ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειναι απογοητευτικο ο επι 4 χρονια συντροφος σου να μην θελει να μεινετε μαζι. Να σε ακυρωνει με αυτο τον τροπο.Δεν ξερω τι να κανω, αισθανομαι πως ολα αυτα τα χρονια πηγαν χαμενα. Βλεπω γυρω σχεσεις 1.5 χρονου να προχωρανε και εγω οταν αναφερω συγκατοικηση γινεται καβγας, δεν ειμαστε παιδια. Ποσο πληγωμενη παιζει να ειμαι αυτη την στιγμη, προσπαθω να βαλω τον εγωισμο μου απο πανω και να μην ασχοληθω αλλα δεν τον βρισκω γιατι απλα δεν υπαρχει, και θα θελα πολυ να ειχα λιγο εστω για να δω αν κανει κινηση να με παρει ενα τηλ αυριο. Πως θα παω στην δουλεια, με τι ορεξη; Θα πρεπει να βαλω το γαμημενο προσωπειο, διαφορετικα ολοι θα ρωτανε "μα τι εχεις, δεν φαινεσαι καλα". Δεν αντεχω να χωρισω, νιωθω φοβο, ανασφαλεια, τον αγαπω, ειναι κομματι της ζωης μου αλλα γκρινια γκρινια γκρινια. Εχει καλη ψυχη αλλα ειναι πολυ δυσκολος ανθρωπος ....δεν εχω ορεξη για ΤΙΠΟΤΑ! Θελω μονο να κοιμαμαι να μην νιωθω τιποτα, να μην σκεφτομαι.Εκανα ονειρα και κανω ακομη για εμας τους δυο.Καποτε καποιος μου ειπε το εξης: Μην προσδοκας τιποτα απο κανεναν και θα εισαι ευτυχισμενη.Ποσο δικαιο ειχε και ποσο δυσκολο ειναι να ζεις μ αυτο τον τροπο. Εγω δεν μπορω !