ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν σε ήξερα. Δεν με ήξερες. Και να που μέσω κοινής παρέας γνωριστήκαμε. Και θυμάμαι πώς είχες πει στην κολλητή μου πως είμαι και γαμώ τα παιδιά και πώς είμαι πολύ διαφορετική από τις άλλες (φιλικά το είχες αφήσει να εννοηθεί). Και ξέρεις, πλέον είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Κολλητοί θα έλεγα. Και δεν με χαλάει το γεγονός ότι τα έχεις -πλέον τα είχες- με κάποια. Και όταν την βλέπω έξω δεν νιώθω κάποιον ζήλο, κάποια αντιπάθεια, κάποια έχθρα γι' αυτήν. Απλώς μ'αρέσεις λιγαααάκι. Ξέρεις, δεν σε σκέφτομαι όταν είμαι μόνη σπίτι -πλέον- αλλά όταν ακούω ξαφνικά τη φωνή σου, όταν σε βλέπω έξω, η καρδιά μου χτυπάει λίγο πιο δυνατά. Όταν μου χαμογελάς. Όταν γελάς με τους ψυχαναγκασμούς μου. Όταν με αγκαλιάζεις. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Δεν νιώθω την ανάγκη να είμαι μαζί σου, μου αρκούν αυτές οι στιγμές ως φίλοι. Τις γουστάρω πιο πολύ από φιλιά και φασώματα. Και αν ποτέ μου ζητούσες να κάνουμε κάτι (κάτι που δεν θα συμβεί ποτέ, υποθετικά μιλώντας) πιο πιθανό να έλεγα όχι, ακόμα και αν μου αρέσεις. Περίεργα πράγματα.