ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

έτυχε να είμαι έξω μέχρι αργά και παρατηρούσα τις παρέες που έβγαιναν έξω. Είμαι στο πανεπιστήμιο και δεν έχω παρέα. Είναι θαύμα το ότι φέτος τουλάχιστον μιλάω με κάποια παιδιά γιατί πέρσι δεν είχα ούτε άνθρωπο να πω γεια. Όπως πάντα θέλω αυτό που δεν έχω. Μια παρέα. Κι άντε πες τη βρίσκεις την παρέα. Μετά γιατί σχεδόν ποτέ δεν θα περάσω καλά? Γιατί πάντα νιώθω οτί μειονεκτώ ότι δεν έχω ενδιαφέρον, ότι είμαι το παραγκωνισμένο μέλος της παρέας που κανένας δεν θέλει να κάνει παρέα? νομίζω πως τελικά το πρόβλημα είναι μέσα μου, εγώ δεν συμπαθώ τον εαυτό μου, εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Αλλά είναι λίγο περίεργο. Από τη μία δεν θα βγαίνω και δεν θα χω παρεες και θα νιώθω σκουπίδι και από την άλλη άμα βγω θα νιώθω πολυ΄socially akward και δεν θα περνάω καλά θα μου έρχονται χίλιες αρνητικές σκέψεις στο μυαλό για τον εαυτό μου. Δεν είμια πουθενά χαρούμενη. Και το μόνο που θέλω είναι μια μεγάλη και ειλικρινήε αγγαλιά , κάποιος που πραγματικά θα με καταλάβει και θα με συγχωρήσει για τα λαθη μου.