Δεν μπορείς να ξεπεράσεις το γεγονός ότι πήρες πολύ όμορφες εμπειρίες και συναισθήματα από τη μητέρα σου. Το γεγονός ότι εχεις δυνατά εφόδια να συνεχίσεις τη ζωή σου δεν είναι αρκετό; Αν είχες βιώσει άσχημες, βαναυσες και οδυνηρές τι θα έκανες τότε; Θα αποφασίζες να πεθάνεις; Και σκέφτεσαι τι ακριβώς, ότι σε 20 χρόνια πιθανόν να πεθάνει; Πολύ τρόλ μου κάνει...
10.9.2017 | 00:43
Μητρική αγάπη, έχω κολλήσει
Δεν ξέρω πώς να το πω χωρίς να ακουστώ ανώριμη ή δραματική. Όμως..παρότι έχω αποκτήσει φίλους και μια καλή συντροφική σχέση, έχω τη βεβαιότητα ότι κανείς, ούτε κι εγώ η ίδια, δε θα με αγαπήσει όπως η μητέρα μου. Η φροντίδα και θαλπωρή που μου έδωσε όσο ήμουν παιδί..δε μπορώ να τη συγκρίνω με τίποτα και κανέναν. Μάλλον δεν πρέπει να συγκρίνω. Αλλά τίποτα δε με κάνει να νιώθω τόσο ευτυχισμένη όσο εκείνη. Προφανώς όσα λέω είναι κάπως παιδαριώδη. Ξεκίνησα ψυχολόγο κι έχω ήδη κάνει κάποιες συνεδρίες αλλά όποτε θέλω να του μιλήσω για αυτό , μου λέει "άλλη στιγμή θα μιλήσουμε για αυτό, τώρα προέχει το τάδε"(πάσχω από κατάθλιψη).Δε μπορώ να προχωρήσω τη σκέψη μου. Δε μπορώ να ξεφύγω από αυτές τις σκέψεις, σκέφτομαι τη μητέρα μου και πόσο με αγάπησε κι αγαπά και κλαίω. Σκέφτομαι ότι τώρα πια πρέπει να περιμένω και κάμια στιγμή το θάνατό της (δεν έχει σοβαρά προβλήματα υγείας αλλά είναι στην τρίτη ηλικία οπότε το πολύ σε δέκα είκοσι χρόνια θα τη χάσω σκέφτομαι). Κάνω κύκλους. Δε μπορώ να προχωρήσω.
2
