καταστρώσεις αυτό το σχέδιο είναι που επιβαρύνει την σχέση σου μαζί τους, γιατί από αυτά που περιγράφεις δεν είναι και οι πιο δύσκολοι άνθρωποι στον κόσμο. Ίσως νιώθεις ανεπαρκής που δεν κάνεις αυτό που θέλεις, και κατηγορείς αυτούς.
Δεν είναι το μόνο που συμβαίνει. Εννοείται ότι είσαι σε μια ηλικία που χρειάζεσαι τον προσωπικό σου χώρο, τον προσωπικό σου χρόνο, την δική σου ταχύτητα και επιλογή στις επαφές. Οι γονείς σου σε βλέπουν ως παιδί, αυτό σημαίνει ότι δεν τους περνάει καν από του μυαλό ότι έχεις όλες αυτές τις ανάγκες. Όμως οι γονείς σου δεν θα αλλάξουν. Μόνο εσύ μπορείς να βελτιώσεις τις συνθήκες ζωής σου, και αυτό δεν θα γίνει με λόγια, θα γίνει με πράξεις. Με πράξεις που θα σε οδηγήσουν στην ανεξαρτησία σου και στον προσωπικό σου χώρο.
Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να μην έχεις το δικό σου σπίτι ούτε ως μακροπρόθεσμο στόχο. Σκοπεύεις να βγάλεις γεράσεις μαζί με τους γονείς σου;
ΥΓ. Επίσης αυτό με τη φωτογραφία δεν το κατάλαβα. Κάθεται η μαμά σου πάνω από το κεφάλι σου για να βλέπει την οθόνη του κινητού σου; Τότε μας λες τα μισά από αυτά που συμβαίνουν.
__________________
6.
Α μπα, καλημέρα!
Πρόσφατα γνώρισα κάποιον και από νωρίς υπήρξε μία αμοιβαία συμπάθεια. Να επισημάνω ότι γνωριστήκαμε στο μαγαζί του. Έκτοτε έχουμε βρεθεί αρκετές φορές όπου και μου ζήτησε να βγούμε. Πέρασα καλά μαζί του όμως υπάρχει ένα κομμάτι που με έχει προβληματίσει. Ο τρόπος που ντύνεται πέραν από το ότι μου θυμίζει 80χρονο (χωρίς υπερβολή) αν και είναι μόλις 32, τα παντελόνια του είναι τεράστια και έχει αποφασίσει αντί να πάρει αλλα να τα συγκρατεί με παλιές και φθαρμένες ζώνες ενώ τα πουκαμισα του είναι παλιά και γαριασμενα. Αναλάβει καλά δεν έχει κάποιο οικονομικό ζήτημα . Έχω αρχίσει να σκέφτομαι να του κάνω κάποια νύξη ευγενικα αλλά από την άλλη δεν ξέρω αν έχω αυτό το δικαίωμα? Έπειτα έτσι τον γνώρισα. Ακόμη σκέφτομαι ότι μπορεί να μην τον ενδιαφέρει το ζήτημα της εμφάνισης όμως καμιά φορά η εμφάνισή μας μας δεν προδίδει και μία κάποια ψυχοπαθολογία?
-Λία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ίσως, αλλά αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ελπίζω να είσαι σε θέση να το καταλάβεις. Τα ρούχα σε αυτή την περίπτωση θα είναι το λιγότερο που θα χτυπάει τις καμπάνες.
Μέχρι να αποκτήσετε κάποιου είδους σχέση δεν έχεις καμία δουλειά να σχολιάσεις τα ρούχα του.
_________________
7.
Γεια σου Αμπα,μπαίνω απ'ευθείας στο ψητό.
2004 μόλις 18 χρονών, μπαίνω με μέσον ως ταμίας σε ένα πολυκατάστημα(συγκεκριμένα μια γνωστή της μητέρας μου ήταν υπάλληλος εκεί και μίλησε για την ανάγκη μου για δουλειά).Εκεί με τον καιρό με πλησιάζει ο Χ. και μου προτείνει να βγούμε. Εγώ έχοντας πολλά προβλήματα στο σπίτι, του εξηγώ ότι δεν με ενδιαφέρει μια γνωριμία αυτή την στιγμή και ότι δεν μπορώ χωρίς όμως να του πω επακριβώς τους λόγους, γιατί δεν ήταν απαραίτητο. Σταματάει για ένα μήνα η επιμονή του και μόλις έφτασε η μέρα της γιορτής μου βρίσκω στο ερμάριο μου λουλούδια κι ένα σημείωμα ερωτικό που μου ζητούσε να βγούμε το ίδιο βράδυ. Δεν μπορούσα να βγω με τίποτα εκείνη την περίοδο κι έτσι του τηλεφώνησα, τον ευχαρίστησα για τα λουλούδια και του είπα ότι δεν ήταν αναγκαία μια τέτοια κίνηση και του είπα για πολλοστή φόρα ότι δεν με ενδιαφέρει και ότι έχω προβλήματα και δεν έχω κουράγιο να ασχοληθώ με κάτι άλλο εκείνη την περίοδο. Την επόμενη μέρα συνέχισε να επιμένει να βγούμε. Του είπα κατά γράμμα αν ήταν να πηγαίναμε στο σχόλασμα από την δουλειά κάπου αλλού ώστε να του εξηγούσα τι ακριβώς μου συνέβαινε μήπως και σταματούσε αυτή η πίεση από πλευράς του. Στο τέλος όμως του το ακύρωσα, γιατί έπρεπε να τρέξω πίσω στο σπίτι για κάτι που είχε συμβεί. Δεν θα σου πω ακριβώς τι μου είχε συμβεί για να μην μακρυγορήσω,όμως θα σου πω ότι από εκείνη την νύχτα και για μία εβδομάδα η μητέρα μου κι εγώ κοιμόμασταν στα παγκάκια ενός πάρκου. Αυτός θύμωσε, την επόμενη μέρα στην δουλειά άρχισε να λέει για εμένα ότι κοροιδεύω τους άντρες δίνοντας τους ελπίδες και μετά τις παίρνω πίσω και με αποκαλούσε με διάφορους χαρακτηρισμούς που με έκαναν να νοιώθω ακόμα χειρότερα απ'ότι ήμουν. Αυτή που κάτα κάποιον τρόπο με βοήθησε εκείνη την περίοδο ήτανε μια συνάδελφος μου,η οποία προσπαθούσε να καταλάβει γιατί ο Χ.μου συμπεριφερόταν με αυτό τον τρόπο και όταν της είπα τι είχε συμβεί εκείνη πήγε και το είπε στην υπεύθυνη προσωπικού, όπου απέλυσαν τον Χ.από την εταιρία και με βοήθησε να βρω ένα σπίτι δίνοντας μόνο ένα ενοίκιο μπροστά όταν όλοι τότε ζητούσαν 3 ή και 4.
2017 πλέον, η ζωή μου έχει στρώσει, έχω και ένα παιδάκι και εργάζομαι σε ένα σούπερ μάρκετ εδώ και μια 5ετία.Ο Χ. προσλήφθηκε σε αυτό πριν 1 μήνα περίπου και δυστυχώς μου κάνει την ζωή μαύρη. Λέει τα χειρότερα για εμένα (όπως ότι πάω με διάφορους) στους συναδέλφους άντρες/γυναίκες και το χειρότερο είναι ότι αυτοί τον πιστεύουν. Έπειτα ότι κι αν συμβεί πάνω στην δουλειά, εκείνος κατηγορεί εμένα και μόνο εμένα, χρησιμοποιώντας την φράση "εγώ καινούριος είμαι δεν ξέρω, αυτή πρέπει να το έκανε" και την ακούω σε καθημερινή βάση από τους ανωτέρους μου. Προσπάθησα να του μιλήσω,να μάθω τι σκατά του έκανα, αφού δεν του έδωσα ποτέ μια ελπίδα, μου είπε ότι κάνω ότι έκανα πάντα, πουτανιές εν ολίγεις.
Πως να τον αντιμετωπίσω ρε Αμπα;Δεν του έδωσα ποτέ δικαίωμα θεωρώ, του ήμουν ξεκάθαρη στο παρελθόν ότι δεν με ενδιέφερε και αυτός περάσαν τόσα χρόνια και δεν λέει να ωριμάσει μέσα του το όλο πράγμα.Δεν θέλω να χάνουν τις δουλειές τους άνθρωποι εξαιτίας μου,όμως θεωρώ πλέον μονόδρομο το να απευθυνθώ στην ίδια την Διευθύντρια, αλλά και πάλι τι να της πω κι αυτής;Πάντως ήδη αιτήθηκα να πάω σε άλλης περιοχής υποκατάστημα μήπως και γλυτώσω, αλλά θέλει 1-2 χρόνια περίπου για να συμβεί αυτό και μέχρι τότε τι;
Ζήτηση Βοήθειας
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο άνθρωπος αυτός είναι επικίνδυνος, και είναι το πρώτο που πρέπει να ξέρεις για να σε οδηγήσει στα επόμενα βήματα. Δε νομίζω ότι το έχεις καταλάβει.
Σταμάτα να επικοινωνείς, να του μιλάς, να εξηγείσαι, μην είσαι ποτέ μόνη σου μαζί του, ούτε στη δουλειά, ούτε μετά τη δουλειά, ούτε πριν τη δουλειά, ούτε ποτέ των ποτών. Όταν τον βλέπεις, πρέπει να στρίβεις. Μην απαντάς σε μηνύματα, μην τον παίρνεις τηλέφωνο.
Πες σε όλους τους συναδέλφους σου τι έχει συμβεί στο παρελθόν. Άρχισε να μαζεύεις στοιχεία από την προηγούμενη εμπειρία σου (βρες την κοπέλα που σε βοήθησε τότε, την προϊσταμένη, συναδέλφους που μπορούν να επιβεβαιώσουν τι συνέβη).
Πήγαινε άμεσα στην διευθύντρια και πες τις όλα όσα έχουν γίνει, μαζί με τα αποδεικτικά στοιχεία που έχεις. Ζήτα ή να απολυθεί αυτός, ή να μεταθέσουν εσένα.
Πήγαινε σε έναν δικηγόρο και πες όλη την ιστορία. Άκουσε τις συμβουλές του με προσοχή.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό να αντιδράσεις, το εννοώ 100% ότι βρίσκεσαι σε κίνδυνο, σε σημείο που αν δεν αντιδράσει σωστά η διευθύντρια, τότε πρέπει να φύγεις από τη δουλειά. Σε αυτή την περίπτωση πρώτα μπαίνει η προσωπική σου ασφάλεια.
Δεν θέλω να διαβάζω τέτοιες ειδήσεις.
ΥΓ. Εκείνη η συνάδελφος τότε δεν σε βοήθησε «κατά κάποιο τρόπο». Σε έσωσε, όπως σε έσωσαν και τα αφεντικά στη δουλειά, και το «κατά κάποιο τρόπο» δείχνει ότι ούτε αυτό το κατάλαβες. Ελπίζω να τους ευχαρίστησες τότε όπως έπρεπε. Αν όχι, κάνε το τώρα, ποτέ δεν είναι αργά για ευχαριστώ.
σχόλια