Όλοι όσοι αγαπάμε τους γονείς μας το φοβόμαστε αυτό. Γενικά πάντως, απλώς αναγκαζόμαστε να προσαρμοστούμε στις συνθήκες. Υπάρχει και το ρητό "Ανάγκα και θεοί πείθονται. Επεισή δεν υπάρχει επιλογή. Όλοι αναγκαζόμαστε κάποια στιγμή. Επίσης συμφωνώ και με τον/την/το Λεμόνι (το) :) Gambate! Που λένε και στην Ιαπωνία. Βάλε τα δυνατά σου και προσπάθησε να μην αφήνεσαι τόσο πολύ. Αναγκαστικά στην αρχή, με γκρίνια ή με δυσαρέσκεια, όμως να το κάνεις. Μόλις περάσει λίγο διάστημα γίνει λίγο πιο εύκολο.
21.10.2017 | 18:29
Όταν δεν είμαι καλά
Στρέφομαι στο να διαβάσω αυτή τη στήλη. Μου δίνει ένα χαμόγελο, ιδιαίτερα όταν μου απαντάνε σε αυτά που γράφω άνθρωποι που με νιώθουν. Γιατί βλέπω οτι υπάρχουν κι άλλοι σαν και μένα. Μα ο φόβος της μοναξιάς, και δεν εννοώ φίλους κλπ. Μιλάω για τη βασικη και πρωταρχικη έννοια. Είμαι μοναχοπαίδι και ο μπαμπάς μου έχει σοβαρότατα θέματα υγειας. Επισης είμαστε μονογονεικη οικογένεια. Κυρίως είμαι άτομο που αφήνεται υπερβολικά, εκ φύσεως. Ειμαι 27. Χωρίς μόνιμη δουλειά. Νιώθω ταχυκαρδία και που το γράφω. Φοβάμαι οτι θα μείνω μόνη. Δεν έχει νόημα η ζωή μου. δεν είμαι υπεύθυνη, δεν είμαι ώριμη. Φοβάμαι. Νιωθω οτι όλα είναι σκατά. Όλα. Δεν μπορώ να καραλαβω πως αντιμετωπίζεται αυτό.
2
