ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω αν το πρόβλημα το έχω εγώ ή οι άνθρωποι γύρω μου, πάντως αισθάνομαι πως τα άτομα που έχω εγώ σε προτεραιότητα, που θα γινόμουν κυριολεκτικά χαλί να με πατήσουν, που κάνω τα πάντα γι' αυτούς, που προσπαθώ συνέχεια να τους βλέπω ευτυχισμένους, δεν κάνουν το ίδιο για εμένα... Το βασικό πρόβλημα μου δεν είναι η αδιαφορία αλλά το ότι δεν έχω την ίδια προτεραιότητα γι' αυτούς, άμα εγώ έχω ένα άτομο που θα έκανα τα πάντα, που θα τον ένιωθα κολλητό μου και νούμερο ένα φίλο μου, θέλω να γίνεται το ίδιο και από αυτόν. Ζηλεύω και νευριάζω όταν βλέπω το πόσο πολύ αναλώνεται σε άλλα άτομα ενώ δείχνω ότι για εμένα έχουν σημαντική θέση στην ζωή μου. Ανασφάλειες, "μα γιατί;"... μα γιατί κάνω τέτοιες σκέψεις? Δεν είμαι το κέντρο του κόσμου... Και ξέρω, έχουν την δική τους ζωή, τους φίλους τους κτλ. Δεν είναι κτήματά μου. Εγωισμός? Ανασφάλειες? Ή δικαιολογημένο παράπονο?