ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβασα μια εξομολόγηση ενός συνανθρώπου μας προ ημερών εδώ που έλεγε ότι είναι χρόνια άνεργος κι εξιστορούσε τα προβλήματά του λέγοντας μάλιστα ότι πρώτα πρέπει να βρει δουλειά και μετά να κάνει σχέση, κι ότι εξαιτίας της ανεργίας του έχει να κάνει σχέση τρία χρόνια.Αρχικά, να ευχηθώ ολόψυχα σε αυτόν αλλά και σε όλους τους άνεργους συνανθρώπους μας να βρουν δουλειά το συντομότερο.Κι εγώ που δουλεύω, για ελάχιστα χρήματα δουλεύω, χωρίς σχέση είμαι, και μάλιστα κάνω δύο δουλειές. Έχω μια σταθερή και μια πιο σπάνια.Για τη σταθερή σηκώνομαι έξι παρατέταρτο το πρωί, για να είμαι εξίμιση-εφτά παρά στη στάση του λεωφορείου. Καθημερινός αγώνας, όπως και πολλοί συνάνθρωποι, τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!!!Και διαβάζοντας που λέτε την εξομολόγηση αυτού του ανθρώπου, που λέει ότι πρώτα πρέπει να βρει δουλειά και μετά να πλησιάσει το αντίθετο φύλο, μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια.Γιατί είναι κρίμα που και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι θέμα χρημάτων τελικά.Δεν λέω ότι φταίει κάποιο από τα δύο φύλα, δεν είναι θέμα γυναικών ή αντρών, έτσι είναι η ζωή δυστυχώς!Κι ο έρωτας να γίνεται...προνόμιο δυστυχώς ,έτσι είναι η ζωή.Ενώ ο έρωτας έπρεπε να είναι: Σε ερωτεύτηκα, με θες; σε θέλω. Ωραία, αν με θες, τότε είμαστε μαζί. Και θα σε φροντίζω, θα κάνω τα πάντα για να μη σου λείψει τίποτα, θα δουλέψω οπουδήποτε, θα ψάξω παντού, αλλά η καρδιά μου, το μυαλό μου και το σώμα μου θα είναι γεμάτο από σένα. Θα πορευόμαστε μαζί στη ζωή.Κι έτσι παίρνει κουράγιο κι ο άνεργος, κι ο ανήμπορος, κι ο οποιοσδήποτε. Από τον έρωτα του άλλου ανθρώπου.Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα.Κλεινόμαστε σε ένα κουκούλι μέχρι που μας καταπίνει στο τέλος. Κι είναι κρίμα.