ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μα τι μέρες ήταν κι εκείνες στη Σαλονίκη; Ήμουν φοιτητής τότε και όλα έμοιαζαν μαύρα. Μερικές φορές καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή και η κατάθλιψη δε με άφηνε να κουνήσω ούτε το βλέμμα μου. Σκεφτόμουν πόσο γκαντέμης ήμουν. Έβλεπα την ομοφυλοφιλία μου ως κάτι που κυριολεκτικά θα με εμπόδιζε να ζήσω. Ζήλευα τους "κανονικούς". Κι όταν ο πόθος χτύπησε κόκκινο, αποφάσισα να το τολμήσω. Βγήκα το πρώτο μου ραντεβού. Μα πόσο τυχερός! Δεν περίμενα ένας άνθρωπος να μου αλλάξει τόσο τη ζωή. Ξαφνικά είδα μια άλλη πλευρά της ζωής που ούτε φανταζόμουν πως υπήρχε. Άρχισα να αγαπώ, να εκτιμώ τον εαυτό μου, να βλέπω τα θετικά της ερωτικής μου προτίμησης. Και πλέον συνειδητοποιώ πως η ομοφυλοφιλία είναι ένα διαβατήριο: Αν είσαι ανοιχτός σε εμπειρίες θα συναντήσεις ανθρώπους ενδιαφέροντες, τρελούς, καταστάσεις σουρεάλ, θα αποδομήσεις την κοινωνία και το σύστημα κανονικοποίησης της, θα ερωτευτείς, θα πληγωθείς, θα δεις την τρέλα και τις ψυχώσεις των ανθρώπων. Με λιγα λόγια, θα δεις τον άνθρωπο με καθαρότερο μάτι (μόνο αν έχεις έναν καλό εγκεφαλο βέβαια). Αυτά δε θα τα έβλεπες ποτέ σε διαφορετική περίσταση.Βλέπω τώρα όμως πόσο βοήθησαν στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου εκείνες οι μαύρες μέρες. Έκανα την επαναστασή μου, απέρριψα τα πάντα, αποφάσισα να ακούσω μονάχα τα μεγάλα πνεύματα, τους φιλοσόφους που διαβάζω κι εκτιμώ. Κι έτσι νιώθω πλέον δυνατός, με καθαρή ματιά. Είμαι ψυχικά υγιής και αυτό μου δίνει μία τεράστια αυτοπεποίθηση που με προστατεύει.Για κείνες τις μαύρες βραδιές λοιπόν, να θυμάστε πάντα το φως στην άκρη του τούνελ. Είναι πάντα εκεί, σχεδόν το αισθάνεστε. Αν ανοίξετε λίγο περισσότερο τα μάτια σας θα το δείτε κι εσείς.