ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιωθω χαλια στεναχωρημενη δε παει αλλο. Ειμαι 16 και ειμαι σκατα απο παντου. Η φιλη μου την οποια την εμπιστευομαι και αγαπω νομιζω απομακρυνεται. Της εχω δωσει τοσα πολλα ρην αγαπη μου την υπομονη μου την εμπιστοσυνη μου και νιωθω οτι ολα καταρρεουν. Νιωθω οτι δε τα εκτιμα. Οτι μου παει κοντρα επιτηδες. Τι της εχω κανει; υποστηριξη μηδεν σε οτι και να κανω. Ειναι λες και ειμαστε σε δυο αντιπαλα στρατοπεδα μονο που εγω δεν κανω επιθεση ενω αυτη κανει. Με τη μανα μου δε μπορω να βρω ισορροπια μαλωνουμε συνεχεια. Και μπορει να ειναι και δικο μου το φταιξιμο. Αλλα δε δειχνει κατανοηση. Το αγορι που μου αρεσε με αφησε σε χλωρο κλαρι κυριολεκτικα. Και σας το λεω. Δεν υπηρχε λογος να το κανει. Και στενςχωρηθηκα πολυ ρε γαμωτο. Παρα πολυ. Τσατιζομαι που τον βλεπω καθε μερα με αυτο το αερατο στυλακι του ''ποιος ειμαι εγω τωρα''. Και μαθαινω οτι κανει κατι με αλλη. Και η αλλη η ''φιλη'' μου;; που πηγε; βρηκε γκομενο και ξεχασε τη φιλη της που τα ελεγε ολα; ετρεξε στις φιλες της απο το αλλο της σχολειο; και ολοι εχουν βρει το δρομο τους εκτος απο μενα... στον κοινωνικο τομεα. Γιατι στον σχολικο τα παω καλα. Αυτος ο αγωνας μου θα ειναι για μενα. Βαρεθηκα να εξαρτωμαι απο τα κεφια του καθενα. Θα το κανω για μενα. Για να ειμαι καλα εγω. Νιωθω μονη. Αλλα θα το παλεψω.