ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρισκομαι ενα μηνα στην ελλαδα. Επεστρεψα απο πολη του εξωτερικου οπου δουλευα.Επαιρνα πολυ καλα λεφτα ,υπηρχε καλη συνενοηση με τα αφεντικα αλλα δεν υπηρχαν καλοι συνεργατες. Ζουσαμε σε σπιτι ολοι μαζι (εγω με το αγορι μ σσ ξεχωριστο υπνοδωματιο),με κοινο μπανιο,κουζινα κλπ. Υπηρχαν πολλες συγκρουσεις,ολες τις φορες χωρις λογο απλα και μονο επειδη δε με συμπαθουσαν. Και φυσικα δεν συμπαθουσαν μονο εμενα,διοτι στο αγορι μου μιλαγαν πολυ ευγενικα και ομορφα ενω σε εμενα με πολυ επιθετικοτητα .Εγω εκανα τη δουλεια μου και απλα τους αγνοουσα διοτι δεν ξενιτευτηκα να τσακωθω ,αλλα για να δουλεψω . Και παρολο που ειμαι νευρικη κ θα μπορουσα ανετα να τους κανω τη χαρη,μεταμορφωνομαι επισης ανετα σε ενα ατομο αναισθητο και αδιαφορο κυριως απεναντι σε ανθρωπους οπου δε ξερουν να χρησιμοποιουν την εννοια τπυ διαλογου. Συζητησα με το αφεντικο μου τα προβληματα που αντιμετωπιζω και του ζητησα να κανει κατι για ολες αυτες τις συμπεριφορες διοτι ο ανεκτικος κανει μπαμ καποια στιγμη. Ειχε καταντησει ψυχοφθορα τοση εχθρικοτητα απεναντι μου...σε σημειο να ξυπναω να παω στη δουλεια και να το κανω με το ζορι διοτι δεν ηθελα να βλεπω κανεναν. Το αφεντικο φυσικα μου ελεγε πως θα κανει κατι για αυτο κ μ ζητουσε να μην φυγω . Αλλα ολοι κοιτανε να κανουν τη δουλεια τους. Και οι μηνες περνουσαν και δεν αλλαζε τιποτα. Εγω μερα με τη μερα απαιχθανομπυν τα παντα,καποια στιγμη λεω θα επιστρεψω στην Ελλαδα . Δε με ενοιαζαν ουτε τα 1500 ευρω ουτε τιποτα. Ουτε με ενοιαζε που στη χωρα μου θα πειναω. Με ενοιαζε που θα μαι μακρια απο αυτους τους ανθρωπους. Και πριν ενα μηνα αποχωρησα. Στην Ελλαδα πλεον δεν εχω δουλεια. Ειμαι σε μια συνεχη νευρικοτητα θελω να κλεινομαι στον εαυτο μου. Εχω αποκτησει ενα φοβο να δουλεψω καπου διοτι νομιζω πως ολα θα ειναι οπως εκει. Και ισως με εχει σημαδεψει πολυ μεσα μου ολο αυτο που περασα. Η ξενιτια ,η επιθετικοτητα η και bullying αλλιως,η ηλικια μου που εφυγα αρκετα μικρη μακρια . Απλα φοβαμαι... στους γονεις μου δεν ειπα τον πραγματικο λογο,ειπα πως εφυγα με αδεια. Και θελω απλα να ανοιξει η γη να με καταπιει. ειμαι 19 και σιχαινομαι τα παντα. Πιστευω πως τιποτα δε θα βρω καλο μεστη ζωη μου και πως ολες οι αποφασεις που θα παρω απο δω και περα θαναι απλα λαθος.Καταθλιψη;