ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αναλογιζόμενη τα ζητήματα διαπροσωπικών σχέσεων, παρατηρώ ότι είναι σύνηθες, εντός μιας σχέσης ή με τη λήξη αυτής, να στεκόμαστε στην πορεία και τη συμπεριφορά του "άλλου", ακόμα και στην περίπτωση της υπερανάλυσης και του επαναπροσδιορισμού στοιχείων του Εγώ μας. Σαφώς και οι βιωματικές σχέσεις, η ανάγκη και η διάθεσή μας να υπάρχουμε σε αυτές ενεργοποιούν τέτοιες τάσεις. Σαφώς και εμείς, ως κοινωνοί τους, παραμένουμε υποκειμενικοί. Μήπως όμως οι "τάσεις" αυτές γίνονται βολικές "στάσεις" ζωής; Και, εάν γίνονται όντως στάσεις, γιατί διαφοροποιούνται σε κάθε νέα εκκίνηση; Μήπως, εν τέλει, αυτοί οι "άλλοι" είμαστε εμείς οι ίδιοι...;;;