Τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο τα παρουσιάζεις. Το ότι έχεις συνειδητοποιήσει την κατάστασή και τα θέλω σου, είναι το πρώτο βήμα. Το ότι αποφεύγεις να κάνεις κάτι, απλά δείχνει ότι είσαι αναβλητική και ότι δεν θέλεις να ξεβολευτείς.Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε με το χρόνο που μας έχει δοθεί. Απλά μη φοβάσαι να προσπαθήσεις για όσα ονειρεύεσαι. Τίποτα δεν αποκτιέται εύκολα ξέρεις. Δεν θα 'χε γούστο αν ήταν έτσι. Αν όμως έχεις όνειρα και δεν τα κυνηγάς ή αν τ' αφήνεις για μετά, να ξέρεις ότι αργότερα θα γίνουν βάρος που θα το κουβαλάς μαζί σου. Ή θα προσποιείσαι ότι είσαι χαρούμενη, για να μην παραδεχτείς ότι κάποτε δεν τόλμησες και δεν κόπιασες αρκετά.
21.10.2017 | 13:47
φοβαμαι που μεγαλωνω
Φοβαμαι που νιωθω πως δεν μπορω να αντιμετωπισω τιποτα μονη, ειμαι 27 και δεν μπορω να το χωνεψω. Δυστυχως ειμαι φοβερα τεμπελα και ατομο καλομαθημενο σε μονιμη συναναστροφη με φιλους. Δεν λεω ποτε οχι γιατι δεν μπορω να στερηθω τη χαρα που μου προσφερει η συναναστροφη με αλλους. Οποτε εχω υποχρεωση διαβασματος παει σε δευτερη μοιρα, ενα πτυχιο πηρα ολο κι ολο και προφανως δεν μπορω να το εφαρμοσω στην Ελλαδα.Δουλευω σε κατι ασχετο, με ελαχιστα χρηματα και νιωθω οτι λογω της κακομαθησιας μου θα λεγα στη καλοπεραση δεν θα κανω ποτε τιποτα.Ζηλευω τοσο μια δευτερη μου ξαδερφη που εχει κανει τοσες σπουδες και ζει με το αγορι της. Το παλευει και τρεχει απ το πρωι μεχρι το βραδυ και μπορει και συντηρειται ανετα. Εγω νιωθω αναπηρη. Νιωθω τοσο μειωνεκτικα και μπροστα της και στο αγορι της.Το βραδυ εχω κανονισει να βγω, και σκεφτομαι μονο αυτο, ειναι το μονο που με χαροποιει. Ενω το διαβασμα καραδοκει. Με τρελαινει η ιδεα οτι θα μεινω στο δρομο αν συνεχισω ετσι. Με το που θα πρεπει να αναλαβω κατι σοβαρο, οταν ο πατερας μου φυγει απ τη ζωη (γιατι η μαμα μου δεν ζει), νιωθω οτι θα πεθανω.Τα τραγικοποιω ολα τοσο πολυ στο κεφαλι μου γαμωτο! Ανημπορη νιωθω και δεν ειμαι ουτε 30. ΦΟΒΑΜΑΙ
5
