ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω τις εξομολογήσεις εδώ και δυο μήνες, από τότε που τις ανακάλυψα τυχαία. Θεωρώ επίσης την δημιουργία αυτής της στήλης πολύ έξυπνη ιδέα, το να μπορεί κανείς να εκφράζεται ανώνυμα, σαν σε σύγχρονο "ημερολόγιο" ή σαν μια μορφή δωρεάν ψυχοθεραπείας.Μιας και λοιπόν σήμερα έχω την άνεση χρόνου, θα ήθελα κι εγώ να καταθέσω τη δική μου εξομολόγηση. Είμαι 30 χρονών, κάτοικος επαρχίας και στην αναζήτηση κι εγώ, όπως και σχεδόν όλη η γενιά μου, για εργασία. Η ζωή μου έχει φερθεί (ευτυχώς) πολύ καλά ως προς τα προσωπικά, είμαι με τον άνθρωπό μου εδώ και 5 χρόνια (παντρευτήκαμε πρόσφατα). O άντρας μου είναι 8 χρόνια μεγαλύτερος μου, και γενικά ανέκαθεν θεωρούσα πως ταίριαζα με μεγαλύτερες ηλικίες. Έλα όμως που ειδικά τα τελευταία χρόνια, η γενιά 20-25 με έχει προσεγγίσει επανειλημμένα (χωρίς φυσικά καμία συνέχεια, δεν θα απατούσα ποτέ τον άνθρωπό μου). Ίσως φταίει το ότι μικροδείχνω γενικά, δεν ξέρω που αλλού να το αποδώσω. Η τελευταία και πιο έντονη προσέγγιση που μου συμβαίνει είναι εδώ και 1 μήνα στο γυμναστήριο όπου πηγαίνω. Είναι ένας 25χρονος, ο οποίος είναι πραγματικά πολύ ευγενικό παιδί (όσο για εμφάνιση... καλύτερα να μη σχολιάσω και κατηγορηθώ, παντρεμένη κοπέλα!). Προφανώς και δεν ξέρει ότι είμαι παντρεμένη και μου μιλάει με την κάθε ευκαιρία, προσπαθεί να με βοηθήσει σε κάτι που δυσκολεύομαι (πχ πως να χρησιμοποιησω καποιο οργανο σωστα) και ολα αυτα απο μονος του, χωρις ποτε να τον ρωτησω κατι. Σε γενικες γραμμες φαινεται ξεκάθαρα πως ο ανθρωπος ενδιαφερεται (δεν το εβγαλα απο το νου μου) και προσπαθει να με προσεγγισει οσο πιο ποιοτικα και ευγενικα μπορει. Συζηταμε για πολλα θεματα την ωρα που συμβαδιζουμε στο διαδρομο, οπως θα συζητουσα και με εναν καλο φιλο. Εγω προσπαθω να του φερομαι απλα φιλικα. Σκεφτειτε οτι χθες μου ελεγε οτι μακαρι να μου εμοιαζαν οι κοπελες που τον προσεγγιζουν. Εγω το ριχνω στο χιουμορ απο ευγενεια οσο μπορω αλλά... αν συνεχισει ετσι εξελικτικα το ενδιαφερον του καποια στιγμη θα το ξεφουρνισει αυτο που σκεφτεται και μαλλον δεν αργει. Και εκει σας ρωτω, τι να κανω; Πως να ειμαι ξεκαθαρη αλλα και να μην πληγωσω αυτο το τοσο ευγενικο παιδι; Σαφως και θα πρεπει να ειμαι ειλικρινης. Οπως και επισης ειλικρινα παραδεχομαι οτι κατα βαθος με κολακευει το ενδιαφερον ενος ατομου το οποιο το προσεγγιζουν ακομη και μεγαλυτερες μου και πολυ πιο εμφανισιμες απο εμενα στο γυμναστηριο. Εχω πλεον ξεκινησει σιγα σιγα να αλλαζω ωρες προπονησης για να μην τον συναντω. Ομως εχει ΤΕΤΟΙΑ επιμονη που ήρθε ακόμη και στις 7.30 το πρωι για να προπονηθει την ιδια ωρα με εμενα. Κι οταν σε ρωταει ενας ανθρωπος ποτε θα ερθεις αυριο ενω εχουμε κοινους γνωστους εκει μεσα δεν μπορω να πω και ψεμματα. Πραγματικα πολυ αβολη κατασταση.Μισω αυτο το αισθημα του να πρεπει να ριξεις ακυρο σε εναν καλο ανθρωπο. Και μαλιστα τετοιου ειδους, που δεν αφηνει περιθωρια. Γιατι παλια μου εχει τυχει κι εμενα να το ζησω, για χ/ψ λογους και με στενοχωρησε. Γενικά είμαι άτομο χαμηλων τόνων και δυσκολεύομαι να φέρω σε δύσκολη θέση τους άλλους. Αλλα οταν εχεις μεσα στην καρδια σου δυο καθαρα, ζεστα ματια που τα αγαπας και ζεις για αυτα, τα βαζεις και σε βαζουν πανω απο ολα... τοτε ολες οι απαντησεις προφανως δινονται εκει. :-)