ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξαναείδα χτες μετά από δεκαπέντε χρόνια το ονειρικό έπος του Λιντς '' οδός μαλχόλαντ''. Αρχικά να πω ότι έχω την αφίσα της ταινίας πάνω από το κρεβάτι μου κολλημένη, αυτή την υπέροχη αφίσα της ταινίας με τις δύο μορφές των πρωταγωνιστριών, η μία αριστερά, η άλλη δεξιά, και στη μέση να δεσπόζει το Χόλιγουντ, σκοτεινό και μυστηριώδες. Την είχα αγοράσει από ένα μαγαζί στην Ακαδημίας που πουλούσε κινηματογραφικές και μουσικές φιγούρες και κινηματογραφικές αφίσες και που δυστυχώς αυτό το μαγαζί το υπέροχο έχει κλείσει εδώ και κάποια χρόνια.Έχω και την ταινία σε DVD, αλλά πήγα και την είδα σε προβολή που έγινε σε έναν συγκεκριμένο χώρο.Συνολικά την ταινία την έχω δει τρεις φορές.Μία φορά όταν βγήκε στις αίθουσες τις ελληνικές το 2002, όταν ήμουν δεκαοχτώ χρονών, μετά από κάποια χρόνια σπίτι μου σε DVD και άλλη μία φορά χτες. Και ξαναεντυπωσιάστηκα. Ο Λιντς είναι μάγος της εικόνας, οι εικόνες που φτιάχνει στο σύνολο της φιλμογραφίας του είναι εθιστικές.Καλά, μέρος των θεατών πίσω μου έψαχνε να βρει την υπόθεση ή κάποιοι γελούσαν σε μη κωμικές σκηνές ή σε πράγματα που δεν κατανοούσαν, το συνηθίζουν αρκετοί, δεν μου κάνει πλέον εντύπωση.Αυτό που θέλω να πω στην εξομολόγησή μου είναι ΠΟΣΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ είναι αυτή η ταινία. Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα. Την πρώτη φορά που την είδα στο σινεμά πριν δεκαπέντε χρόνια, μου είχε κάνει εντύπωση, τα 'χασα, με ψιλοτρόμαξε το αλλόκοτο της ιστορίας και σίγουρα όμως την αγάπησα.Χτες, την λάτρεψα ατελείωτα, εδραιώθηκε μέσα μου η πεποίθηση που είχα μέσα στα χρόνια που πέρασαν πως είναι η πιο καυστική σάτιρα για το Χόλιγουντ που θα μπορούσε κάποιος να κάνει στη σύγχρονη φιλμογραφία, από το 2000 τουλάχιστον και μετά σίγουρα. Για τον Λιντς είναι σαφές πως το Λος Άντζελες και το Χόλιγουντ είναι το μέρος όπου πεθαίνουν τα όνειρα. Και σε βυθίζει με εικόνες απίστευτης οπτικής μέθης και παραισθήσεων σε αυτόν τον κόσμο, μέχρι να καταλήξει στο φυσικά unhappy και σκοτεινό end που επιφυλάσσει στην πρωταγωνίστρία του, την Diane, που ερμηνεύει υπέροχα η Ναόμι Γουότς. Το σάουντρακ της ταινίας είναι επίσης εξαιρετικό. Και το παιχνίδι με τις παράλληλες ταυτότητες που ενορχηστρώνει με απίστευτη μαεστρία ο μάγος της εικόνας που λέγεται Ντέιβιντ Λιντς και που κάθε ταινία του είναι ένα κινηματογραφικό διαμάντι.Στο τέλος βλέπουμε τον καου-μπόι να λέει στην Νταϊάν ''girl, it's time to wake up''. Είναι λοιπόν όλα ένα όνειρο της κοπέλας; Δεν ήθελε ποτέ να γίνει σταρ; Είναι η Καμίλα το επιτυχημένο alter ego της που τελικά τα κατάφερε στο Χόλιγουντ; Είναι το μπλε κουτί το μέρος όπου κατοικούν τα όνειρα; Ή μήπως πρόκειται για μια.. τραγική ιστορία εκδίκησης και φιλίας όπου η Καμίλα όντως παραγκώνισε τη φίλη της τη Νταϊάν, τα έφτιαξε με το σκηνοθέτη, πήρε τον ρόλο στην ταινία που εκείνος έφτιαχνε, κι έτσι εκείνη έμεινε να θρηνεί για τα χαμένα της όνειρα και να ψάχνει να εκδικηθεί τη φίλη της με τον...ακραίο τρόπο που βλέπουμε στην προ-προτελευταία σκηνή; Ή μήπως δεν έκανε τίποτα απ' όλα αυτά κι απλά κλείστηκε στο σπίτι της και έγραψε την τελευταία τραγική πράξη του δράματος που βλέπουμε στην προτελευταία σκηνή; Αυτές είναι μερικές σκέψεις μου. Μπορείς να κάνεις τόσες σκέψεις βλέποντας αυτή τη θαυμάσια ταινία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για τον Λιντς το Χόλιγουντ είναι το μέρος όπου πεθαίνουν τα όνειρα. Σκληρό και αδιαπραγμάτευτο.Σιλέντσιο...