ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν κάποια χρόνια, όταν πήγαινα λύκειο, μου συνέβαινε το εξής σοβαρότατο: ΟΣΟ κι αν πλενόμουν καθημερινά, ΟΣΟ κι αν σκουπιζόμουν κάθε φορά που πήγαινα τουαλέτα κι ΟΣΟ κι αν γενικά τηρούσα όλους τους κανόνες υγιεινής... πάντα (δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το πω) μύριζα σαν να μην έχω χρησιμοποιήσει χαρτί υγείας!!! ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, ΔΕΝ ΤΡΟΛΑΡΩ. Αυτό, δε γινόταν καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, αλλά άρχιζε κάποια στιγμή εντός αυτής και συνέβαινε ειδικά όταν ίδρωνα ή και κάποιες φορές όταν έκανα κάποια, έστω και ελαφριά, σωματική δραστηριότητα π.χ. να ανέβω σκάλες. Ήταν οδυνηρό το να ακούω να με σχολιάζουν, άλλοι να πετούν σπόντες κι άλλοι να κλείνουν τις μύτες τους. Σταδιακά, ελαττωνόταν το πρόβλημα και τώρα δεν υπάρχει, αλλά όταν το σκέφτομαι, ντρέπομαι. Μου έχει γίνει εμμονή και φοβάμαι ότι θα μου ξανά τύχει αυτό και για αυτό κάνω μπάνιο, ακόμα κι αν έχω ήδη κάνει και δεν χρειάζεται, κάθε φορά πριν βγω από το σπίτι μου ακόμα κι αν θέλω να πάω π.χ. λίγο πιο κάτω, και γενικά υπερπροσπαθώ (αν και δεν έχω γίνει υποχόνδριος, ακόμα). Νομίζω πως αν αφεθώ έστω και λίγο θα ξανασυμβεί. Φαντάζεστε να μου συμβεί εκεί που θα δίνω μάθημα στο πανεπιστήμιο; ΝΤΡΟΠΗ! Κι όχι, δε θα πάω σε ειδικό... όχι ότι γενικά τους εμπιστεύομαι, αλλά πώς να το πω αυτό;