ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν θα βάλω σημαία στο μπαλκόνι του πατρικού μου. Νιώθω πως αν το κάνω, ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΙ. Ένα τόσο ένδοξο σύμβολο, να το ατιμάσω και να το βάλω να γιορτάζει πάνω σε χώματα πιο ξεπουλημένα από ποτέ. Ο παππούς μου πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο και γύρισε πίσω από τύχη. Αν ήταν εδώ μαζί μας σήμερα, θα ένιωθε πολύ θλιμμένος που θα έβλεπε την κατάντια της χώρας για την οποία πολέμησε. Όπως θλιμμένη νιώθω κι εγώ που έτυχε στην γενιά μου ο κλήρος της απαξίωσης-ανεργίας-εκμετάλλευσης-κοροϊδίας. Στα 27 μου αισθάνομαι ότι όσοι ανέλαβαν το μέλλον της χώρας μας μεταπολεμικά ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΝΕ μισοτιμής ότι ρωμαίικο και ιερό μας συνθέτει σαν έθνος. Αν ψάξεις να βρεις σήμερα ανθρώπους να θυσιάζονται θα βρεις τον καθένα μας ξεχωριστά. Μόνο που μας πεθαίνει η ίδια μας η πατρίδα, αναγκαστικά, χωρίς καμία δόση αξιοπρέπειας και ευγενούς αυταπάρνησης. Μέρα με τη μέρα. Κάνοντας με να αισθάνομαι πιο ''λίγη'', παιδί κατώτερου Θεού, ΡΑΓΙΑΣ, με όλη τη σημασία της λέξης.Γύρω μου να επικρατεί η πιο κ@ρι0λ@ εκδοχή του νεοέλληνα. Κι αυτό είναι ΘΛΙΨΗ.Γι αυτό λοιπόν σήμερα δεν θα βάλω σημαία. Οφείλω, αν θέλω να λέω πως έχω συνείδηση, να πενθήσω για την κατάντια μας, αντί να υποκριθώ πως γιορτάζω.Ζήτω το Έθνος. Ό,τι δηλαδή απέμεινε από αυτό.