ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο μικρό παιδί είχα έναν ασυνείδητο τρόπο να παραμένω“ πιστός”  στην πατρική  οικογένεια Μέσα στην γεμάτη ένταση και συγκρούσεις οικογένεια που μεγάλωνα είχα τη θέση του καλού παιδιού που ανταποκρινόταν στις επιθυμίες  των άλλων ( αδέλφια – γονείς) και αγνοούσα τις δικές μου  ανάγκες και επιθυμίες  Με αυτή την συμπεριφορά ένιωθα εξαρτημένος, απαραίτητος  και ανήμπορος να ξεφύγω απο την οικογένεια.Υποτιμούσα τον εαυτό μου  και έστρεφα τα αρνητικά συναισθήματα εναντίον μου, παρουσιάζοντας μια θλιμένη εικόνα που ουσιαστικά εκπροσωπούσε και το συναισθηματικό κλίμα που βίωναν όλοι στο σπίτι. Με τα χρόνια αδυνατούσα να διαφοροποιηθώ από τον οικείο ρόλο που είχα δομήσει με την «υποστήριξη» και των άλλων μέσα στο σπίτι.  Να τονίσω ότι ήμουν παιδί «σαντουιτς» το μεσαίο  ανάμεσα σε ένα μεγαλύτερο και μικρότερο.  Με τα χρόνια κατάλαβα οτι ήμουν αυτό που λένε «γονεοποιημένο» παιδί αφούσε κάθε ένταση και συγκρουσή αναλάβμανα  την ευθύνη ακόμη και για τη συναισθηματική υγεία των υπολοίπων μελών της οικογένειαςΑποτελώντας το ίδιο μια φιγούρα προσκόλλησης για όλους μέσα σε στρεσσογόνες συνθήκες που βιώναμε συχνά. Η ταυτότητά μου ήταν όλα τα χρόνια συνδεδεμένη με το να είναι ένα γονεϊκό παιδί Με διάφορους τρόπους και λόγους ήμουν αυτός που αναλάμβανε μετά απο καυγάδες γονέων την συναισθηματική φροντίδα των ίδιων και μεγαλώνοντας τις λειτουργικές ευθύνες ( χρήματα απο εργασία στην εφηβία για την συντήρηση οικογένειας)Την εποχή εκείνη νόμιζα ότι  όλες αυτές ευθύνες νόμιζα ότι ήταν φυσιολογικές και αναγκαίες, τώρα καταλαβαίνω ότι ήταν  υπερβολικές για την συναισθηματική και ψυχική μου αντοχή ..Καταπονούσα τον ήδη ( ιδιοσυγκρασία) ευαίσθητο ψυχισμό Ο ρόλος του στηρίγματος είχε εγγράφει στην ταυτοτητα μου δεν μπορούσα, ούτε και μ αφηναν οι άλλοι να ξεφύγω απο αυτόν. Τελικά αναγκαζόμουν  να συνεχίζω με τα χρόνια  να παρέχω  φροντίδα μέσα από το συναίσθημα ενοχής που είχα αναπτύξει. Εμφανίζα  δυσκολία να θέτω μέσα και έξω απο την οικογένεια ( παρέες, εργασία) στα όρια και στο να καθορίζωγια το πόσα πράγμ ατα ήμουν υπεύθυνος κάνοντας συχνά πολύ περισσότερα από εκείνα που μου αναλογούσανίκυ Ημουν το καλό και υπάκουο παιδί στην πατρική  οικογένεια που προσπαθούσε να διατηρήσω  τις ισορροπίεςτου οικογενειακού «οικοδομήματος» ενώ ταυτόχρονα περνούσε απαρατήρητος χωρίς να φροντίζω για τις προσωπικές ανάγκες και επιθυμίες μου. Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι ακολούθουσα αυτη την στάση προκειμένου να ξανακερδίσω ή να διατηρήσω  τηνΑίσθηση της ασφάλειας σε ένα περιβάλλον με έντονες δυσκολίες στη σχέση των γονέων ,  φαίνεται.Η ανασφάλεια που ένιωθα ( αισθήματα ντροπής, φόβου εγκατάλειψης, σωματικής καταπόνησεις )  ήταν εκείνη που προκαλούσε την έκθεση μου  στα συναισθήματα των γονέων μου αυξάνοντας τις προσπάθειές μου να εμπλακώ στις  γονεϊκές συγκρούσεις ώστε να ελέγξουν αυτά τα συναισθήματα ( οργή και θυμό ) και τιςΣυμπεριφορές ( ξυλοδαρμό) των γονέων προτού οι συγκρούσεις κλιμακωθούν και καταλήξουν σεΣοβαρότερες και αρνητικές συνέπειες για όλη την οικογένεια. Γράφω και παράλληλα αναβιώνω ψυχικα και σωματικά τον τρόμο και φόβο που κυριαρχούσε μέσα μου εκείνες τις στιγμές. Το κακό είναι ότι δεν υπήρχε ένα τέλος σ΄ολο αυτο το μαρτύριο, το βίωνες ξανά και ξανά , λές και είχε έρθει σε τουτο τον κόσμο για να πονάς. ΟΙ γονείς ανευθυνοι, εγωιστές, θύματα και οι ιδιοι η θύτες δεν έπρεπε να διαιωνίζουν αυτό το φαυλό κυκλό βίας, τρόμο και θλίψης. Αλλα αδύναμοι και αυτοί ζούσαν σε μια προβληματική εξαρτητική συναισθηματική σχέση που δεν μπορούσαν να ξεφύγουν οι ιδιοι μα δεν είχε και διαφυγη για εμάς που δεν το διαλέξαμε. Η ατομικότητά μου συμβιβάζονταν για χάρη της αίσθησης του«μαζί»  και των αναγκών της συναισθηματικής εγγύτητας,  της αποδοχής  και της επιδοκιμασίας ( οικογένειας) Κάθε φορά που επιχειρούσα να ξεφύγω απο το καταθλητικό περιβάλλον της οικογένειας ( κατασκήνωση, εκδρομές , σπίτια φίλων) συναντούσα κυρίως θυμο και οργή μητέρας που με γέμιζε ενοχή και ντροπή. Καλαβαίνω ότι με είχε σαν στήριγμα συναισθηματικό αλλά και σαν μια προοπτική και ελπίδα μελλοντικής υποστήριξης. Ήταν και αυτή ένα μικρό στερημένο παιδί που με φορτώνε με προσδοκίεςΤέτοιες που όταν δεν μπορούσα να ανταποκριθώ ( οικονομική δυνατότητα, εργασιακα΄),  τότε γίνεται ο στόχος του θυμου της, γιατί θύμιζα τον πατέρας της και αργότερα τον αντρα της ( πατερα μου) Πότε αισθανόμουν υποστήριξη και φροντίδα και άλλοτε απόρριψη και θυμό. Το ίδιο φυσικά σ΄ενα βαθμό και ο πατέρας μου όταν με θυμόνταν με  επέκρινε και αποδοκίμαζε για όποια αδυναμία παρουσίαζα, παραβλέποντας όμως τις δικές του ευθύνες για την συμπεριφορά μου. Τωρα ξέρω ότι αυτό μου είχαν διδαχθεί σαν παιδιά εφάρμοζαν. Έπαιρνα αντιφατικά και μπερδεμένα μηνυματα, που μου προκαλούσαν αγωνία και αγχος. Τα συναισθήματα αυτά ακομή και όταν τα είχα αντιληφθεί δυσκολεύομουν να τα εκφράσω ακόμη καιΤο θυμό μου η να κάνω οτιδήποτε που προκαλούσε ”ανατάραχη σε μια σχέση Έτσι γινόμουν ευάλωτος σε αίσθηματα παθητικότητας, χαμηλή αυτοεκτίμηση, ντροπή,  υπερβολική ενοχή, Γενικευμένη ανησυχία ,  κοινωνική απόσυρση,  ψυχοσωματικά συμπτώματα. Το χειρότερο ήταν ότι δεν  αναγνωρίζα τις δικές μου  ανάγκες και εξιδανικεύα τους άλλους υποτιμώνταςΤον εαυτό μου. Ότι με έμαθαν δηλαδή στην οικογενεία μου και το έκανα και εγώ σταθερό και ακαμπτο μοτίβο συμπεριφορας και σκέψης. Συχνά εξέφραζα  αισθηματα και σκέψεις ενοχής αναξιότητας ανεπάρκειας για αποτυχίες ή λάθη, γινόμουν ανίκανοςνα εκτιμήσω ρεαλιστικά την απόδοσή μου  στις καθημερινές υποχρεώσεις και με ακολουθούσε και μια ελλειψη αυθορμητισμού και αναποτελεσματική,επίλυση των συγκρούσεων μου. Σήμερα κάνω προσπάθειά ( έχει δυσκολίες και θέλει αντοχή και βοήθεια) να συναντώ ανθρώπους που με αλληλοεπιδραση  να βρισκουμε   αμοιβαία υποστήριξη και επιβεβαίωση. Όπως τα έγραψα,  τα αισθανόμουν ακόμη και σήμερα  τα επώδυνα συναισθήματα.