ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μικρό παιδί , έχω στο σώμα και την σκέψη ένα δυνατό φόβο και μούδιασμα να με κατακλύζει συχνά – πυκνά. Φυσικά ολά αυτά δεν συμβαίνουν τυχαία, απο νήπιο έζησα στρεσογόνα γεγονότα ( μετακομίσεις συχνές, φασαρίες και εντάσεις οικογένεια) τις οποίες δεν μπορούσα  να επεξεργαστεί ψυχικά και συναισθηματικά και να απαντήσω σε λογικά παιδικά ερωτήματα ( γιατί εμείς αλλάζουμε γειτονίες, άραγε φωνές και κλάματα έχουν σε καθέ σπίτι? ) Την πρώιμη έκθεση σε τέτοιου επιπέδου έντονες τραυματικές συνθήκες δεν την άντεχα, ένιωθα μειονεξία και ντροπή σε σχέση με τα άλλα παιδιά ( ξαδέρφια και γείτονες) Φυσικά δεν μου δόθηκε  η δυνατότητα  ως μικρό παιδί (5, 6) ετών τις απαντήσεις να τις επεξεργαστώ, κανένας συγγενής,  παρότι ζούσαμε στην ίδια γειτονία, δεν σκέφθηκε να μπει στον κόπο να μου εξηγήσει, να με ηρεμήσει, να μου κρατήσει το χέρι και να με πάρει μια βόλτα να ξεχαστώ.  Μόνος αντιμετώπιζα με τον ψυχικό πόνο, τον φόβο, την παραμέληση και τραυματικά κοινωνικά γεγονότα. ( αποχωρισμούς και εγκατάλειψη) Φυσικό ήταν όσο και να δυνατό παιδί να ήμουν  μετά απο αυτές τις καταπονήσεις να ακολουθούν οι συναισθηματικές επιπτώσεις του της έντασης και δοκιμασίας που είχα υποστεί,  η απομόνωση στο σχολείο, παιχνίδι, ο διάχυτος φόβος,  η αίσθηση αδυναμίας ελέγχου, η απώλεια του αισθήματος εμπιστοσύνης στους γονείς και τους άλλους σημαντικούς ανθρώπους. Είχα τυπικά συμπτώματα οπως συχνά επεισόδια επανειλημμένης αναβίωσης των γεγονότων που είχα ζήσει στο σπίτι  υπό μορφή παρέμβλητων αναμνήσεων μέσα στην ώρα του μαθήματος και  συχνών εφιαλτικών ονείρων στον ύπνο μου. Στο σχολείο ζούσα ένα επίμονο αισθήματος «μουδιά­σματος» και πανικού όταν χρειαζόνταν να υπερασπιστώ τον εαυτό μου απέναντι σε άλλα παιδιά και σε άδικες συμπεριφορές ενώ συχνότερη ήταν συναισθηματική αποστασιοποίηση από τους άλλους ανθρώπους. Βρισκόμουν σε εγρήγορση με ένα αυξημένο επίπεδο «συναγερμού» και εγρήγορσης για την αποφυγή μελλοντικών ενδεχόμενων αρνητικών γεγονότων. Οι παραπάνω  παράγοντες  επηρέαζαν σημαντικά την αλληλεπίδραση της οικογένειας με το περιβάλλον, δημιουργώντας έναν κλειστό και απομονωμένο χώρο ( σπίτι), στερημένο από πληθώρα αισθητικών και  κοινωνικών ερεθισμάτων.Το οποίο προσπαθούσα να «σπάσω» βγαίνοντας στην γειτονιά, ακούγοντας ιστορίες απο μεγαλύτερους για την ενίσχυση των θετικών όσο και για  την ανακούφιση και εξασθένιση των αρνητικών συγκινησιακών καταστάσεων που ζούσα και ζητώντας την απάντηση στο βασικό θεμελιακό ερώτημα ένος μικρού παιδιού ‘ καλώς υπάρχω’?Εάν μπαίνω στην διαδικασία να τα γράψω όλα αυτά σήμερα δεν είναι για να «γλύψω» για ακόμη μια φορά τις πληγές μου, αλλά να πώ μέσα απο την βιωμένη αρνητική εμπειρία στους γονείς ότι όταν κάνουν οικογένεια δεν προέρχει μόνο  η δική τους ψυχική και συναισθηματική ικανοποιήση αλλά κυρίως των παιδίων τους.    Η απουσίας φρόντιδας, αγάπης και οικογενειακής συνοχής στην παιδική ηλικία σε συνδιασμό με την παραμέληση, την ένδεια της γονικής φροντίδας, αλλά και την αδυναμία του γονέα να ασκήσει  τη λειτουργία και τον ρόλο του επιδρά στην ψυχή και το σώμα του παιδιού ακόμη και ύστερα από πάρα πολλά χρόνια.Τα παιδιά εκείνα που τυγχάνει να βιώνουν μια τραυματική εμπειρία είναι πλέον σημαδεμένα από αυτή στην καθημερινότητά τους, δημιουργώντας μια ουσιαστική δυσκολία για το «ξέχασμα» αυτής της εμπειρίας. Η ύπαρξή του κατά την παιδική ηλικία, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αυτή μπορεί να φέρει, δημιουργεί συνθήκες ικανές να επηρεάσουν το σύνολο της προσωπικότητας και της ζωής του ανθρώπου.Θέλω ακόμη να τονίσω ότι το παιδί μπορεί να στηριχθεί απο την ύπαρξη γειτονιάς, τωνασφαλών σχολείων που θεωρούνται προστατευτικοί παράγοντεςστην αντιμετώπιση του τραύματος παραμέλησης