- Γιατί μου το κάνετε αυτό??
- Για να μάθεις καλύτερα αγγλικά, να εξασκηθείς, γι'αυτό!
Φοβάμαι να περιγράψω πόσο ενοχλητικά για τ' αυτιά τους διαμαρτυρήθηκα, πόσο τσίριξα, πόσο έκλαψα.. "Τουλάχιστον μη μείνω μήνα, κάντε το 15ήμερο...σας παρακαλώ!!
Δε γινόταν... μπήκα στο αεροπλάνο, έφτασα Αγγλία. .έφτασα και στο κολλέγιο.
Ήταν τρελή η λαχτάρα μου για κείνο το καλοκαίρι, θα γινόμουν 15 και η παρέα των διακοπών θα με υπολόγιζε περισσότερο, οι γονείς μου θα ΄ταν ελαστικότεροι να γυρίζω και μισή ωρίτσα αργότερα.. ποια Αγγλία;;
Μόνο όταν κατέβηκα απ' το minibus μέσα στο προαύλιο του κολλεγίου κοίταξα γύρω μου - η μουντάδα και το κρύο με είχαν αγκυλώσει ήδη από το αεροδρόμιο και τα μάτια μου τα εξωτερικά αρνούνταν να λειτουργήσουν, τα εσωτερικά έπαιζαν πλάνα απανωτά από την παρέα των διακοπών και τη ζεστή θάλασσα...
Άρχισαν τα μαθήματα και μαζί μ' αυτά κι εγώ να αναθεωρώ. 15 πιτσιρίκια από όλη την Ευρώπη και οι "καθηγητές" μας παιδιά μέχρι 25 χρονών, οι καθηγητές πιο σκανταλιάρηδες απ' τους μαθητές, άρχισα να τρελαίνομαι από χαρά, ήμουν αρκετά "κλειστή" επικοινωνιακά, συνειδητοποίησα το μέγεθος της θέρμης που κρύβει η αγνή ανθρώπινη εφηβική επαφή, τα αστεία, 15 υπερχαρούμενοι τουρίστες όλο περιέργεια και χαμόγελα! Ξέχασα το επώδυνο οικογενειακό περιβάλλον, το ξύλο, την αυστηρότητα.. ακόμα και την παρέα του καλοκαιριού!
Το παιχνίδι με τον αναπτήρα ήταν το αγαπημένο του καθηγητή Mike, έκανε κουλές ερωτήσεις στον καθένα μας και μετά εσύ έδινες τον αναπτήρα στο/η συμμαθητή/τρια που αντιστοιχούσε η απάντηση - τρέλα ο άνθρωπος λέμε, παίζαμε όλη η τάξη για να γελάει αυτός, οι υπόλοιποι στο σκοτάδι για την ερώτηση...αλλά του το συγχωρούσαμε γιατί ήταν θεοπάλαβος -ένα βράδυ είχε ντυθεί Take That...το συγκρότημα, ναι μιλάμε για το '96 η ιστορία.
"So..who would you choose to see naked among your fellow classmates??", με ρώτησε, ντομάτα εγώ. Άλλα ήθη τοτε, τα'παμε, ήμουνα και κλειστή από μόνη μου οπότε.. ντομάτα. Σίγουρη ότι ποτέ δεν αποκαλύπτει την απάντηση, άρχισα να ρίχνω τις ματιές μου. Μετά από κάποια "όχι"..να'τος! Ούτε που τον είχα προσέξει πιο πριν, δεν είχαμε όλα τα μαθήματα μαζί. Τον πλησιάζω, του τον δίνω, η περιέργεια είχε μπουκώσει την τάξη.. "she wants to see you naked woohoo!!!"..είπε ο τρελάρας και πέθανα από ντροπή. Ρομποτικά έκατσα στο θρανίο μου υπό τα χάχανα των συμμαθητών σκεφτόμενη αφενός το "να πώς καταφέρνει κάποιος να γίνει πανευρωπαϊκά ρεζίλι", αφετέρου πού κοιμάται ο Mike να πάω μετά τις 12 που κλείνουν τα φώτα να του πετάω χαλίκια να μη σταυρώσει ύπνο!
Με πλησίασε στο διάλειμμα, δεν κουνήθηκα, τον κοίταξα. (Μου έδωσα συγχαρητήρια για το γούστο μου), του μίλησα. Μου ξαναμίλησε στο εστιατόριο, είδα που καθόταν το βράδυ στη συναυλία, με καληνύχτισε.
Το βράδυ με ξύπνησε η Ράνια, κοιμόμασταν αντικρυστά, "ξύπνα είναι ο Φραντσέκσκο, σήκω στο παράθυρο", ήταν ο Φραντσέσκο με χαλίκια ακόμα στα χέρια του, τα πρώτα που 'χε πετάξει ξύπνησαν τη Ράνια, "please wake Elli up" και σαν τη Ραπουνζέλ με την τύχη του Γκαστόνε χαμογελούσα δείχνοντας όλα μου τα δόντια και η ταινία ξεκίνησε κάπως έτσι.
Έκλειναν τα φώτα και την έστηνα καραούλι να πάνε όλοι για ύπνο, έτρεχα σφαίρα το διάδρομο και κατέβαινα τη σκαλίτσα υπηρεσίας στο πίσω μέρος του κτιρίου, πίσσα κατράμι από τα δέντρα και δεν έβλεπα ούτε σκαλοπάτι, ο Φραντσέσκο ήταν πάντα από πριν εκεί, 2 -3 σκαλιά πριν τελειώσει η σκαλίτσα ψιθύριζε "now jump" κι έπεφτα στο μαύρο σκοτάδι και πάντα μ' έπιανε! Στην αγκαλιά μέχρι τη λίμνη και το παγκάκι και κουβέντα ως το πρωί, κουβέντα όλη στα μάτια, καθόλου κάτω ούτε γύρω, μαγεία, ταινία, δεν ξέρω...
Δεν τον άφηνα να με φιλήσει, τα μάτια μου έκαιγαν, το σώμα μου επίσης, θες από τις καταβολές μου ή τις εικόνες μου.. τον κρατουσα σε απόσταση. Ευτυχώς τα μάτια μιλάνε άλλη γλώσσα όμως.
Εγώ, παράλληλα, πάντα πιστή στην εγκράτειά μου, ένα βράδυ κλαίγανε όλοι μαζί οι Ιταλοί που δεν πήραν το μουντιάλ, άφωνη από τη σημασία της μπάλας εγώ, δεν τον πήρα αγκαλιά, δεν είπα "έλα, δεν πειράζει". Πήγα και του αγόρασα όμως 2 snickers (!!!!...).Ευτυχώς, τα μάτια μου έκαιγαν πάντα.
Εκδρομές, του τραγουδούσα, με είχε ακούσει κρυφά μια μέρα και του 'χα θυμώσει αλλά έκανε τόσα παρακάλια που τον συγχώρεσα και μετά 3-3 τα τραγούδια στον Φραντσέσκο. Ζήλευα καμιά φορά κιόλας, τον πλησίαζαν αρκετές, ήταν μια γλύκα ο άνθρωπος!! Βέβαια κι αυτός είχε τρίξει τα δόντια στο Μάουρο, αυτός άμα έβλεπε φούστα του σάλευε κάπως, αλήθεια λέω, άλλαζε το βλέμμα του - τις φορούσα κι εγώ συχνά κι είχε τύχει να μου πετάει διάφορα, τ' άκουσε ο άλλος, τσακώθηκε - εκεί να δεις φωνή!
Τέλειωσε ο μήνας, έφτασε η μέρα που θα φεύγαμε. Πρώτοι εμείς, μετά αυτοί. Προπονημένη απο μέρες, σήκωσα το βαλίτσα με τα ροδάκια και ξεκίνησα για το minibus. Ο Φραντσέσκο εκεί, είχε ήδη βουρκώσει, εγώ τίποτα."Άσε παιδάκι μου τη βαλίτσα κάτω να χαιρετήσεις τον άνθρωπο, λες κι έχεις καταπιεί μπαστούνι", σχόλιο Ράνιας και πιο εύστοχο δε γινόταν.
"We 're gonna be ok Francesco, έλα, we 'll write each other, we 'll call each other..." και σα να μην έφτανε του έκανα "πατ -πατ ΚΑΙ στην πλάτη, πόσο _ _ _ _ _δηλαδή?? Ice queen, ο άνθρωπος, απορώ πώς, συνέχιζε να μ' αγκαλιάζει, να με σφίγγει...ωχ Θεέ μου.
Με το απίστευτο αυτό συναίσθημα πληρότητας και εσωτερικών συγχαρικιών που αντιμετώπισα ώριμα και ψύχραιμα την κατάσταση, χαλάρωσα την αγκαλιά, σήκωσα το βαλιτσάκι μου, ανέβηκα στο λεωφορείο κι έκατσα στο παράθυρο -αυτός, ακριβώς από κάτω. Τα χεράκια να χαιρετάνε ρυθμικά, τα μάτια να καίνε να βγάζουν λάβα αλλά τα χεράκια ρυθμικά...
Και μπαίνει το κλειδί στη μίζα - και αρχίζει η σούστα η γνωστή. Αλλά κάθε πάνω - κάτω γκρεμιζόμουν, όλη η αναπνοή έβγαινε από την καρδιά μου, δεν ανέπνεα από αλλού, μια βαριοπούλα μέσα μου γκρέμιζε μέχρι να μη μείνει τίποτα όρθι!! Τρελάθηκα, σηκώθηκα, σάλταρα τη διπλανή,
"open the door now just open the door now now ΝOW ARE YOU DEAF!!!!"
Έτρεχα σα να με κυνηγάνε δέκα "Φραντσέσκοοοο!!!! I love you tooooooooo!!! ΦΡΑΝΤΣΈΣΚΟΟΟΟ!!!! "
Με άκουσε, με είδε!!!
"I KNOW ELLIIIII!!!"...μ' έφτασε με σκέπασε, έλιωσα, ποια αγκαλιά, ποιο τρεχαλητό, χάθηκα, εξατμίστηκα, ενώθηκα χωρίς να ενωθώ...
Να 'σαι καλά άνθρωπέ μου. Όπου και να 'σαι...να 'σαι καλά!!!
