Πόσο ταυτίζομαι με την εξομολόγησή σου...Για εμένα,η αναζήτηση της μαγείας άρχισε στα 13,όταν διάβασα τον πρώτο τόμο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών...μετά άστο...έχω διαβάσει κάθε διλογία,τριλογία,πενταλογία που αναφέρεται σε φανταστικούς κόσμους...είμαι πεπεισμένη ότι έχω ονειρευτεί την Καντάθ του Λάβκραφτ,τον υφαντόκοσμο του Μπάρκερ,τον δισκοκόσμο του Πράτσετ...τώρα που το σκέφτομαι,μέχρι και το avatar μου ψοφάει για φανταστικό...η Candy Quackenbush,με τις δυο ψυχές,μια για κάθε κόσμο-τον πραγματικό και τον φανταστικό... :)Αναρωτήθηκα πολλές φορές,γιατί μου αρέσει τόσο η λογοτεχνία του φανταστικού...αλλά πλέον,δεν το πολυσκέφτομαι...είμαι πρακτικός άνθρωπος,αλλά στα όνειρά μου,γίνεται χαμός!Και με στοιχειώνει η φράση του Βόνεγκατ..."Το σύμπαν είναι ένα μεγάλο μέρος,ίσως το μεγαλύτερο"...πόσες πιθανότητες κρύβει αυτή η φράση... :)
17.8.2017 | 01:05
Δεν ξέρω για σας...
αλλά καμιά φορά σκέφτομαι πόσο στράφι πήγε η ζωή μου επειδή στα καμιά κουκουβάγια δεν μου άφησε γράμμα από την σχολή Χόγκουαρτς. Μέχρι τα 12-13 ήλπιζα μήπως είχε γίνει κάποια παρανόηση και τελικά με είχαν δεχτεί. Εκεί γύρω στα 10 ειδικά, προσευχόμουν να μου στείλουν καθώς διάβαζα τον Χάρρυ Πόττερ ρίχνοντας το πρώτο μου ξενύχτι. :) Και τώρα; Μόνο μαγεία δεν έχει η ζωή μου αλλά ευτυχώς έχω ζωηρή φαντασία και έτσι κάπως έτσι αντέχω, για όσο ·
8
