ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας!!Ειμαι η κοπελα που πριν απο περιπου 8 μηνες μοιραστηκε μαζι σας αυτo: http://www.lifo.gr/confessions/view/287478Για οσους βαριουνται να το διαβασουν η συνοψη ειναι η εξης: Περυσι τετοια εποψη εφυγα για μεταπτυχιακο στο εξωτερικο. Μεσα σε ενα μηνα βρεθηκα να μιλαω ολη μερα και ολη νυχτα με τον συμπαθεστατο φιλο της κολλητης μου που γνωριστηκαμε λιγο πριν φυγω απο Ελλαδα. Εζησα τρεις μηνες πανω απο ενα κινητο, 5 υπεροχες μερες στην Ελλαδα, ακουσα ενα σωρο μεγαλα λογια, ημουν αναποφασιστη και οταν αποφασισα οτι τον θελω με γειωσε κανονικοτατα. Περασα 6 μηνες να προσπαθω να ξεπερασω το σοκ και καπου προς τα τελη ιουνιου αισθανθηκα οτι ξαναπαταω στα ποδια μου. Καπου μεσα στο καλοκαιρι επρεπε να αποφασισω και τι θα ηθελα να κανω μετα το μεταπτυχιακο και αποφασισα οτι με κουρασε το εξωτερικο, με κουρασε να μην εχω τους ανθρωπους μου διπλα μου και οτι θα ηθελα για τουλαχιστον ενα χρονο να μεινω και να δουλεψω στην Ελλαδα. Ο τελευταιος μου μηνας ηταν γεματος αν σκεφτει κανεις την μετακομιση, την παραδοση της πτυχιακης και την ευρεση εργασιας στην Ελλαδα. Γυρισα πριν απο μια εβδομαδα και αισθανομαι παρα πολυ τυχερη γιατι καταφερα και βρηκα δουλεια πανω στο αντικειμενο μου. Αυτο ομως που εχω καταπιεσει τοσο καιρο και δεν τολμαω να το πω σε κανεναν, ουτε στους φιλους μου ουτε στην οικογενεια μου, ειναι πως τα βραδια πριν πεσω για υπνο τον σκεφτομαι. Σκεφτομαι πως τον εχω συγχωρηση για οσα εκανε, σκεφτομαι πως εφταιγε και η αποσταση που δεν μπορεσαμε να τα βρουμε, σκεφτομαι πως ισως τωρα να εχουμε μια ολοκληρωμενη ευκαιρια. Και μετα σκεφτομαι το μεσοδιαστημα. Στο μεσοδιαστημα μιλησαμε δυο φορες. Την πρωτη του εστειλα μηνυμα να του πω ποσο με πληγωσε και πωςδυο ανθρωποι που μιλανε για τρεις μηνες δεν ειναι δυνατον να γνωριζονται τοσο καλα μεταξυ τους ωστε να μην κανουν λαθη για να παρω την απαντηση οτι σε καθε περιπτωση δεν τα ειχε σταθμισει καλα και δεν ηθελε σχεση. Τη δευτερη βρεθηκαμε σε κοινη παρεα στην οποια κανενος η συμπεριφορα δεν θυμιζε ωριμα ατομα 24 χρονων και κατεληξε σε εναν ομηρικο καβγα τον οποιο ακολουθησε ενα μηνυμα μου με εφτα μου λειπες που ομως δεν απαντηθηκε ποτε. Σκεφτομαι πως εγω ημουν ενας ηρεμος και χαρουμενος ανθρωπος που βρεθηκε να περναει τη μια κριση πανικου μετα την αλλη. Σκεφτομαι πως χρειαστηκε να μιλησω σε καποιον ειδικο για να το ξεπερασω. Σκεφτομαι τους μαυρους κυκλους μετα απο 4 μηνες αυπνιας. Και μετα σκεφτομαι πως θελω να τον δω και με πιανει ενα πραγμα να του στειλω μηνυμα και να του πω οτι ειμαι εδω, γυρισα και αν πιστευει και αυτος οτι δεν εχουν χαθει ολα θελω να κανουμε μια προσπαθεια. Και εν τελει σκεφτομαι πως ημουν καλα, πως τον ειχα ξεπερασει και πως ολο αυτο δεν ειναι τιποτα αλλο παρα μια εμμονη. Και πως να το πω σε καποιον οταν θυμαμαι την εκφραση της μαμας μου οταν μετα απο καιρο κατεβηκα απο το αεροπλανο δεκα κιλα λιγοτερη και μετα ματια μου πρησμενα απο το κλαμα και τη στενοχωρια. Καλυτερα να τα πω εδω.