Τότε να είσαι περήφανη για τους γονείς σου. Δε θα το αναλύσω, αλλά το εννοώ αυτό που σου λέω. Να είσαι περήφανη και να νιώθεις ευγνώμων που μεγάλωσες με αυτούς τους ανθρώπους. Ωστόσο, επειδή η ζωή είναι σκληρή, θα μάθεις σιγά σιγά να αδιαφορείς για κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν θέση στην καθημερινότητά σου και στο μυαλό σου. Κ επίσης θα μάθεις να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου χωρίς να ενδίδεις σε συμπεριφορές που τον μειώνουν ηθικά και ψυχικά. Καλή σου μέρα.
13.9.2017 | 22:53
Γονεις
Είμαι 23 ετών γυναίκα που θεωρώ ότι οι γονείς μου κάνανε πολλά λάθη στην ανατροφή μου. Και για να μην παρεξηγηθώ, δε μιλάω για ακραίες καταστάσεις που συμπεριλαμβάνουν βία λεκτική ή σωματική. Όχι. Με μεγαλώσανε με μπόλικη αγάπη και με μία ανοιχτή καρδιά και θέληση πάντοτε να μου προσφέρουν το καλύτερο δυνατό. Ποιό λοιπόν το πρόβλημα μου; Με κάνανε έναν άνθρωπο ο οποίος δίνει ο,τι έχει από καρδια και υπάρχοντα πνευματικα και υλικά ,ακόμη και το βρακί του για να το θέσω ωμά,(και όντως στη κυριολεξία το έχω κάνει και αυτό) για να κάνει χαρούμενους τους ανθρώπους που έρχονται δίπλα του. Δε μιλάω φυσικά μόνο για ερωτικές σχέσεις. Το κακό είναι ότι με μάθανε να είμαι "υπεράνω" , όπως το λένε, και όταν με κρίνουν λάθος , με αδικούν ή με πληγώνουν να γυρίζω αλπώς το κεφάλι. Να μη μιλώ. Να μην αντιδρώ. Ενώ έχω τόσα πολλά να πω. Αντίθετα μένω στη σιωπή. Αφήνω τους άλλους με τη λανθασμένη εντύπωση. Να μην με εκτιμούν ποτέ.Αραγε αλλάζει? Βρίσκει κανείς το κουράγιο να αλλάξει? Πώς?
1
