ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εδω και 22 χρονια πασχω απο μια νοσο που μου δυσκολευει τη ζωη. ο πατερας μου μια ζωη μου χτυπαει οτι με ετρεχαν στα νοσοκομεια και οτι ξοδευουν χρηματα γι αυτο. η αδερφη μου επισης νιωθει αδικημενη γιατι εγω τραβαω την προσοχη με ολο αυτο. γενικως δεν περιμενουν απο μενα πολλα πραγματα και οντως δεν εχω καταφερει και τιποτε σημαντικο στη ζωη μου αφου ζω με πολλους περιορισμους. αν οι ιδιοι δεν πιστευουν σε μενα πως περιμενουν αυριο να βρεθει καποιος που να βλεπει σε μενα κατι και να με επιλεξει σαν συντροφο? το μονο που τους νοιαζει ειναι να ΄΄φορτωσουν΄΄ το προβλημα σε αλλον αλλα αφου δεν προκειται να γινει αυτο μου συμπεριφερονται σαν να με ανεχονται και δυσανασχετουν εμφανεστατα. δε φταιω ομως εγω γι αυτο. δεν επελεξα την ζωη παρεα με μια αρρωστια ισοβιως. ειναι ωραιο να ξερεις οτι πρεπει να ζεις εξαρτημενος απο ενα νοσοκομειο, χωρις πολλα απλα καθημερινα πραγματα που για τους αλλους ειναι δεδομενα? θελω εγω να τραβαω την προσοχη?θελω να μενω περιορισμενη σε ενα μερος χωρις να μπορω να ψαξω επιλογες μακρια απ το σπιτι μου? θελω να μεινω για παντα μονη γιατι κανεις δε θα μπορει να μεινει διπλα μου? χιλιες φορες να ημουν καλα και να μην ασχολουντουσαν καν μαζι μου...νιωθω ηδη ασχημα με τον ιδιο μου τον εαυτο και την κατασταση μου για να στενοχωριεμαι και για τον τροπο που με αντιμετωπιζει η ιδια μου η οικογενεια. βαρεθηκα αυτη τη ζωη και δεν αντεχω να σκεφτομαι οτι για ολο το υπολοιπο εγω θα συνεχισω να ζω ετσι ακριβως...με διακοπες στα υπεροχα νοσοκομεια της χωρας, με ενεσεις και φαρμακα που με κουραζουν σωματικα και χωρις ουσιαστικο αποτελεσμα. σορρυ για το ΄΄βαρυ΄΄ θεμα και την ενδεχομενη καντιφλα που προκαλει...ηθελα απλα να το πω καπου γιατι σημερα εφτασα στα ορια μου