Και μετά απορώ που καμία φορά ζητάω να μου πούνε πού βρίσκεται κάποιος δρόμος με το αμάξι, με κοιτάζουν λες και είμαι ο Φρέντυ Κρούγκερ...
22.10.2017 | 00:03
Άγνωστος
Πριν απο λιγο με σταματησε ενας αγνωστος στο δρομο με μεγαλη διαχυτικοτητα (μεχρι που νομιζα στην αρχη οτι τον ηξερα και δεν τον θυμομουν) και εξισου μεγαλη ευγενεια, κανοντας μου ενα κομπλιμεντο και εγω η ηλιθια εκατσα και του απαντησα σαν να μην συμβαινει τιποτα. Μπορει να ηταν λιγες οι κουβεντες, αλλα μολις ηρθα σπιτι κι εξηγησα στον πατερα μου τι συνεβη γιατι μου φανηκε περιεργο κι εφαγα το ξεχεσμα της ζωης μου που δεν σηκωθηκα κατευθειαν να φυγω, καταλαβα πως αυτος ο λιγος χρονος ηταν αρκετος, για να παθω το χειροτερο. Ειλικρινα απορω με τον εαυτο μου 20 χρονων μουλαρα πως ειναι δυνατον να φερθηκα τοσο αφελως και ανυποψιαστα. Το μυαλο μου εχει αρχισει και κανει σεναρια μην τυχον με εχει παρακολουθησει κανεις και παθω τιποτα. Φοβαμαι και απορω με μενα και την ηλιθιοτητα μου.
3
