ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε λίγους μήνες έχουμε την εκταφή της μαμάς μου, την οποία αγαπούσα τρομερά. Την χάσαμε νεότατη και υγιέστατη λόγω ανακοπής, όταν ήμουν 24 ετών, εντελώς ξαφνικά πριν κάποια χρόνια, γεγονός που δεν το έχω αποδεχτεί και ακόμη γίνομαι ράκος ορισμένες φορές. Δεν το πιστεύω κι ούτε θα το πιστέψω ποτέ ότι έχει φύγει από κοντά μας. Έπρεπε μέσα σε ένα βράδυ να γίνω η γυναίκα της οικογένειας για να στηρίξω έναν καταρρακωμένο μπαμπά κι έναν μικρότερο αδερφό, και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσω μετά από 3 ημέρες έναν κομπλεξικό εργοδότη που ενώ ήξερε, με φόρτωνε έξτρα δουλειά στο σπίτι πριν καν περάσουν δέκα μέρες. Εύχομαι να μη το ζήσει κανείς αυτό το πράγμα. Ευτυχώς είχα στο πλευρό μου και τον τότε σύντροφο και πλέον άντρα μου. Το θέμα μου είναι πως ΔΕΝ αντέχω να πάω στην εκταφή... Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να ηρεμήσω κι ότι θα τρελαθώ αν αντικρίσω αυτή την εικόνα... Αφού όταν τη χάσαμε έπαψα να τρώω,από φυσιολογική έγινα λιποβαρής, έκανα μήνες να κοιμηθώ από τους εφιάλτες και έφτασα σε σημείο να συνεργαστώ με ειδικό για να μπορώ τουλάχιστον να κοιμάμαι. Αλλά ο αδερφός μου βρίσκεται σε άλλη πόλη και επειδή πιθανόν λόγω εργασίας να μη μπορεί να έρθει, πως να αφήσω τον μπαμπά μόνο του... Σας μιλώ ειλικρινά.. Επειδή γλίτωσα την κατάθλιψη παρατρίχα στην απώλεια...εδώ δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.Έχετε έρθει σε ανάλογη θέση; Πως το χειριστήκατε;Μια γνώμη θα την εκτιμούσα... σας ευχαριστώ...