__________________
1.
Αγαπητη Α,μπα
πως πιστευεις οτι μπορω να διαχειριστω το παρακατω θεμα.
Στην δουλεια μου οι συναδελφοι διαρκως σχολιαζουν το φαγητο μου.
Γενικα ειτε παιρνω κατι μικρο (π.χ. σαλατα,σαντουιτς), ειτε μαγειρεμενο φαγητο απο το σπιτι.
Ολη την ωρα σχολια του τυπου, μονο αυτο θα φας? κανεις διαιτα? αα μαγειρευεις? μμ τρως υγιεινα ε?
Καποιος θα φερει γλυκο για κερασμα, μπορει να μην θελω εκεινη την ωρα γλυκο θα παω για την παρεα
αλλα αν δεν θα φαω γλυκο, γινονται πιεστικοι, πρεπει να παρεις, γιατι δεν παιρνεις.
Προτιμω να τρωω κατι αν μου αρεσει ή αν θελω πραγματικα να φαω κατι.
Εχω κουραστει με τα σχολια αυτα ομως και καποιο διαστημα δεν πηγαινα μαζι για φαγητο με τους συναδελφους αλλα και αυτο δεν μου αρεσει, θελω και να ανανταλαξω μια κουβεντα.
Εχω απαντησει ευγενικα, εχω απαντησει αποτομα, εχω αφησει αναπαντητο σχολιο...παντα καποιος κατι
θα πει να μου την σπασει.
Μηπως γινομαι εγω σπαστικη που δεν τρωω οπως εκεινοι ή αυτοι ειναι απαραδεκτοι σε ατομα που εχουν αλλες συνηθειες?
Επισης, μπορω να κανω κατι ή να μαθω να ζω με αυτο??
Ευχαριστω πολυ!
-Μαφιν
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Εύκολη απάντηση. Eίναι αυτοί απαράδεκτοι σε άτομα που έχουν άλλες συνήθειες. Είσαι μάλλον η μόνη που διαφέρει, και όταν γίνεται αυτό σε μια ομάδα ανθρώπων είναι συνηθισμένο να πιέζει η πλειοψηφία μέχρι να ενσωματωθεί με το ζόρι και το τελευταίο άτομο. Από τους ανθρώπους των σπηλαίων θα έχει μείνει, κάπως θα εξηγείται κοινωνικολογικά/ανθρωπολογικά.
Δεν βλέπω οριστική λύση, αλλά έχεις σκεφτεί να τους πεις αυτό που λες εδώ; Ότι έχεις κουραστεί με αυτά τα σχόλια, ότι έτσι τρως, ναι, και είναι ώρα να το πάρουν επιτέλους απόφαση και να σταματήσουν να ρωτάνε και να σχολιάζουν; Αν τους πεις «δεν θέλω να ξανασυζητήσουμε ποτέ το φαγητό μου» τι λες ότι θα γίνει; Θα σε πούνε σπαστική μάλλον, αλλά θα τους περάσει, άσε που σίγουρα σε σχολιάζουν για το φαγητό σου πίσω από την πλάτη σου, έτσι κι αλλιώς.
__________________
2.
Λενα μου δεν ξερω αν θα με συμπαθουσες η αν θα καναμε παρεα, ξερω σιγουρα ομως οτι ειμαι τελειως διαφορετικος ανθρωπος απο τοτε που ξεκινησα να σε διαβαζω και εχω αλλαξει τη ζωη μου και τη σκεψη μου θετικα χαρη σε σενα. Στο θεμα της ερωτησης, ειναι ενταξει σε μια σχεση ο ενας να θελει περισσοτερο τον αλλον η ειναι δειγμα οτι η σχεση δεν ειναι υγιης? Ειμαι σε μια σχεση 1.5 χρονο σχεδον και ειμαστε αγαπημενοι, με σεβεται και με αγαπαει, ηταν και ειναι διπλα μου σε δυσκολες στιγμες που περασα, μενουμε συχνα μαζι καθως μενουμε και οι δυο μονοι μας ενω κάνουμε σχεδια για συγκατοικηση και κοινο μελλον. Ειμαστε 30 εγω και 31 αυτος. Ειναι λοιπον καποιες στιγμες, οπως τωρα που κοιμαται διπλα μου, που σκεφτομαι οτι νιωθω οτι εγω τον θελω παραπανω. Νιωθω ερωτευμενη με οτι αυτο συνεπαγεται, μπορει να καθομαι ας πουμε και να μυριζω την μπλουζα του σε ασχετη στιγμη, τον σκεφτομαι στο γραφειο και βαζω τραγουδια που μου τον θυμιζουν, περνανε δυο μερες και ανυπομονω να τον δω και περναω καλυτερα οταν ειναι μαζι μου στις εξοδους μου. Επισης να σημειωσω οτι αυτο δεν ειναι στοιχειο του χαρακτηρα μου, πολλες σχέσεις του παρελθοντος εχουν περασει αδιαφορα απο τη μερια μου. Αυτος ειναι ηρεμος,σταθερος, στοργικος αλλα αποκλειω να καθοταν στη δουλεια του να με σκεφτεται η να ακυρωνε τον αγωνα του γιατι εχει 2μερες να με δει και του ελειψα. Ελπιζω να μην ακουγομαι χαζη. Θα μου πεις να αποκτησω ενδιαφεροντα και θα σου πω οτι εχω πολλα, λατρευω τον σκυλο μου, ασχολουμαι με τον εθελοντισμο γιατι αγαπω τα παιδια, εχω πολυ καλη δουλεια με εξελιξη, ασχολουμαι απο μικρη με τον αθλητισμο, μου αρεσουν τα ψωνια και να φροντιζω τον εαυτο μου και το σπιτι μου και εχω φιλες και παρεες για να βγω και να περασω καλα. Αλλα τελικα νιωθω πληρης οταν ειμαστε μαζι. Με πιανει παραπονο μερικες φορες και νιωθω αδικημενη αλλα δεν το εκφραζω γιατι δεν εχω κατι να πω η να ζητησω, ο ενθουσιασμος η σου βγαινει η οχι. Και ουσιαστικο παραπονο απο αυτον δεν εχω. Να περνας ομορφα!
-Lulu
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Βρε Λουλού όλα τα καταλαβαίνω, και το παράπονο το καταλαβαίνω, και τον προβληματισμό και όλα - αλλά αυτό το «αδικημένη» μου τα χάλασε όλα. Γιατί αδικημένη; Τί είναι αυτό με την αδικία ρε παιδιά, είναι η επόμενη λέξη που έχει χάσει το νόημα της; Δεν είναι αδικία αυτό που συμβαίνει, γιατί το σύμπαν δεν λειτουργεί ως ρυθμιστής εσόδων-εξόδων. Δεν δικαιούσαι αυτονόητα ανταπόκριση στην ίδια ποσότητα, δεν είναι έτσι η ζωή. Για να μιλήσουμε για αδικία πρέπει να υπάρχει πρώτα συμφωνία για το τι είναι δίκαιο. Πιστεύεις ότι το δίκαιο είναι ότι όταν ερωτεύεσαι κάποιον, πρέπει και αυτός να σε ερωτεύεται με τον ίδιο τρόπο και στην ίδια ποσότητα;
Προσπερνάω το «αδικημένη» με κόπο, γιατί παρακάτω λες ότι δεν έχεις κάτι να πεις ή να ζητήσεις, πράγμα που ίσως σημαίνει ότι χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη χωρίς να την εννοείς ακριβώς. Και προχωρώ στην απάντηση. Ο ενθουσιασμός είτε σου βγαίνει, είτε όχι, αυτό είναι σωστό, αλλά κάνεις μια παραδοχή που είναι λάθος: ότι ο ενθουσιασμός είναι αυτό που κάνεις εσύ, και τίποτα άλλο. Ότι μυρίζεις μπλούζα του και χαίρεσαι ή βάζεις τραγούδια που σου τον θυμίζουν είναι δικές σου τελετουργίες, δικός σου τρόπος να χαίρεσαι αυτό που έχεις και νιώθεις. Πρέπει να σου πω ότι για πάρα πολλούς αυτά είναι πολύ ξένα, και δεν θα τους περνούσε καν από το μυαλό να τα κάνουν, ακόμα και με τον έρωτα της ζωής τους. Δεν αποκλείω ότι εσύ θέλεις τον φίλο σου πιο πολύ από ό,τι τον θέλεις εσύ, αλλά ελπίζω να μην μένεις σε αυτά. Ένας ήρεμος, σταθερός και στοργικός άνθρωπος φαντάζομαι ότι έχει διαφορετική έκφραση. Υποψιάζεσαι ποια είναι, ή περιμένεις να κάνει ό,τι κάνεις εσύ και απογοητεύεσαι όταν βλέπεις ότι είναι διαφορετικός; Δηλαδή, τι κάνει όταν ενθουσιάζεται με κάτι που δεν έχει να κάνει με σένα; Τι κάνεις εσύ; Καταφέρνεις να δεις τις διαφορές σας με αυτόν τον τρόπο;
__________________
3.
Αγαπητή Α,μπα,
Σε διαβάζω καθημερινά, και εκτιμώ απίστευτα την άποψη σου. Για να φανταστείς, έχω φτάσει να διαβάζω πλέον και παλαιότερες αναρτήσεις!
Πάμε στο πρόβλημα μου τώρα. Την ξέρεις εκείνη την παροιμία που λέει δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ' ανέβει στο κρεβάτι; Αυτό ακριβώς έχουμε πάθει οικογενειακώς εδώ πέρα. Έχω έναν ξάδερφο από τον έναν αδερφό της μάνας μου, ο οποίος είναι από Τρίπολη και σπουδάζει Καβάλα. Εγώ είμαι φοιτήτρια κα εργαζόμενη εδώ στην Αθήνα και μένω με τους δικούς μου. Κάθε φορά λοιπόν που ο ξάδερφος θέλει να επιστρέψει στο πατρικό του, κάνει στάση από το ταξίδι του στην Αθήνα. Λογικό, όπως και λογικό είναι να μας ρίξει καμιά επίσκεψη ή και να τον φιλοξενήσουμε κανένα β
ράδυ άμα μπορούμε, εμείς ή η γιαγιά μου και ο άλλος αδερφός της μάνας μου που μένουν μαζί. Όμως, ο ξάδερφος, δεν έρχεται σε αυτά τα λογικά πλαίσια. Κάθε, μα κάθε φορά ανακοινώνει ότι έρχεται τότε, μια δυο μέρες πριν, ή και την ίδια μέρα, και ζητάει φιλοξενία ημερών. Αρκετών ημερών. Διακοπούλες στην Αθήνα. Όπου αυτόματα πάει και εδραιώνεται στο σπίτι της γιαγιάς η οποία είναι 85 χρονών γυναίκα με μειωμένες αντοχές και πολλά και σοβαρά προβλήματα υγείας, η οποία όμως είναι απολύτως στα λογικά της και μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και συντηρήσει το νοικοκυριό της, αλλά επιβαρύνεται πολύ από αυτή τη φιλοξενία και μου το έχει πει και η ίδια. Στο σπίτι μας και με τα τρεχάματα που έχουμε είναι αδύνατον να τον φιλοξενήσουμε εμείς και της γιαγιάς δεν της πάει η καρδιά να τον διώξει. Θα μου πεις γούστο της και καπέλο της. Ή γιατί δεν παρεμβαίνουμε να τον διώξουμε, ή να του εξηγήσουμε ότι δεν γίνεται. Πρώτον, γιατί δεν είναι δική μας δουλειά, θεωρώ. Δεύτερον, γιατί έτσι του έχει συστήσει ο πατέρας του. Τρίτον, γιατί έχει κάποιου είδους νοητικό πρόβλημα, δεν έχει κάνει ποτέ εργοθεραπεία ή λογοθεραπεία, επειδή οι γονείς του έχουν κόμπλεξ με αυτά και δεν έχει αναπτυγμένη κριτική σκέψη. Επομένως στον ίδιο δεν μπορούμε εύκολα να πούμε κάτι, ξαναλέω δεν είναι καν δικιά μας δουλειά. Το «φιλοξενία» με το έτσι θέλω όμως είναι μεγάλη αγένεια. Το αποκορύφωμα συνέβη τώρα. Ένα βράδυ πριν αρχίσει ο καύσωνας έχω επισκεφτεί τη γιαγιά και μου λέει «άυριο, έρχεται ο ξάδερφος σου, ούτε που ξέρω πόσες μέρες θα κάτσει, ο θείος σου δεν μου είπε, ούτε και αυτός ξέρει. Δεν μπορώ να κάνω αυτό το πράγμα πάλι, με κουράζει πολύ, έχει και αυτή τη ζέστη, δεν ξέρω πώς θα τα καταφέρω αγχώνομαι.» Εγώ της είπα να προσπαθήσει να του εξηγήσει άμεσα τι συμβαίνει. Ίσα που πρόλαβε να κάτσει ο ξάδερφος μια μέρα και η γιαγιά από τον καύσωνα και το άγχος της ανέβασε πίεση και την βάλαμε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί μας είπαν ότι είναι πολύ πιθανό να πάθει εγκεφαλικό μέσα στα επόμενα δύο εικοσιτετράωρα. Ο ξάδερφος μου κάνει τον κινέζο, και αυτόν δεν τον κατηγορώ, λόγω του θέματος που έχει, αλλά ο πατέρας του κάνει τον κινέζο επίσης, αντί να έχει τη στοιχειώδη υπευθυνότητα να του πει έλα σπίτι, είσαι βάρος. Σήμερα έμαθα από τη γιαγιά ότι ο ξάδερφος δεν έχει ούτε λεφτά μαζί του ώστε άμα θέλει να μείνει στην Αθήνα να μπορεί με κάποιον τρόπο να αυτονομηθεί. Δεν υπάρχει και κάποιος που να μπορεί να μαγειρέψει στο σπίτι της γιαγιάς τώρα άρα κάποιος πρέπει να του δώσει λεφτά να φάει. Ο πατέρας του ακόμα δεν του έχει στείλει. Και εμείς όλοι είμαστε κάπου μεταξύ δουλειάς, νοσοκομείου και φροντίδας ξαδέρφου. Και η καημένη η γιαγιά είναι ο άνθρωπος που δεν λέει ποτέ και σε κανέναν όχι. Ναι ξέρω είναι δικό της θέμα, το θέμα εδώ δεν είναι κάποιος να της αλλάξει μυαλά, αλλά κάποιος να παρέμβει σε αυτή τη κατάσταση. Γιατί θέλει να πει όχι και δεν ξέρει πώς για να μην νομίσει ότι τον διώχνει. Είναι απόλυτη ανάγκη κάποιος να παρέμβει, γιατί όποτε παθαίνει κάτι η γιαγιά εμείς τρέχουμε. Δεν με νοιάζει ο λόγος που τρέχουν οι υπόλοιποι, εγώ όμως τρέχω γιατί δεν αντέχει η ψυχή μου να την βλέπω να υποφέρει. Είμαι ικανή να διώξω η ίδια τον ξάδερφο με της κλωτσιές. Ή να πάρω το θείο μου και να τον ψάλλω για την ανευθυνότητα του αλλά μετά σκέφτομαι πώς θα δημιουργηθεί θέμα στην οικογένεια και αυτό θα επηρεάσει ψυχολογικά τη γιαγιά. Πώς να τη χειριστώ αυτή τη κατάσταση; Τι να κάνω; Προφανώς και κάποιος θα χαλαστεί στην όλη υπόθεση για να λυθεί το θέμα, αλλά θέλω να μου προτείνεις κάτι που δεν θα κάνει τεράστια ζημιά, αν είναι δυνατόν. Να μιλήσω στον ξάδερφο μου και να του πω πώς έχουν τα πράγματα; Να πάω στη μάνα μου να της πω να τον αναλάβει με δικιά της ευθύνη και να μην μου ζητήσει τίποτα (που δεν θα μου ζητούσε δηλαδή, είναι πολιτισμένος άνθρωπος και με αγωγή η μάνα μου) ή να μιλήσει στον αδερφό της; Γιατί είναι τέτοιος βλάχαρος όπως κατάλαβες ο αδερφός της, που επειδή είμαι μικρή και γυναίκα δεν θα με λάβει υπ' όψιν.
Υ.Γ. Τα δύο 24ωρα πέρασαν και η γιαγιά έχει διαφύγει τον κίνδυνο. Έχει όμως στενοχωρηθεί πάρα πολύ. Έχω κάνει τα πάντα να της εξηγήσω.
Σε ευχαριστώ πολύ.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Περαστικά στη γιαγιά.
Τι εννοείς όταν λες «να πάω στη μάνα μου να της πω να τον αναλάβει με δικιά της ευθύνη και να μην μου ζητήσει τίποτα;» Ότι θέλεις να περάσει η ευθύνη του ξάδερφου από τη γιαγιά στη μητέρα σου κι εσύ να μην κάνεις τίποτα; Πιστεύεις ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να χειριστείς την ανησυχία σου για την γιαγιά σου; Να γίνει μεταφορά προβλήματος από τη μια στην άλλη χωρίς όμως να αλλάξει η δική σου ζωή;
Μαζί με τους δικούς σου μένεις. Τι θα πει «να τον αναλάβει;» Γιατί είναι αυτονόητα δουλειά της μαμάς σου; Όλοι σας θα τον αναλάβετε, στο σπίτι σας, αν θέλετε να ανακουφίσετε τη γιαγιά. Αν δεν θέλεις να προκληθεί πρόβλημα, πρέπει να αποκτήσετε εσείς το πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνω ούτε το «εμείς έχουμε τρεξίματα». Εσείς έχετε τρεξίματα, η γιαγιά είναι 80 και κάτι και έχει σοβαρά προβλήματα υγείας. Εσείς είσαστε τρεις τουλάχιστον, η γιαγιά είναι μόνη της. Λες πολλά, αλλά δεν λες κάποια πολύ βασικά. Υπάρχει κάποιος λόγος που δεν αναλαμβάνετε εσείς τον ξάδερφο, που δεν λες;
__________________
4.
Αμπουλα καλημερα! Εχω απλή ερώτηση, αλλα καθημερινό πονοκέφαλο. Δεν μπορώ να καθαρισω τους καθρέφτες στο σπιτι (στο μπανιο, στην κρεβατοκάμαρα κτλ). Βάζω καθαριστικο για τα τζαμια, αφηνει αυτες τις γραμμες μετα μολις το καθαριζω με χαρτι κουζινας, ξερεις. Μετα αλλαζω καθαριστικο, αφινει δαχτυλιες, δεν μπορω να πετυχω τον καθρεφτη να ειναι απλα ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ρε παιδακι μου, καθαρος, να βλεπω το πρόσωπο μου χωρις μουτζαλιές. Συγνώμη για τη χαζη απορία μου αλλα κάθε φορά που θα έρθει η πεθερα μου, θα μου κάνει κάποιο σχολιο του τυπου, πάλι ο καθρέφτης ειναι έτσι, αγκαλιά τον παίρνεις ?? και τέτοια. Οποιος/οποια έχει κάποια φόρμουλα για αστραφτερό καθρέφτη, είμαι ανοιχτή σε προτάσεις!.
-Ξένια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Υπάρχουν ειδικά πανιά για να καθαρίζεις τζάμια και καθρέφτες. Αν μένουν δαχτυλιές και γραμμές χρειάζεται κι άλλο υγρό, περισσότερη πίεση, πιο καθαρό χαρτί, και άλλο ένα πέρασμα. Κάτι μου λέει ότι δεν έχεις την υπομονή.
__________________
5.
Βγηκαμε πριν κανα 2μηνο με κοινη παρεα, μιλησαμε, μου αρεσε. Μου φανηκε οτι παιζει να του αρεσα και εγω. Μου εστειλε αιτημα φιλιας, του εστειλα μηνυμα να βγουμε. Βγηκαμε μερικες φορες και εχουμε παρομοιες αποψεις και ενδιαφεροντα. Απο το λιγο που τον ξερω μου φαινεται πως εχει αυτα που ψαχνω σε καποιον, με καλυπτει. (Δεν το λεω γιατι ενδιαφερομαι μονο για τον εαυτο μου απλα μονο για μενα μπορω να μιλησω. Το ιδιο ελπιζω να μπορω να καλυψω και εγω τα δικα του θελω). Τον γουσταρω και το εχω δειξει. Ελα ομως που αυτος δεν ειναι το ιδιο ξεκαθαρος: ενω εδω και λιγες βδομαδες δεν κανει πια τον κοπο να στειλει ενα μηνυμα να δει αν ζω ή αν πεθανα, αν μετα απο καμια βδομαδα στειλω εγω πρωτη (ενα χαλαρο "τι γινεται") φαινεται να χαιρεται, μιλαμε, μου προτεινει να βγουμε.
Ναι, οκ, προφανως δεν τρελαινεται αλλα νταξει, δεν τον χαλαει κιολας να βλεπει οτι τον θελω και αφου δεν παιζει κατι καλυτερο (φανταζομαι), δεν το ληγει.
Εγω ομως δεν ειμαι σιγουρη τι να κανω. Ακομα ελπιζω οτι ισως προχωρησει (δεν μιλαω για ρομαντικα πραγματα, μια απλη σχεση χωρις μελλοντικες βλεψεις που να συνεννοουμαστε και να περναμε καλα, κατι που θελει κι εκεινος). Δεν εχω ομως σκοπο να πιεσω κανεναν, αν δε θελει δεν θελει. Ας το δειξει ομως να τελειωνουμε, να μην καθομαι κι εγω να περιμενω ενα μηνυμα που δε θα ερθει ποτε. Μια χυλοπιτα θα τη χωνεψω καποια στιγμη, τωρα ζω με την αμφιβολια του τι θα μπορουσε να συμβει αν προσπαθουσα λιγο ακομα.
Και τωρα στην ερωτηση: να συνεχισω να στελνω χαλαρα για να κρατησουμε επαφη και ο,τι γινει, να στειλω μια τελευταια φορα να του πω ξεκαθαρα (ποσο πιο πολυ πια;! ;) ) αυτα που εγραψα παραπανω ή απλα να μην ξανασχοληθω; Αν εχει καποια σχεση ειμαι 18 και ειναι 22.
-Ερωτευμενη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αν πιστεύεις ότι προτιμάς την χυλόπιτα από αυτό που γίνεται, στείλε κι άλλα μηνύματα μέχρι να σου την στείλει. Όμως πρέπει να προσέχεις πολύ τι εύχεσαι, γιατί η χυλόπιτα έχει πολλές μορφές. Δεν θα έρθει απαραίτητα με τον τρόπο που εύχεσαι τώρα. Ο άνθρωπος που στην πίεση είπε «νιώθω κολακευμένος αλλά δεν ενδιαφέρομαι» βρίσκεται στο μυαλό μας, κυρίως. Μπορεί να γίνουν πολλά μέχρι να φας την χυλόπιτα, και μεταξύ άλλων είναι να αναπτερωθούν κι άλλο οι ελπίδες σου, πριν εξολοθρευτούν τελειωτικά. Αυτή η εξέλιξη είναι και η πιο πιθανή, ακριβώς επειδή είναι χλιαρός: μπορεί να ανταποκριθεί τυχοδιωκτικά γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει, για να το ξεκόψει ακόμη πιο απότομα όταν εσύ αναθαρρέψεις.
Η ιστορία που περιγράφεις είναι εντελώς εντός αναμενόμενων ορίων, όπως και ο τρόπος που την αντιμετωπίζεις, με μια εξαίρεση, που είναι ανησυχητική, και την έχεις βάλει και σε παρένθεση, κι αυτό, σε συνδυασμό με το ψευδώνυμο που διάλεξες. Αυτό που περιγράφεις «όχι ρομαντικά πράγματα, μια απλή σχέση να συνεννοούμαστε και να περνάμε καλά» είναι το πιο δύσκολο από όλα, και απείρως πιο δύσκολο από τα «ρομαντικά πράγματα». Αν πιστεύεις ότι αυτός είναι ο άνθρωπος με τον οποίον μπορείς να κάνεις μια σχέση συνεννόησης, ενώ δηλώνεις ερωτευμένη, η κατάσταση που ζεις διαφέρει πάρα πολύ από αυτή που περιγράφεις εδώ με λόγια. Σίγουρα ξέρεις πού βρίσκεσαι, τι θέλεις, και τι κάνεις;
__________________
6.
Α μπα μου,
Θελω να παω σε ψυχολογο. Παλια ειχα τη μαμα μου και παντα εβρισκα τις λυσεις που ηθελα στα μικρα και μεγαλα προβληματα της καθημερινοτητας. Ηρεμουσα γιατι ενιωθα σιγουρια. Τωρα η μητερα μου νομιζω πως εσκεμμενα απομακρυνθηκε απο αυτον τον ρολο μαλλον για να καταλαβω οτι ειναι καιρος να αντιμετωπιζω τις δυσκολιες μονη μου και να παιρνω αποφασεις. Να ενηλικιωθω. Νιωθω ομως απο τοτε μονη μου. Νιωθω οτι δεν εχω καποιον να με ακουσει. Εχω φιλους, παρεες, ατομα εμπιστοσυνης αλλα δεν ειναι το ιδιο... Νιωθω ενα χασμα στην επικοινωνια μας. Με πληγωνει η απομακρυνση της. Ειναι εξυπνη και εδινε παντα τις πιο σωστες και συμφερουσες συμβουλες. Την κουρασα; Δεν νομιζω να θελει να το συζητησουμε ή οτι θα βγαλει καπου η συζητηση μαζι της. θελω να παω σε ψυχολογο. Νιωθω μονη μου. Ειμαι 21.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Υπάρχει κάπου κάποια ερώτηση; Αν θέλεις να πας σε ψυχολόγο, πήγαινε σε ψυχολόγο. Θα κάνεις πάρα πολύ καλά, γιατί η μαμά σου δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει, ακόμη και αν ήθελε. Πήγαινε, έχεις πολλά να του πεις.
_________________
7.
Γεια σας. Ειμαι μια κοπελα ομορφη και μορφωμενη. Δεν εχω κανει κανονικη σχεση ποτε (εκτος απ σεξουαλικες σχεσεις) γιατι παντα φοβαμαι οτι θα χασω καποιον καλυτερο αν δεσμευτω. Ξερω οτι ειναι καπωε κομπλεξικο αυτο που λεω αλλα ετσι νιωθω. Τωρα τελευταια δεν ξερω αν ειναι καλο η κακο για μενα να μην εχω την εμπειρια της σχεσης. Ειμαι 25 χρονων.
Θα εκτιμουσα πολυ μια απαντηση και απο σενα Λενα και απο τους σχολιαστες. Ευχαριστω.
-Μαρια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν λέγεται κόμπλεξ αυτό που κάνεις, είναι αναγνωρισμένο φαινόμενο και έχει όνομα. Λέγεται FOMO (fear of missing out). Σου προτείνω να διαβάσεις σχετικά, θα σε βοηθήσει νομίζω (ελπίζω). Δεν μιλάω για την άμεση σύνδεση του fomo με τα social media στην δική σου περίπτωση (αν και πολύ εύκολα μπορώ να φανταστώ με ποιον τρόπο έχεις επηρεαστεί από αυτά) αλλά για την ψυχολογία πίσω από το φαινόμενο, όπως λέει η σελίδα στο wiki «tο FoMO μπορεί να αποδοθεί σε περιστασιακά ή μακροπρόθεσμα ελλείμματα στην ικανοποίηση των ψυχολογικών αναγκών» και αυτό ίσως να εφαρμόζεται στην δική σου περίπτωση.
Δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό να μην έχεις εμπειρία σχέσης στα εικοσιπέντε, από μόνο του δεν λέει τίποτα. Αυτό που είναι σίγουρα κακό, είναι ο λόγος για τον οποίον δεν έχεις εμπειρία σχέσης. Πιστεύω ότι πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά. (Θα σου πρότεινα επίσης το «Περί του Κοινωνικού Στάτους», του Αλαίν Ντε Μποττόν, το «Πανηγύρι της Ματαιοδοξίας» του Θάκερεϊ, και το «Snobs» του Τζούλιαν Φέλλοους.)
σχόλια