ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπήρχε μία εποχή που η λέξη "κατάθλιψη" δεν υπήρχε, ήταν άγνωστη και ο κόσμος ήταν καλύτερος. Όταν εμφανίστηκε και άρχισε να συζητιέται παντού, στις εφημερίδες, στα κανάλια, στα ραδιόφωνα, στις μεταξύ των ανθρώπων συζητήσεις, όλοι γίνανε καταθλιπτικοί και ο κόσμος έγινε πράγματι χειρότερος. Έδωσαν όνομα και ιδιότητες σε κάτι που άλλοτε πέρναγε απαρατήρητο ακόμα και από τους ίδιους τους ανθρώπους που σήμερα πάσχουν και ταλαιπωρούνται απο αυτό.Παλιά έλεγες..."δεν είμαι καλά", και σου έλεγαν..."έλα, πάμε μια βόλτα και θα δεις που θα περάσει". Και πράγματι περνούσε, αν όχι την ίδια μέρα, την επόμενη ή την μεθεπόμενη γιατί δεν υπήρχε η "κατάθλιψη". Σήμερα βλέπεις και ακούς παντού τη λέξη "κατάθλιψη", ότι και να σου πουν, ότι και να σου κάνουν δεν θα γίνεις με τίποτα καλά γιατί ξέρεις τι έχεις και δεν γιατρεύεται με μιά βόλτα. Έχεις κατάθλιψη. Εμμένεις σε αυτό και στο τέλος πράγματι το παθαίνεις. Το αναγνωρίζω δηλαδή ότι πράγματι υπάρχει, αλλά δεν υπήρχε πάντα, σίγουρα όχι σε αυτόν τον βαθμό. Κατασκευάστηκε.Όταν είσαι νέος, εκεί από τα 10-11 μέχρι τα 17-18, ανάλογα αν είσαι κορίτσι ή αγόρι, δεν έχεις κατάθλιψη, έχεις εφηβεία που είναι μία δύσκολη περίοδος. Από τα 18 ως τα 22 περίπου χρόνια είναι η μετεφηβική ηλικία. Μπορεί να χάσεις φίλους γιατί ο χαρακτήρας και οι απόψεις σου, ο τρόπος ζωής, αρχίζουν να κατασταλάζουν ή γιατί απλά ο καθένας παίρνει τον δρόμο του σ' αυτή τη ζωή. Δεν έχεις κατάθλιψη, είναι μια δύσκολη περίοδος που καλείσαι να πάρεις αποφάσεις και να κάνεις επιλογές μέσα από ένα πολύ κακοφτιαγμένο σύστημα που δεν διευκολύνει καθόλου τα πράγματα. Από τα 22 και πάνω έχεις τα προβλήματα της επιβίωσης, εφορία, τέλη κυκλοφορίας, ΔΕΗ, ΕΝΦΙΑ, ΟΤΕ, ασφάλεια, νοίκι, ένσημα, ΤΕΒΕ, ΜΕΒΕ ... ... ... και στην Ελλάδα του σήμερα δεν σε σώζει τίποτα! (αυτά πρέπει να καταλάβουν τα νέα παιδιά και να ζήσουν τη ζωή τους με γέλιο όσο προλαβαίνουν).Δεν υπήρχαν ούτε ψυχολόγοι, δηλαδή υπήρχαν αλλά όχι αυτό το πράγμα που συμβαίνει σήμερα και περιέργως ο κόσμος ήταν πάλι καλύτερος. Οι άνθρωποι έκαναν πλάκα και γελούσαν, συγχωρούσαν, ήταν ακομπλεξάριστοι και δεν ήταν μικρόψυχοι, δεν παρεξηγούνταν για ψύλλου πήδημα, ούτε έψαχναν ευκαιρία για να πουν πως είναι και αυτοί "θύματα μπούλινγκ". Ήταν πιό απελευθερωμένοι όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο. Σήμερα είμαστε "φιλελεύθεροι", νοιαζόμαστε διαρκώς για τα δικαιώματα του ενός και του άλλου, αλλά ξεχνάμε τελικά τα δικά μας. Το δικαίωμα δηλαδή να ζήσουμε πραγματικά, χωρίς μάνιουαλ, χωρίς λίστα με νόμους και κανόνες. Είμαστε αστυφύλακες της "πολιτικής ορθότητας" που ψάχνουν διαρκώς πίσω και μέσα από τις λέξεις με έναν μεγεθυντικό φακό να βρούμε παραβάτη και να τον δικάσουμε. Έχουμε κάνει τη ζωή μας πολύ δύσκολη.Ας σταματήσουμε για λίγο να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας και να σκαλίζουμε διαρκώς τα μέσα μας και ας γυρίσουμε το βλέμμα μας στις πραγματικά δύσκολες περιπτώσεις της ζωής. Ίσως τότε εκτιμήσουμε τη δική μας ασύγκριτα καλύτερη κατάσταση. Προ ημερών χάσαμε ένα αγγελούδι, τη μικρή Ευαγγελία που ήταν 8 μονάχα χρονών. Δυστυχώς σαν την Ευαγγελία υπάρχουν πολλά παιδιά αλλά και μεγάλοι. Η ίδια όμως και οι γονείς της προσπάθησαν μέχρι τέλους και αυτό θα πρέπει να μας γίνει μάθημα. Ας προσπαθήσουμε και εμείς, ας γίνουμε οι καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε ώστε μία μέρα να βρούμε λύσεις και να μην συμβαίνουν αυτά. Αν δεν μπορούμε οι ίδιοι να γίνουμε επιστήμονες (που μπορούμε), ας γίνουμε αυτοί που θα τους στηρίζουν με κάθε τρόπο για να πάμε μπροστά. Από εδώ που γράφω μόλις βγήκε ο λαμπρός ήλιος, θα ετοιμαστώ και θα πάω έναν περίπατο, καλημέρα :)