Στο σημερινό «Α μπα»: φίλοι ή όχι;

__________________
1.

Αγαπητή Α, μπα,
Θέλω να σε ρωτήσω για ένα πρόβλημα που δεν είναι δικό μου. Ίσως είναι από εκείνα τα προβλήματα στα οποία η μόνη λύση είναι η αποδοχή, ή χρειάζονται αποκλειστικά τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Εν πάσει περιπτώσει, θέλω τη γνώμη σου.
Το πρόβλημα είναι της παιδικής μου φίλης. Είμαστε τώρα και οι δύο 21. Είμαστε αρκετά διαφορετικές ως προς τα γούστα ή τις επιθυμίες μας, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι καθαρά δικό της και το έχει μοιραστεί μαζί μου, αλλά δεν έχω ακόμα καταφέρει να σκεφτώ κάτι αρκετά καλό, για να τη βοηθήσω.
Η φίλη μου είναι ζαχαροπλάστης και πραγματικά διαπρέπει στον τομέα της. Είναι το μεγάλο της όνειρο να φτάσει ψηλά και διαπρέπει τη δουλειά της. Δουλεύει τώρα σε ένα πολύ καλό ζαχαροπλαστείο, σχεδόν πάνω από 8 ώρες, με ένα ρεπό την εβδομάδα και λίγα λεφτά. Δεν οδηγεί και η δουλειά της είναι μακριά, οπότε μετακινείται αποκλειστικά με τα μέσα, και επομένως περνάει κυριολεκτικά όλη της τη μέρα στη δουλειά. Έχει κάποιες ελεύθερες ώρες το βράδυ, αλλά είναι πραγματικά εξουθενωμένη για να κάνει το οτιδήποτε. Και την καταλαβαίνω σε αυτό γιατί είναι ένας άνθρωπος που δεν κουράστηκε πραγματικά ποτέ του, ούτε και έχει δει μέσα στο σπίτι της πώς είναι η κούραση. Ο πατέρας της δούλευε από πάντα πέντε μέρες την εβδομάδα για πολύ λίγες ώρες, σε μια δουλειά του τύπου βάζω σφραγίδες, η μάνα της από τότε που έκανε οικογένεια έμεινε σπίτι για να φροντίζει τα παιδιά και να έχει το νοικοκυριό στην εντέλεια, αλλά μάντεψε, το σπίτι είναι πάντα ασυγύριστο, και τα παιδιά δεν τα διάβασε ποτέ, ούτε τα έτρεχε σε εξωσχολικές δραστηριότητες, γιατί όλα της πέφτανε μακριά. Έτσι όπως τα γράφω νομίζω πως βγάζω ένα μίσος, απλά θυμάμαι τη φίλη μου που ήθελε να έρθει μαζί μου στο χωριό και παρακαλούσε τη μάνα της και εκείνη της έλεγε πώς είναι πολύ μακριά και εγώ παρακάλεσα τη μάνα μου να πει στη μάνα της πως θα την παίρνουμε εμείς μαζί και δεν ήθελε. Θυμάμαι την απογοήτευση της φίλης μου, τις προσπάθειες της να έρθει μαζί μου, θυμάμαι αργότερα που δεν είμασταν πια πιτσιρίκια και θυμάμαι που έλεγε ότι δεν την παίρνουν οι δικοί της ποτέ στα σοβαρά, ότι ήθελε να κάνει και να πετύχει πολλά, ότι είχε ιδέες, ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΥ ΔΟΘΗΚΕ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ. Ο χορός ήταν απλά ένα τυχαίο παράδειγμα.
Αυτό είναι το πρόβλημα της. Ότι μέσα από το σπίτι της έμαθε ότι είναι δυνατόν να κάνει μόνο ένα πράγμα την ημέρα. Και όντως δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο, αυτό είδε σαν συμπεριφορά αυτό αντέγραψε και όπως είπα και πιο πριν, η καθημερινότητα της σαν παιδί ήταν σχολείο σπίτι, τηλεόραση. Πέρσι ήρθε και μου είπε πως θέλει να αρχίσει μια καινούρια ζωή γεμάτη νέες εμπειρίες, να ακούσει μουσική, να διαβάσει, να πάει στο θέατρο, να κάνει φίλους, να διασκεδάσει, να βγει έξω από την πόλη που μεγαλώσαμε. Και τίποτα αυτά δεν προλαβαίνει να κάνει. Και μου παραπονιέται όλη την ώρα ότι βαριέται, ότι χρειάζεται κάτι άλλο, αλλά είναι πάντα ακραία κουρασμένη για να κάνει το οτιδήποτε και ότι το έχει σιχαθεί αυτό. Το ξέρω ότι η δουλειά της είναι κουραστική, ξέρω όμως επίσης ότι την κάνουν κι άλλοι, και κάνουν και πιο κουραστικές δουλειές από τη δική της και φροντίζουν και οικογένειες παράλληλα. Και αυτή το μόνο που νιώθει ικανή να κάνει είναι δουλειά, σπίτι, ένα επεισόδιο από τα σειρά και ύπνο. Ακόμα και όταν δεν δούλευε της ήταν πολύ δύσκολο να κάνει έστω δύο πράγματα μέσα σε μια μέρα. Και θέλει να κάνει πράγματα. Και νιώθει κουρασμένη. Και θα ήθελε να μπορούσε και δεν μπορεί. Και με ρωτάει τι να κάνει και τι της φταίει. Και όλα της μοιάζουν αδιέξοδα. Της πρότεινα να συγκατοικήσουμε, τα λεφτά που βγάζουμε φτάνουν για ένα πολύ ωραίο σπιτάκι στο κέντρο, που θα μας μειώσει και στις δύο το χρόνο μετακίνησης προς τις δουλειές μας και θα είμαστε μαζί, οπότε θα μπορούμε να κάνουμε πράγματα που θέλει/θέλουμε, και θα έχουμε τα πάντα δίπλα μας και δεν θέλει, γιατί ποιος θα της πλένει, ποιος θα της μαγειρεύει. Εγώ ρε, εγώ έχεις εμένα, έλα να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες. Και φοβάται κι όλο γκρινιάζει πώς δεν της αρέσει αυτό που ζει, ενώ η δουλειά της αρέσει πάρα μα πάρα πολύ. Φοβάμαι μη γυρίσει και μου πει μια μέρα καταστράφηκα. Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να γίνει; Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Να είσαι πάντα καλά και να μας δίνεις τα φώτα σου. Φιλιά.
-buddy's little helper

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Όταν οι άλλοι μας λένε τα παράπονα τους, αλλά δεν αλλάζουν τίποτα στη ζωή τους, και έχουν ένα σωρό δικαιολογίες για το ότι δεν αλλάζουν τίποτα, δεν θέλουν τις λύσεις μας. Αν θέλανε λύσεις, θα τις είχαν βρει και μόνοι τους. Θα είχαν βρει έστω και κακές λύσεις. Αυτό που θέλουν είναι ένα πρόθυμο αυτί για να ξεφορτώσουν συναισθηματικά, και κάποιον να τους πει ότι έχουν δίκιο σε όλα. Όταν καταλάβεις ότι ούτε είναι στο χέρι σου να τη βοηθήσεις, αλλά ότι ούτε σου έχει ζητήσει να βοηθήσεις στην πραγματικότητα, γιατί η απάντηση της σε όλα είναι ότι είναι κουρασμένη και δεν έχει χρόνο, τότε θα ευθυγραμμιστείς περισσότερο με την πραγματικότητα.

Θα ήμουν πολύ προσεκτική στη θέση σου με την ιδέα της συγκατοίκησης. Σου λέει ότι δεν ξέρει ποιος θα της πλένει και απαντάς ότι θα το κάνεις εσύ; Είσαι σε θέση να γίνεις η μαμά της; Θέλεις να γίνεις η μαμά της; Πρόσεχε τι λες, γιατί μπορεί να το πάρει απόφαση καμία μέρα και δε νομίζω ότι καταλαβαίνεις τι υπόσχεσαι. Είναι ωραίο να νομίζεις ότι μπορείς να σώσεις κάποιον, και βλέπω ότι το έχεις πάρει πολύ ζεστά αυτό το πρότζεκτ. Νιώθεις σημαντική, επειδή πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις την πορεία της ζωής κάποιου άλλου. Όμως οι άνθρωποι δεν είναι πρότζεκτ. Είναι ανεμοστρόβιλοι και μπορούν να μας παρασύρουν, αν δεν έχουμε σταθερές βάσεις.

__________________
2.

Εχω ενα πολυ σοβαρο θεμα δυσκοιλιοτητας το οποιο με δυσκολευει πολυ σε πολλες φασεις της ζωης μου καθημερινα. Μπορει να ποναω οταν κανω σεξ, να ποναω γενικα οταν παω να κατσω η να σηκωθω, να εχω νευρα κλπ. Ακομη εννοειται οτι επιδεινωνεται σε ταξιδια η εκδρομες που βρισκομαι εκτος του χωρου μου. Με το πρωην αγορι μου τα ειχαμε πολλα χρονια οποτε αναποφευκτα δε θυμαμαι ποσο καιρο αφοτου αρχισαμε να βγαινουμε του εξηγησα την κατασταση σταδιακα. Μπορει να πονουσα πχ κ του ειπα γιατι η κανονιζαμε εκδρομη και εβαζα χαπακια σε ενα κοινο μας σακβουαγιαζ. Ολα καλα ειχε πολλη κατανοηση ηταν σαν αστειακι μεταξυ μας και δεν υπηρχε καμια αβολη στιγμη. Με αφηνε μονη μου στο σπιτι πολλες φορες κ εβγαινε νωριτερα πχ κ ας ηταν να παω κ εγω μετα μαζι του.
Με το νυν αγορι μου τα εχουμε 5 μηνες και υποφερω. Ειχα συνηθισει να μπορω να πω στον αλλον ποναω πολυ θελω να παω να κατσω στην τουαλετα 2 ωρες πηγαινε βολτα η φυγε. Κ πλεον δεν μπορω γιατι ντρεπομαι. Εντωμεταξυ ειανι μια χαρα παιδι και εχουμε πολυ καλη χημεια αλλα ειναι πιο comme il faut απο τον πρωην και καποια πραγματα αργω να του τα πω. Παντως η κατασταση εχει γινει αφορητη. Μπορει να περναμε ακομα και 3 μερες συναπτες μαζι επειδη μενει μακρια οποτε θα βρεθουμε μια φορα τη βδομαδα για λιγες μερες. Πλεον το αποφευγω να μεινει τοσο αλλα πιεζομαι γιατι θελω να μεινει και τον διωχνω για κατι τετοιο. Πιστευεις υπαρχει καταλληλη χρονικη στιγμη να αρχισεις τετοια συζητηση; δε θελω καθολου να την κανω και μου φαινεται σχετικα νωρις αλλα τι να κανω;
-Αμπαμου

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Κυρίως, να πας σε έναν γιατρό, ή σε πολλούς γιατρούς, μέχρι να βρεθεί ένας τρόπος να βελτιώσεις τις συνθήκες ζωής σου. Να υποθέσω ότι έχεις πάει; Και να έχεις πάει, δεν βλέπω να βοηθήθηκες. Πρέπει να πας και σε άλλους, μέχρι κάποιος να ασχοληθεί στα σοβαρά και να σου παρουσιάσει ένα πλάνο δράσης.

__________________
3.

Έχω σχέση με ένα παιδί εδώ και ένα χρόνο εξ αποστάσεως. Εγώ 27, αυτός 30. Δυστυχώς μένουμε τελείως αντιδιαμετρικά στην Ελλάδα, οπότε δεν βρισκόμαστε συχνά. Τον χειμώνα σκοπεύω να μετακομίσω στην πόλη του-και όλοι μου λένε ότι είναι μια τρέλα και να μην το κάνω καθώς έχω δική μου δουλειά στον τόπο μου (οικογενειακή επιχείρηση) η οποία πάει σχετικά καλά. Αντιλαμβάνομαι τι μου λένε, και σαφώς αντιλαμβάνομαι ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να μετακομίσει ο φίλος μου σε εμένα. Το θέμα είναι ότι εγώ δεν θέλω να τον πιέσω να φύγει από το μέρος του- είναι αρκετά αναποφάσιστος και αναβλητικός σαν άνθρωπος. Νιώθω αρκετά δυνατή (και ίσως τρελή?) Για να κάνω αυτό το βήμα το συντομότερο καθώς πόσο να αντέξει μια σχέση σε απόσταση; τι με συμβουλεύεις να κάνω;
-Δήμητρα

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν μπορώ να σε συμβουλέψω για το αν είναι σωστό ή λάθος να πας εκεί. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι είσαι με έναν αναποφάσιστο και αναβλητικό, και αυτό σημαίνει ότι ο συμβιβασμός που κάνεις τώρα δεν θα είναι ο τελευταίος που κάνεις, και δε νομίζω ότι καταλαβαίνεις τι ακριβώς σημαίνει αυτό για την ζωή σου και με ποιον τρόπο θα σε επηρεάσει στο μέλλον. Δεν θέλεις να τον πιέσεις επειδή έχεις δεχτεί αυτό που είναι, ή γιατί φοβάσαι μην τον χάσεις;

Αν μπορείς να επιστρέψεις στη δουλειά σου αν δεν πάνε τα πράγματα καλά, είναι πιο εύκολη η απόφαση. Πριν μετακομίσεις θα μπορούσες να μείνεις εκεί για ένα διάστημα δοκιμαστικό, για να δείτε και οι δύο πώς είσαστε μαζί, πριν κάνεις ολόκληρη μετακόμιση. Έστω και για διακοπές, έστω και για έναν μήνα, με ημερομηνία λήξης όμως. Δεν είμαι κατά των βιαστικών αποφάσεων σε τέτοια θέματα, μερικές φορές, απλώς, ξέρεις. Αλλά εσύ δεν φαίνεται να ξέρεις, οπότε σου προτείνω να το κάνεις σταδιακά.

__________________
4.

Γεια σου Αμπα,
Έχω ένα θέμα, δεν είναι και τόσο σοβαρό, αλλά μιας και τα λες ωραία είπα μήπως μπορείς να δώσεις καμία συμβουλή. Είμαι 29 και εδώ και δυο μήνες παίρνω αντικαταθλιπτικά . Με βοηθάνε πάρα πολύ και χαίρομαι που επιτέλους την πηρα την απόφαση και τα πήρα. Μετά τις πρώτες βδομάδες προσαρμογής και παρενεργειών δεν μπορώ να πω ότι με ενοχλούν πια σε κάτι. Όμως, άμα πιω έστω και λίγο αλκοόλ την ακούω στερεοφωνικά αμέσως. Κεφάλι λες και έχω πιει δυο κάσες μπύρα. Μπορεί άλλος να χαιρόταν με το τζάμπα άκουσμα, όμως εμένα δε μου αρέσει να είμαι έτσι όταν απλά πάω για ένα δείπνο με πχ συναδέλφους και πίνω ένα κρασάκι, και γιατί λίγο με αγχώνει το τι κάνει ο συνδυασμός του φαρμάκου και του αλκοόλ με το συκώτι και τον εγκέφαλό μου και το σώμα μου γενικά. Οπότε, πλέον προτιμώ άμα βγω να πιω κάτι μη αλκοολούχο και να σου πω την αλήθεια περνάω και μια χαρά έτσι. Το θέμα μου είναι τι να κάνω με τους γύρω μου, που πολλές φορές επιμένουν και επιμένου να πιω λίγο, ακόμα και αν εχω πει ότι δε θέλω να πιω. Δηλαδή πάει κάπως έτσι: Σερβιτόρος/-α: τι θα πιείτε παιδιά; Η παρέα μου: παλικάρι μια μπύρα, εγώ ένα τζιν τόνικ κλπ, Εγώ: μια τσιτσιμπύρα. Ε, μετά όλο και κάποιος θα πεταχτεί να πει: ε μα τι, δε θα πιείς; Εγώ: όχι, δεν έχω όρεξη/δεν ψήνομαι να πιω/με πειράζει το αλκοόλ. Ήδη με ενοχλεί το ότι ανακατεύεται κάποιος με το τι θα πιω. Μετά το σκηνικό πολλές φορές θα συνεχιστεί με σχόλια του τύπου: μην είσαι τώρα ξενέρωτη, Παρασκευή είναι, αντε πιες μια μπυρίτσα μωρε. Και εκεί είναι που κολλάω, γιατί πολλές φορές θα μπω σε διαδικασία να αμφισβητήσω τον εαυτό μου και συχνά να υποκύψω στα θέλω τις παρέας, για να μην είμαι ξενέρωτη (αυτό είναι ένα δικό μου θέμα βεβαίως και χρειάζεται δουλειά, ναι, ήδη το προσπαθώ, νομίζω καλά θα πάει). Ή άλλες φορές θα επιμείνω ότι απλά δε θέλω και μετά θα υπάρχει ένα περίεργο κλίμα στην παρέα (μπορεί να είναι και ιδέα μου, το κλίμα, μπορεί βέβαια και να δίνω άθελά μου την εκνευριστική αίσθηση ότι είμαι ηθικά ανώτερη επειδή δεν κάνω κάτι που είναι «κακό», όπως μερικοί βρίσκουν τους χορτοφάγους και τους βίγκαν εκνευριστικούς), ή μπορεί και να τα πάρω και να πω δε θέλω, παίρνω φάρμακα (χωρίς να πω τι φάρμακα είναι αυτά) και δεν κάνει, για να τελειώσει μια και καλή το θέμα. Όμως, εκεί μετά νιώθω ότι ξεπέρασα τα όριά μου λέγοντας σε καμιά φορά άσχετους πολύ προσωπικά μου θέματα και πάλι νιώθω άσχημα. Λίγο έχει αρχίσει να μου τη σπάει η αντιμετώπιση του όποιος δεν πίνει όταν βγαίνει είναι ξενέρωτος. Το έκανα και γω παλιά, αλλά ήμουν πιο μικρή και νόμιζα ότι τα ήξερα όλα. Δεν λέω ότι γίνεται πάντα και παντού, σίγουρα όχι, μια χαρά υπάρχουν και ένα σωρό άνθρωποι που δε θα κάτσουν να ασχοληθούν με το τι πίνω, αλλά αρκετά συχνά για να το θεωρήσω θέμα που χρειάζεται αντιμετώπιση. Λέω να συνεχίσω την τακτική του: δεν ψήνομαι να πιω σήμερα. Και μετά να μην λέω τίποτα άλλο και να δω πως θα πάει. Εσύ βρε πάνσοφη Αμπα μήπως έχεις κάποια καλή ιδέα; Ευχαριστώ προκαταβολικά πολύ.
-σιταλοπράμ χωρίς τανκερέι παέι

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ο λόγος που αυτό είναι ένα πρόβλημα, είναι ότι νομίζεις ότι χρωστάς εξηγήσεις στους άλλους.

Δεν χρωστάς καμία εξήγηση σε κανέναν, δεν χρειάζεται να είναι πειστική ή αληθοφανής η απάντηση, δεν χρειάζεται καν να απαντάς, και κανένας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να μάθει γιατί δεν πίνεις, ούτε αυτοί που σε ρωτάνε. Αυτό που θέλουν είναι να συμμετέχεις σε αυτό που κάνουν. Δεν χρειάζεται όμως να προσπαθείς να κάνεις τους άλλους να νιώθουν καλά με αυτό που είσαι. Είναι δικό τους το πρόβλημα αν νιώθουν άβολα που κάνεις κάτι που «δεν συνηθίζεται». Και αν σε πουν ξενέρωτη, τι έγινε; Όχι, δεν χρειάζεται αντιμετώπιση. Φέρεσαι σα να κάνεις κάτι ύποπτο, και προσπαθείς να δικαιολογηθείς, και βρίσκουν ευκαιρία για σχόλια. Δεν χρειάζεται να εξηγείσαι. Υπάρχουν άπειροι λόγοι για να μην πίνει κανείς, και ένας πολύ καλός είναι «δεν θέλω». Χωρίς λόγο. Χωρίς δικαιολογία. Χωρίς εξηγήσεις.

Πες στη σταθερή παρέα σου ότι έχεις κόψει το αλκοόλ γιατί έτσι – δεν χρειάζεται να εξηγηθείς. Αν επιμένουν, ξαναπές «γιατί έτσι» ώστε να τελειώσει αυτή η ιστορία. Τουλάχιστον με τους φίλους σου πρέπει να το ξεκόψεις. Οι άσχετοι, που δεν ξέρεις, χρειάζονται ακόμη λιγότερη αντιμετώπιση. Εκεί και αν δεν χρειάζεται να απαντήσεις. Σταμάτα να έχεις τύψεις για κάτι τόσο προσωπικό, σταμάτα να θεωρείς ότι ξεβολεύεις άλλους επειδή δεν πίνεις μπίρα, πάρε το απόφαση ότι είναι δικό σου θέμα και δικό σου σώμα, και θα δεις ότι οι άλλοι θα ακολουθήσουν.

__________________
5.

Καλησπέρα Αγαπητή Α,μπα; ,
Θα ήθελα να σου πω μια σκέψη μου και να μου πεις που βρίσκεις λάθος, καθώς είμαι σιγουρη ότι υπάρχει λάθος. Ξεκινάω από το ειδικό για να γενικεύσω στη συνέχεια. Λοιπόν τον προηγούμενο μήνα ήμουν στην Ολλανδία για μια πρακτική και γνώρισα κάποιον μέσω τιντερ(γουοου). Επειδή και οι δυο είχαμε εντατικά προγράμματα τελικα βρέθηκαμε την τελευταία μέρα που θα ήμουν στο Άμστερνταμ μια βδομαδα μετά το match. Αυτή τη βδομαδα είχαμε πολύ συχνη επικοινωνία αρκετή χημεία για ανθρώπους που δεν γνωρίζονται. Βρισκόμαστε, πηδιομαστε, περνάμε όμορφα και την επόμενη μέρα φεύγω. Όλα καλά ως εδώ. με ρωτάει αν έφτασα κι αν είμαι καλά, αλλά κόβει την περεταιρω κουβέντα με συνοπτικές διαδικασίες. Καμία σχέση με ότι θα έκανε 24 ωρες νωρίτερα. Και ήρθε η ώρα της γενίκευσης νιώθω ξενέρωμενη γιατί πιστεύω ότι το μποι ακολούθησε την στερεοτυπική συμπεριφορά: θα είμαι γλυκούλης μέχρι να πάρω σεξ αλλά μετά πρέπει να της κόψω τον αέρα μην νομίζει ότι έχουμε και τιποτα ! Και απογοητεύομαι γιατί δεν πιστεύω ότι με τη συμπεριφορά μου δείχνω ότι θέλω ο άλλος να μου δώσει εγγυήσεις για να κανω σεξ. Νταξει ,οκ, έχω το στιλ της γλυκούλας αλλά και πάλι όταν μιλούσα με τον τύπο δεν νομιζω ότι έβγαζα ότι θέλω αγαπες και λουλούδια για να κάνουμε σεξ. Και απογοητεύομαι εις διπλούν όταν σκεφτομαι ότι κάτι που εγώ εκανα ειλικρινώς δηλαδή να μιλάω να κανω πλάκα να ενδιαφέρομαι , ο άλλος μπορεί να τα έκανε με σκοπιμότητα. Ξερω ότι υπάρχουν ένα σωρό άλλες ερμηνείες στην συμπεριφορά του αλλά αυτή που δίνω εγώ είναι πιο κοντα σε αυτό που σου έστειλα. Βλέπεις κάτι που δεν βλέπω; Είναι η χυλόπιτα που πόνεσε ; ή αυτή η παρατήρηση που κανω στέκει ;
-Μανιφέστο.για.την.απελευθερωση.του.σεξ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αυτό που δεν βλέπω να βλέπεις είναι ότι μετά τη συνάντηση αυτή έφυγες. Αυτό που έγινε είχε ημερομηνία λήξης πριν καν αρχίσει. Τι περίμενες να γίνει; Να μιλάτε Ελλάδα-Ολλανδία ως φίλοι; Γιατί φίλοι δεν γίνατε.

Αν πιστεύεις στην απελευθέρωση του σεξ, δεν «πήρε» σεξ. Ούτε «έδωσες» εσύ. Το ραντεβού ήταν συμφωνημένο για αυτό τον σκοπό, και ο καθένας έκανε αυτό που ήθελε, ελπίζω. Δεν ξέρω πού είναι η χυλόπιτα. Μάλλον είχες περισσότερες προσδοκίες από αυτόν επειδή σου άρεσε, αλλά δε νομίζω ότι έχεις και ρεαλιστική εικόνα για το τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί. Είναι αδύνατον δηλαδή να πεις ότι είχες μια ωραία περιπέτεια στο Άμστερνταμ, και να λήξει εκεί; Πρέπει οπωσδήποτε να νιώσεις χρησιμοποιημένη; Αν δεν μπορείς να το κάνεις, βγες από το τίντερ.

__________________
6.

Αγαπητή Α μπα,

Πρόσφατα ανακάλυψα, από έναν γνωστό, ότι ο αδερφός μου και η καλύτερη μου φίλη συνευρίσκονταν σεξουαλικά για μερικούς μήνες, πριν περίπου 1 χρόνο. Είχα κάποιες υποψίες τότε αλλά με διέψευσαν και οι δύο. Εκείνος 17 εκείνη 19 αν έχει κάποια σημασία. Πλέον δεν τρέχει κάτι μεταξύ τους. Στεναχωρήθηκα αρκετά ομολογώ και με τους δύο, περισσότερο όμως με τη φίλη μου. Για το ότι πήγε με τον αδερφό μου, ότι δεν μου το είπε ποτέ.. Συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα χωρίς να της έχω πει κάτι. Όμως σκέφτομαι να της μιλήσω γιατί νιώθω πως έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου απέναντι της και νιώθω κατά κάποιο τρόπο προδομένη. Μπορώ εν μέρει να καταλάβω γιατί το κράτησαν κρυφό αλλά δεν παύει να με θλίβει η κατάσταση. Μήπως υπερβάλλω ;
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.
Φιλιά πολλά
- Μαριάνθη

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Μίλα της. Μίλα του. Πες στον καθένα ξεχωριστά ότι το ξέρεις, και ρώτα τους γιατί δεν σου το είπαν. Άκουσε όμως πολύ προσεκτικά την απάντηση.

_________________
7.

Αγαπητή Α,μπα ήρθε η ώρα να σου αναλύσω κι εγώ το first world problem μου. Έχω που λες μία φίλη, αρκετά καλή, η οποία είναι επιλεκτικά τσιγκούνα. Συγκεκριμένα, όταν βγαίνουμε, δηλαδή στις διακοπές κυρίως σχεδόν καθημερινά (Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι) δεν θα παραγγείλει τίποτα! Έχει δικαιολογίες όπως ότι δεν πίνει πολλά και διάφορα και δεν έχει π.χ κρασί το μαγαζί ή ότι είναι στενά οικονομικά αλλά το ίδιο βράδυ μπορεί να πάει σε άλλο μαγαζί να φάει ή την επόμενη μέρα να πάρει μια χαρά ακριβή μπλούζα. Εγώ από την άλλη θεωρώ ότι όταν πηγαίνουμε σε ένα μαγαζί πρέπει κάτι να πάρουμε δεν μας προσφέρονται δωρεάν ο χώρος, η μουσική και οι καρέκλες. Τις προάλλες καθίσαμε σε ένα μαγαζί οι δυο μας και της λέω (περισσότερο για να δω την αντίδραση) αχ ξέρεις εγώ οδηγώ οπότε δε θέλω να πιω άλλο και γενικά δεν έχω όρεξη για κάτι. Εσύ τι θα πάρεις; Και μου απαντάει αχ ναι κι εγώ δεν πίνω μπύρα και δε θέλω ποτό οπότε ας πάμε καλύτερα να κάτσουμε κάπου έξω. Σηκωνόμαστε φεύγουμε και τελικά καταλήγουμε σε άλλο μαγαζί όπου λέει θα πάρει ένα μικρό κρασί. Αράζουμε που λες κάνα 40 λεπτο, δεν φωνάζει πότε την σερβιτόρα και τελικά επειδή κι εκείνη δεν ήρθε από μόνη της αποφασίσαμε ότι είναι ώρα να πάμε σπίτια μας και φύγαμε. Κάπου εδώ να αναφέρω ότι κατά τα άλλα δε μας λέει πότε να πάμε κάπου έξω να κάτσουμε, απλά πάμε σε μαγαζιά και δεν παραγγέλνει. Ε λοιπόν α,μπα μου εντάξει σοβαρό πρόβλημα δεν είναι, εγώ έτσι κι αλλιώς τις πιο πολλές φορές κάτι θα θέλω να πιω, αλλά τις λίγες που δεν θα θέλω ή όταν αράζουμε με τις ώρες σε μαγαζιά και δεν παίρνει τίποτα νιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο με εκμεταλλεύεται ή ότι το μαγαζί θα μας κοιτάει περίεργα που έχουμε πάρει τόσες ώρες μια μπύρα! Τι θα έλεγες να της πω για να καταλάβει ότι αυτό που κάνει είναι λίγο γυφτιά? Σε φιλώ
- Μιαμπυραπαρακαλώ

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν ξέρω πώς γίνεται να λέτε για κάποιον ότι είναι καλός σας φίλος, να βρίσκετε κάτι που σας ενοχλεί, και να μην σκεφτόσαστε πρώτα να του μιλήσετε. Απλά, να του πείτε αυτά που σκεφτόσαστε. Με λεπτότητα και ευγένεια, αλλά να μιλήσετε. Να επικοινωνήσετε.

Η φίλη σου έχει κάποιο θέμα. Δεν ξέρω τι είναι. Δεν είναι τσιγκουνιά, γιατί λες ότι αλλού ξοδεύει λεφτά. Γιατί δεν της λες πώς φαίνεται στους άλλους αυτό που κάνει; Γιατί δεν την ρωτάς γιατί το κάνει; Γιατί ρωτάς εμένα; Πώς αποκαλείς κάποιον φίλο, όταν δεν έχεις το θάρρος να τον πλησιάσεις;